بسم الله الرحمن الرحیم

"ای مردم از پروردگارتان پروا کنید همانا که زلزله ی آن ساعت حادثه ای بسیار بزرگ و سخت خواهد بود. در آن روز بزرگ مشاهده خواهید کرد که هر زن شیرده، طفل خود را از هول فراموش کند و هر بارداری بار خود را بیفکند و مردم را از وحشت آن روز، مست و بی خود بیابی در صورتی که مست نیستند ولیکن عذاب آن روز بس سخت است”
سوره حج آیه ی ۱

این چه آیه ای است که با چنین ضرب آهنگ پر شتاب و کوبنده ای در عمق جان آدمی تاثیر می گذارد؟
این کدامین روز است که این گونه محکم و با صلابت از آن سخن به میان آمده؟
و آن کدام حادثه ی دهشت باری است که مهر مادری را از یاد یک زن برده و او را وامی دارد طفل دلبند را رها کند و مردم از شدت پریشانی مستان بی خبر را مانند.

روز قیامت ! آری این همان روز است.
ایستگاهی که هر انسان سرانجام روزی در آن توقف خواهد کرد. سرنوشتی که انتظار تک تک فرزندان آدم را خواهد کشید. روز قیامت، روز جزا، روز حشر و یکی از مهمترین اسامی آن روز حسرت است.
حسرت نسبت به چه چیزی؟ یا به چه کسی؟

امام صادق علیه السلام به این سوال پاسخ می دهند:
“هر نفسی میگوید وای بر من که در مورد جنب الله کوتاهی نمودم و از مسخره کنندگان شدم.” آیه ۵۶ زمر
ماییم جنب الله. به خدا سوگند پروردگار ما را از نور جنب خود آفرید. روز قیامت دشمنان ما فریاد واحسرتا می کشند و میگویند چگونه راه افراط پیمودید و از ولایت امیرالمومنین تخلف و عصیان ورزیدید و حضرتش را استهزا و مسخره کردید.
و یا حضرت علی علیه السلام می فرمایند ما زخیره های دین خداییم و ما چراغ علم هستیم هرگاه پرچم و نشانه ای از ما درگذرد و مدت آن به سر آید پرچم دیگری آشکار شود. آنکه با ما بیعت کند گمراه نمی گردد و آنکس انکارمان نماید هدایت نمی شود.
هر کس دشمن ما را یاری دهد نجات پیدا نمی کند و هر کس تسلیم ما باشد درمانده نمی شود. ما را به طمع دنیا و نعمت های زوال پذیر آن مخالفت نکنید که هر کس دنیا را به آخرت ترجیح دهد در آن روز حسرت آن عظیم خواهد بود. و این همان قول خداوند است که "آنگاه که هر نفسی به خود آید و فریاد واحسرتا برآرد و...”

و اینک یک سوال.
ما شیعیان علی علیه السلام و دوستداران آخرین وصی او حجه ابن الحسن العسکری چگونه جنب الله را پاس داشته ایم؟
برای "روز حسرت" چه اندوخته ایم؟