«لَوْ حَفِظْتُمْ حُدُودَ اللَّهِ سُبْحَانَهُ لَعَجَّلَ لَكُمْ مِنْ فَضْلِهِ الْمَوْعُودِ»

اگر نگهدارى كنيد شما حدّهاى خداى سبحانه را هر آينه تعجيل فرمايد از براى شما از فضل خود وعده كرده شده را (غرر الحكم/ص200)

در این عبارت نورانی و درخشان، امیرالمومنین علیه السلام به حقیقتی مژده می دهند که عبارت است از تعجیل در فرج امام عصرعج؛ و البته آن را مرتبط می کند با شرطی که همانا استقامت و پایداری، محافظت و تقید به حدود الهی است.

حد، همان مرز است و محدوده هایی که یک حریم را تشکیل می دهند و عبور از مرز و محدوده این حریم ممنوع می باشد.

وقتی عده ای از افراد جامعه -هرچند کم و انگشت شمار- جسارت به باورهای الهی را شعار خود قرار داده و پیوسته نسبت به آن تظاهر می کنند، ارتباط معنوی چنین جامعه ای با امام و نماینده خداوند برهستی، سست و ضعیف گشته و پیوسته از او فاصله می گیرد؛ دیگر گرما و نور هدایت به ایشان نرسیده وعطایای الهی را دریافت نمی  کنند.

احکام و اوامر و نواهی الهی هر لحظه بیش از پیش به زیر پا نهاده شده، مورد حرمت شکنی قرار می گیرند و دود گناه و عصیان، آسمان را تیره تر ساخته و بر ظلمت غیبت می افزاید؛ زندگی و حیات واقعی در چنین محیطی سخت و ناممکن و مرگ واقعی جای آن را می گیرد.

جبران چنن فاجعه ای در بازگشت به حدود و مرزهاست:

هشدار دادن و بیدار کردن؛ باز شناساندن ارزش ها و اصلاح آداب و عادت ها و... .

اما مهم ترین این حدود، خود امام است. او که پاسدار حرام و حلال خدا و به پا دارنده احکام اوست؛ او به معنای واقعی کلمه ناموس خلقت و فوق همه حدود الهی است.

توجه کردن، اطاعت و فرمانبرداری، نزدیک شدن به حضرت و قرار گرفتن در حریم و چتر حمایتش و سعی در رساندن دیگران به سایه سار این چتر... .

اگر این ناموس الهی را بشناسیم و حد الهی را نسبت به او پاس بداریم، در آن هنگام می توان امید داشت که پروردگار نیز به وعده حتمی خویش عمل نموده و آن موعود منتظر را خیلی زود اذن ظهور دهد إن شاء الله... .

فرمان خداوند نسبت به اطاعت از او را حفاظت کنیم.