بسم الله الرحمن الرحیم

درانتظار شهادت:

علی(ع) آنچنان با مرگ خو گرفته بود و با آن آشنا بود و مانوس گشته بود که می فرمود:" به خدا سوگند که انس و دوستی پسر ابوطالب با مرگ از انس کودک شیر خوار به سینه مادر بیشتر است."
البته خوب می دانست که سرانجام مرگ به سراغ اوهم خواهد آمد. اما این را هم می دانست تا زمانی که اجل فرا نرسیده باشد ترس از مرگ بیهوده است.
غلامش قنبر که سخت به مولا و سرورش علاقه داشت در دوران خلافتش که دشمنان در پی آن بودند  تا آسیبی به او برسانند، شمشیر به دست سایه به سایه او حرکت می کرد تا از او پاسداری کند. یک شب او را دید و پرسید: قنبر این وقت شب اینجا چه می کنی؟ قنبر عرض کرد: مولای من می دانی که دشمنان در اندیشه آن هستند تا گزندی به  شما برسانند و من از آن می ترسم که مبادا سوء قصدی به شما بشود.حضرتش لبخند زد و فرمود: قنبر! آیا مرا از اهل آسمان حراست می کنی یا از اهل زمین؟ عرض کرد: البته از اهل زمین بر شما می ترسم و او فرمود: تا زمانی که خدای خالق آسمانها اجازه نفرماید، اهل زمین درباره من هیچ کاری نمی توانند انجام دهند. باز گرد و خاطر آسوده دار. قنبر هم چون این سخن را شنید باز گشت و او را  تنها گذاشت.
ناگفته نماند که او خوب می دانست که به مرگ طبیعی نخواهد مرد می دانست که کشته خواهد شد. این را از پیامبر خدا شنیده بود.
در آخرین جمعه ماه شعبان، پیامبر برای مردم خطبه خواند و در آن بیانات پیرامون اهمیت ماه مبارک رمضان سخنان بسیار ارزشمندی ایراد فرمود. راوی این روایت که خود اوست فرمود:
در پایان سخنان آن حضرت پرسیدم: یا رسول الله برترین اعمال در این ماه کدام است؟
آن حضرت فرمود: یا اباالحسن بهترین اعمال در این ماه خودداری از کارهایی است که خداوند ما را از انجام آنها باز داشته است.
پیامبر این را فرمود و گریست. حاضران و من در شگفت شدیم و پرسیدیم: یا رسول الله برای چه گریه می کنید؟ و او فرمود: برای آن گریه می کنم که می دانم در ماه مبارک رمضان خون تو را می ریزند. گویا می بینم در حالی که در محراب نماز به عبادت ایستاده ای شقی ترین افراد که از قابیل- قاتل هابیل- و از ان تیره بختی که شتر ثمود را کشت نیز شقی تر است، تو را می کشد. او همزاد و همگون همان کسی است که شتر صالح را کشت. آن نابکار نگون بخت ضربتی بر پیشانی تو وارد می سازد که محاسن تو را از خون پیشانیت رنگین می کند.
وقتی پیامبر این خبر را داد او فقط از یک چیز نگران بود. لذا پرسید: یا رسول الله در آن هنگام که کشته می شوم آیا دین من سلامت است؟ و وقتی پیامبر به او مژده داد که آری چنان خواهد بود نفسی به راحتی و رضایت کشید و خدای را سپاس گفت که تا آخرین لحظه زندگی بر  دین حنیف جدش ابراهیم خواهد بود.

برگرفته از کتاب : آخرین دیدار
تالیف : دکتر نادر فضلی