بسم الله الرحمن الرحیم
عبادت خالصانه:

" پس از اینها که گفتم، باز تاکید می کنم که همه ی نماز و عبادت من سرتاسر زندگیم حتی مردنم سراسر برای خداست. همان خدایی که شریکی ندارد و امر شده ام تا یکتاپرست باشم. من مسلمان هستم."
این سخن دستوری است که خداوند نخست به پیامبر خویش نازل فرموده و از آن حضرت خواسته است تا آنچنان باشد که در این آیه شریفه آمده است.
او در دامان پیامبر پرورش یافته است و همان سخن را می گوید، چون می داند:" هر کس که امید لقای پروردگارش را دارد باید که عمل شایسته بجای آورد و هیچ کس را در پرستش خداوند شریک نگرداند."
منظور و مقصود اصلی در هر دو آیه ی شریفه خلوص در عبادت خداوند است و نیز اعلام دستور صریح مبنی بر اینکه بندگان خدا در   تمام دوران زندگی تمام کارها را فقط به خاطر خدا انجام دهند و جز او را در نظر نیاورند. پیشتر در سخنی دیگر می فرمود:
خوشا به حال کسی که عبادت و دعایش خالص برای خدا باشد.
و دلش مشغول آنچه دیده اش می بیند نگردد.
یاد خدا را با آنچه که گوشش می شنود فراموش نکند.
سینه اش به آنچه که به دیگران- از مال دنیا- می دهند محزون نشود.
و نیز همان بزرگوار فرموده است:
خداوندا تو را به خاطر ترس از آتش یا طمع به بهشت، عبادت نمی کنم بلکه از آن رو که تو را شایسته ی عبادت یافته ام عبادتت می کنم.
ا زپیامبر خدا هم نقل کرده است که فرمود:
اگر کسی چهل بامداد خدا را خالص عبادت کند چشمه سارهای حکمت از قلبش به سوی زبانش جاری می شود.
البته ناگفته نماند که اخلاص در عبادت و عمل از دشوارترین اعمال دینی است؛ چنانکه باز از حضرت علی(ع) نقل است که فرمود:
دنیا یکسره جهل و نادانی است؛ مگر جایگاههای دانش.
دانش حجتی است علیه آدمی؛ مگر آنکه به آن عمل شود.
عمل نیز بیشتر آلوده به ریا می شود؛ مگر عملی که مخلصانه برای خدا باشد.
و اخلاص سخت در معرض خطر است تا آن که بنده به پایان کار خویش چشم بدوزد.

برگرفته از کتاب : آخرین دیدار
تالیف : دکتر نادر فضلی