عقبه درخشان!!!

در کتاب بحارالانوار جلد ۳۱،صفحه۹۹ چنین آمده است:

امام صادق(ع) فرمودند:

»صهاک کنیز عبدالمطلب بود و عقب و باسن بزرگی داشت و مشغول چرانیدن شترها بود. اصل او حبشی بود و میل به نکاح و ازدواج داشت، پس چشم نفیل پدر بزرگ عمر به او افتاد و شیفته او گشت و در چراگاه با او مباشرت و نزدیکی نمود. پس او هم آبستن به خطاب گشت. وقتی خطاب به دنیا آمد و بزرگ شد و به حد بلوغ رسید یک نگاهی به مادر خود صهاک کرد پس کفل و باسن مادر را پسندید و از آن متعجب شد در این هنگام بر روی مادر قرار گرفت، پس او آبستن شد و دختری بنام حنتمه بدنیا آورد. صهاک از اهل خود ترسید و او را در میان پارچه ابریشمی قرار داد و میان چهارپایان مکه انداخت. در این هنگام هشام بن مغیرة بن ولید او را یافت و به منزل خود برد و بزرگ نمود. در عرب رسم بود هرکس یتیمی را بزرگ کند او را فرزند خود می خواند، وقتی حنتمه بالغ شد خطاب به او نظر کرد و میل به سوی او پیدا کرد و از هشام او را خواستگاری کرد، با او ازدواج نمود و عمر از او متولد شد و خطاب پدر و جد عمر و دایی عمر است و ختمه مادر او و خواهر او و عمه او بوده است.«

آیا عقل سلیم حکم می کند که چنین فردی با چنان ویژگیهایی جانشین پیامبر(ص) باشد و بعد از او سکان اداره امت را بر دست گیرد و به جای کسی حکم کند که درباره اش فرموده اند:

ای رسول خدا تو نوری بودی در اصلاب با عظمت و رحمهای پاک و تو به پلیدیهای دوران جاهلیت آلوده نگشتی و جامه های ننگین آن را بر تن ننمودی.

آیا وجدانهای بیدار، فرمانروایی چنین موجودی را بر خود می پذیرند؟

آیا انسانهای منصف تن به چنین خفتی می دهند که مولایشان چنین شخصی باشد؟

پس چه نیکو فرمود امام صادق علیه السلام که:

»آن کسی که جدش، دایی و پدر اوست؛ و مادرش، خواهر و عمه اوست، سزاوارتر است به این که دشمن جانشین پیامبر(ص) شود و انکار کند بیعت خود را با حضرت علی(ع) در روز غدیر.«