ای کاش می شد ما هم مصداق این دعای مولای مان مهدی(عج) می شدیم،
کاش ما هم از آنان بودیم که به پیروی از او به یاری دین خدا برخواسته اند، دراین صورت ما نیز مشمول این دعای پدرانه آن بزرگوار می گشتیم.
و افسوس که دستانمان تهی است و مسکین تر از آنیم که ران ملخی پیشکش سلیمان زمان کنیم.
تنها سرمایه ما دعای خالصانه ایست که به توفیق از جانب خدا بر زبانمان جاری می گردد.

اما آیا این هدیه ناچیز مقبول آن درگاه باشکوه قرار می گیرد؟

چرا که نه! مگر نه اینست که او خود معدن جود است و سخا و پرورش یافته دامان کریمان، همانان که سفره جود و کرمشان تا بدانجا گسترده ایت که آن مرد اصفهانی نیز بی بهره نماده است،
همو که حکایتش را چنین نقل کرده اند:

عبدالرحمن مردی اصفهانی بود که قصه تشیع خود را چنین حکایت می کند:
«من مردی فقیر لیکن پرجرات و با سر و زبان بودم که مردم مرا از شهر بیرون کردند،یکی از روزها برای شکایت همراه جمعی به دربار متوکل رفتیم.
در آن هنگام متوکل دستور احضار امام علی بن محمد بن الرضا(ع) را صادر کرد، من پرسیدم این مرد کیست؟
گفتند او مردیست که رافضیان معتقد به امامتش هستند و متوکل قصد کشتن او را دارد.
وقتی آن بزرگوار سوار بر اسب از میان مردم می گذشت، محبتش به دلم افتاد و در دل دعا کردم که خدایا او را از شر متوکل حفظ کن.
او همانگونه که به یال اسبش نگاه می کرد به مقابل من رسید، لحظه ای سر برداشت و فرمود:
«خداوند دعایت را مستجاب و عمرت را طولانی و مال و فرزندت را زیاد سازد.»
از عظمت آن بزرگوار لرزیدم و در میان رفقایم افتادم، هرچه از علت این حالت پرسیدند هیچ نگفتم.
بعدها به برکت دعای او من صاحب هزاران درهم ثروت و ده فرزند شدم و هفتاد و چند سال نیز سن دارم و من به آن سبب که آن مرد بزرگوار از آنچه در ضمیر من بود باخبر شد و خدایش دعای او را درباره ام مستجاب کرد، پی به حقانیت او بردم و شیعه شدم. »
(مکیال المکارم ج1 ص 447)

وقتی مولای بزرگواری که این همه پاداش آن هم به خاطر یک دعا به مردی غریب که همکیش او نیز نبوده عطا می کند، آیا فرزند گرامیش مهدی (عج) با دوست داران و شیعیانش چنین نمی کند؟

و ای ماه تابان ، باز در شبی چونان آن شب، تو دوباره در آسمان نور می باری و به تماشای گستره عالم می نشینی و این بار ، این مائیم ، ما بندگان کوچک و ناتوان خدا، که در ماه میهمانی خدا در شبی با عظمت که لیله القدرش خوانده و درهای استجابت دعا را به روی مردم گشوده ای، به دعا می ایستیم.
با قلبی سرشار از عشق و امید، از سویدای دل چنین استغاثه می کنیم:
پروردگارا !

ظهور مولای مهربان ما را امضا فرما. موانع و مشکلات را از پیش راهش بردار و اسباب فرجش را مهیا فرما.
تشکیل دولت کریمه اش را آسان و با کمترین رنج و شکنج میسر فرما.

بی شک مولای بزرگوارمان امام عصر(عج) ما را که ریزه خواران سفره خودشان هستیم رها نمی کنند، این دعای خالصانه ما را بی پاداش نمی گذارند و آنچه به صلاحمان باشد و هرآنچه بخواهیم بلکه بیش از آن را به ما می بخشند که شاهان شاهانه عطا می دهند.
لیکن اکنون سخن دیگری با مولایمان داریم، می خواهیم بگوییم:
ای مولای ما، ای سرور و مقتدای ما، خوب می دانیم که شما آنگاه که به درگاه خداوند بی نیاز می ایستید، حاجات شیعیان و دعا گویانتان را نیز از یاد نمی برید.
پس ای مولای ما، می خواهیم بدانی که در غیبت تو ، رنج و شکنج بی پایان است و بی آمدنت هیچ ثروت و دارندگی ، گوارایمان نیست، و هیچ سختی و مشقتی ، شکننده تر از فراق تو!
هر لذتی، در دولت کریمه ات چشیدنی است و هر دارایی ،در سایه سار تو پسندیدنی.
و اینک حاجت من تنها و تنها ظهور توست.
پس بزرگوارا! در پیشگاه تو چه دغدغه حاجت،که کریمان عطا هم به بها می دهند و هم به بهانه!