یک جمله مرا تکان داد،یک جمله گهربار از امیرالمونین امام علی (ع) که فرمودند:

«در شگفتم از کسانی که وقتی چیزی را گم می کنند مدت ها بدون آنکه ناامید شوند ،برای یافتن اش همه جا را می گردند ، اما سالهاست که «خود» را گم کرده اند و از هیج کجا سراغش را نمی گیرند....»

شاید گم کردن را هم فراموش کرده اند، درست مثل من.

حقیقتا کلام مولا جانم را آتش زد و مصمم شدم که در این ماه مبارک بزرگ، ماه بارش و رویش، خودم را پیدا کنم ،فاتح سرزمین خودم باشم و کاشف این من بی جا!

در همین اندیشه بودم که ناگاه فهمیدم پیدا کردن «خود» و یافتن «من» ، کار دشواریست زیرا او در یک جنگل بی انتها گرفتار جانورانی است که خود ساخته ام.

عمیق تر شدم، دیدم ما آدم ها چقدر شگفت و پیچیده ایم،علیرغم ظاهر متین و موجه و مقرر، درون ما یک جنگل کامل است، یک باغ وحش تمام عیار.

معلوم نیست این همه حیوان را کجا پنهان کرده ایم.

وقتی می غریم، فریاد میزنیم، مرز انصاف را زیر پا می گذاریم، به این و آن حمله می کنیم، یک شیر درنده می شویم.

وقتی شتر کینه توز بی گذشتی را در خود راهوار می کنیم،

وقتی روباه مکر و فریب را پروار می کنیم،

وقتی مثل مرغابی گرفتار وسواس و تکرار می شویم،

وقتی نیش طعنه ها و کنایه ها را مثل مار روانه آبروی این وآن می کنیم،

وقتی مثل مگس همه خوبی ها و سلامتی دیگران را رها می کنیم و بالای سر زخمهای کوچک اشتباه می نشینیم،

وقتی مثل خوکها حلال و حرام را مخلوط می کنیم،

وقتی مثل کلاغ راز مردم را بین گوشها توزیع می کنیم،

وقتی مثل کبک سرمان را زیر قبه ی غفلت می کنیم،

وقتی مثل گرگ بی رحم می شویم ،

وقتی مثل ...

دیدم باید برای پیدا کردن «خود» یکی یکی این جانوران خودساخته را از این سرزمین وجود،که مخل پاکی ها می باشد بیرون کنم، باید در این سرزمین،مهر و عطوفت،انصاف و عدالت،نرمی و خوشرویی،صبر و بردباری و در یک کلام پرچم زیبای یاد خدا به اهتزار درآید.

آن وقت می توانم خوشحال باشم که پس از سال ها «خود» را پیدا کرده ام، برای این آرزو به این ماه رحمت امیدوارم.