فرش انبیاء زیر پای خدمتگزاران امام زمان

قلب علی بن عاصم کوفی مالامال از عشق به امام زمانش بود، آن چنان که هرگز از دیدار و سخن گفتن با امام حسن عسکری علیه السلام سیر نمی شد....

روزگاری که پیری و کهولت تاب و توان از جسم و روحش گرفته بود با سختی و مشقت زیاد خود را به جایگاهی که آن حضرت نشسته بود، رساند به محض این که چشمش به مولایش افتاد با شوق و اشتیاق سلام کرد، امام لبخند زنان جواب سلام این یار دیرین را داد و فرمود: آفرین به تو ای عاصم! بیا اینجا کنار من بنشین. پیر مرد با زحمت روی بساط نشست .

امام پرسید ای عاصم! آیا می دانی روی چه بساطی نشسته ای؟!

صحابی کهنسال ـ که خوب می دانست ارزش هر چیز در این جهان به قدر و اندازه ایست که با مولایش ارتباط پیدا می کند ـ  با اطمینان و یقین جواب داد:  سَرَورم فرشی را زیر پایم مشاهده می کنم خداوند صاحبش را کرامت و عظمت بخشیده... .

امام ادامه داد: ای عاصم! روی فرشی نشسته ای که که بسیاری از پیامبران و اولیاء خداوند، قبل از تو روی آن نشسته بوده اند.

عاصم که از این همنشینی شیرین، احساس رضایت مندی و خوشنودی در قلبش موج می زد گفت: ای مولای من! آرزو می کنم هیچ وقت از شما جدا نشوم و از کنارتان فاصله نگیرم. در همین حال از ذهنش گذشت چه خوب می شد اگر قدمگاه انبیاء و اولیاء را به چشم خود روی بساط می دیدیم... .

امام زمانش آنچه را که او بر زبان نیاورده بود از ذهنش خواند!  نگاهی به چشمان پرحسرت پیرمرد نمود و فرمود:  نزدیکتر بیا ای پسر عاصم!  آنگاه دست معجزه گر خود را بر چشمان او کشید... به اذن خداوند پرده های غیب از مقابل دیدگان علی بن عاصم کنار رفت و جای پاهای بسیاری را روی فرش دید... امام به هر جای پایی اشاره کرد و گفت: این جای پای آدم است... این جای پای هابیل... این محل قدم های شیث... و این یکی از آن موسی... و همه را  تا جای پای جد بزرگوارش رسول خدا و امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب صلوات الله علیهم اجمعین معرفی کرد... .

پیر مرد بر خاک افتاد و یک یک قدمگاه ها را بوسید و دیده بر آنها سایید ... اکنون قدر و منزلت مولایش را با همه جان و دل وِجدان می کرد، پس سر فرود آورد و دستان وی را به نشان قدر دانی و تواضع بوسید و خاضعانه گفت: مولایم! گذر ایام و کهولت سن قدرت هر یاری و نصرتی را از من گرفته و کاری برایتان از دستم ساخته نیست و جز محبت شما و برائت دشمنانتان که در قلبم زنده است، سرمایه دیگری برایم نمانده، در خلوت خود کسانی را که برشما ستم کردند و حقتان را غصب نمودند لعنت می کنم؛  براستی با این ناتوانی و ضعف تکلیف من چیست؟ و سرنوشتم چه خواهد شد؟

امام حسن عسکری علیه السلام  پاسخ داد: حدیثی از جدم رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله رسیده که فرموند: هر کس ناتوان باشد و قدرت نداشته باشد برای یاری ما کاری انجام دهد و صرفاً در تنهایی خود دشمنان ما را لعنت کند خداوند صدای او را به آسمان می برد و به گوش فرشتگان می رساند و آنها هم با او در این لعن گفتن همراهی کرده می گویند:

بار إلها! بر اين بنده خود، سلام و درود بفرست! چرا كه او آنچه در امكانش بود در راه تو مصرف کرد! و اگر بيش از آن توانائى داشت، انجام ميداد.

و خداوند پاسخ می دهد:ای فرشتگان دعایتان را در حق بنده ام شنیدم و اجابت نموده و صلوات و  بر روحش نثار کردم و او را از برگزیدگان و نیکان قرار دادم.

****

آری:

از یک سو : خدمتگزاری و یاری رساندن به امام هر عصر و زمان  آن هم نصرتی همه جانبه با دست و زبان و فکر و اندیشه و همه امکانات خدادادی تکلیف و وظیفه اصلی همه ماست وظیفه ای که هیچگاه تعطیل نشده و به انتها نمی رسد حتی آن گاه که گذر ایام قدرت و امکان یاری با دستهایمان را از ما گرفته باشد و پاهایمان تاب قدم برداشتن نداشته باشد هنوز می توانیم راه و روشی دیگر برای پشتیبانی از اماممان پیدا کرده و با فکر واندیشه و حتی قلب و زبانمان به یاری و نصرت و خدمتگزاریش بپردازیم.

از سوی دیگر: بی گمان جایگاه و ارزش نصرت و یاری تا بدانجا رفیع است که  بنده را لایق نشستن بر فرش انبیاء و اولیاء آن هم در جوار امام زمانش می کند... .

پس چه بجاست که فرصت ایام را مغتنم بدانیم و پیش از آن که گذر ایام سرمایه هایمان را برباید و دستانمان را از هر امکان و سرمایه ای تهی کند تا مجبور شویم به ذکر و دعا و مودت و برائت قلبی اکتفا کنیم ، به یاری و نصرت امام زمانمان شتافته و این " پدر مهربان " را به دست و زبان ، پا و قدم وفکر و اندیشه و ...خدمت کنیم.