تبری از دشمنان حضرت زهرا سلام الله علیها

با صدای هیاهو و فریادی به خود می آیم . بانگ و نعریه گستاخانه چند مرد به گوش می رسد ، بزن، بزن قنفذ به ناله و استغاثه اش اهمیت نده.بوی دود و آتش ، سوختن و گریه و شیون کودکان وحشتزده. چه شده، چه خبر شده، چرا در منزل زهرا(ع) در آتش می سوزد؟

این ناله های پشت در از کیست؟

فضه! فاطمه را دریاب که می ترسم از زخم این حادثه جان سالم بدر نبرد.

آیا این علی است؟ با ریسمانی بر گردن به کجا می برند شجاع ترین مرد عرب را........ و آن چهره های غضبناک که پلیدی و خبائث از نگاهشان می بارد از جان اهل این خانه چه می خواهند.عمریست که با کابوس تلخ این حادثه زیسته ایم. ای کاش همه خواب و خیال بود.کاش چنین واقعه ای در جهان رخ نداده بود. کاش کوچه بنی هاشم چنین قصه شومی را برخود ننگاشته بود. اما چه میشود کرد این واقعه اتفاق افتاده و مورخان سنی و شیعه آن را ثبت کرده اند و جایی برای انکار باقی نگذاشته اند.

آری این لکه ننگ برای همیشه بر سینه تاریخ نقش بسته و نمی توان آن را پاک کرد. با آن همه سفارش پیامبر(ص) که «فاطمه(ع) پاره تن من است هرکس او را اذیت کند مرا آزرده و هرکس مرا اذیت کند خدا را آزرده کرده است» (صجح نجاری،ج5،ص26) و تاکید خداوند در قرآن کریم: «به یقین کسانی که خدا و رسولش را اذیت کنند. لعنت خداوند در دنیا و آخرت بر آنها بوده و عذاب بزرگی برایشان آماده گشته است»(احزاب،آیه57) با این همه آن نابکاران جفا پیشه، حادثه ها آفریدند و ظلم ها نمودند. تا آنکه میوه دل پیامبر با تنی تب دار و بدنی مجروح در بستر بیماری فرمود: «خدا را شاهد می گیرم و ملائکه او را به این که شما دو نفر مرا به خشم آوردید و مرا خشنود ننمودیدو اگر پیامبر (ص) را ملاقات نمایم هر آینه شکایت شما دو نفر را به وی خواهم کرد.»

در همسایگی ما خانواده ای سنی مذهب سکونت دارند، سالیان سال است که ما با آنها رفت و آمد دوستانه داریم، با هم از هر در سخن گفته ایم، در شادی و غم هم شریک بوده ایم و در سالهای جنگ تحمیلی دوش به دوش هم با دشمن جنگیده ایم و همیشه در مقابل آمریکا و دشمنان جهانی کشور دست اتحاد داده ایم.و بارها از یک سفره غذای نذری خورده ایم.....امروز در سالگرد وفات حضرت زهرا(ع)، هر دو همزمان از منزلهایمان خارج شدیم و من دیدم که او نیز جون من لباس مشکی به تن دارد. لبخند زدم و به مهربانی گفتم: چطور در عزای کسی مشکی به تن می کنی در حالیکه قاتلینش را دوست داری و به آنها اقتدا می کنی. جواب او لبخندی بود و سکوتی... و من می دانم در پس این سکوت او چه پاسخی پنهان است -! میراث اعتقادات پدران که نسل به نسل گشته و اینک او میراث دار این یادگار سیاه است.

اما من چه؟ من شیعه که این سفارش و فرمان مولایم امام رضا(ع) که فرمودند «کامل بودن دین، ولایت ما اهل بیت و بیزاری جستن از دشمنان ماست» به من رسیده است و این هشدار مولایم امام صادق(ع) را که فرمودند: «دروغ می گوید کسی که ادعای محبت و دوستی ما را دارد و حال آنکه از دشمن ما بیزاری نمی جوید» فراموش نکرده ام و یقین دارم که دوست داشتن اهل بیت و بیزاری از دشمنان آنها، هر دو مقوله به یک اندازه اهمیت داشته و دو جزء جدا نشدنی ایمان است و نمی توان یکی را گرفت و یکی را گرفت و دیگری را رها نمود، من چه؟ با همه محبت و ترحمی که به تو همسایه مهربان و همه برادران و خواهران سنی ام در جهان دارم نمی توانم و از من نخواه که قصه کوچه بنی هاشم را فراموش کنم و سفارش پیامبر(ص) به تبری از دشمنان زهرا را زیر پا بگذارم.

لعن الله قاتلیک یا فاطمة الزهرا(ع)