مقتدای مهدی!

اگر مولا و صاحب اختیار ما مهدیست، اگر ما به وجود چنین سروری مباهات می کنیم، او را می ستاییم و درباره اش می گوییم:

امام خورشید درخشان است که نور او عالم را گرما و روشنی بخشیده، امام ماه تابان و چراغ فروزان و ستاره راهنماست در تاریکی های جهان و کویر بی ایمانی، و رهایی بخش گرداب سرگردانی، امام آب گواراست هنگام تشنگی، امام آتش روشن و علامت واضح بر فراز کوه هاست، امام ابر بارنده و باران شتابنده و چشمه جوشنده و برکه و گلستان است و امام سقف سایه دهنده و زمین گسترده است...

اگر او را از جان دوست داریم و پدری مهربان، رفیقی همدل و برادری دلسوز و پناهی برای گرفتاران و گمگشتگان می شناسیمش...

اگر او را تقدیس می کنیم و ساحت او را از هر عیب و خطا پاک و مبرا می نماییم ، وی را ستون استوار و سر و سامان دین و آیین می شمریم، اگر جایگاه او را از بلندای کوه ها و قله ها بالاتر می بریم، اگر می گوییم که عقل از شناخت فضایل او درمانده و خردها از درک مقام او عاجز گشته...

چنین امامی با چنین جایگاه و مقامی، خود، مقتدایی دارد، خود سر تعظیم به آستانی می ساید و سر سپرده درگاهیست، و دست بوسی و ارادت او را افتخار خود می شمرد.

در سختی ها و مشقت های عصر غیبت به او پناه می برد، در تنهایی ها و خلوت های زندگی با او انس می گیرد، به او استغاثه می کند، از او پناه می جوید، از او درس وفاداری و صبر می آموزد، به پیوند و بستگی او مباهات می کند و از منتهای خشوع و تواضع در وصف او می فرماید:

همانا دختر پیامبر(ص) برای من اسوه ای بس نیکوست.(۱)

آری مقتدای مهدی(عج)، فاطمه(س) است.

۱. کلمه الامام المهدی ص ۳۰۵