سقیفه خانه

سلام بر تو ای زیباترین گل هستی، سلام بر تو ای موعود پیامبر(ص)، سلام بر تو ای میوه جان فاطمه(س)، سلام بر تو ای یادگار علی(ع). سلام!

عدالت در انتظار تو پژمرد، حق در فراق تو فسرد، صبر را جان به لب آمد، ای امید دل امیدواران کی می آیی؟

مولای من! یادتان هست آن روز که گفتید ایران شیعه خانه ماست، کج می شود اما فرو نمی ریزد.

کاش هنوز هم ایران شیعه خانه شما باشد، کاش تا حالا دیگر سقیفه خانه دشمنانتان نشده باشد.

آقای من! نمی دانم چرا ابر اندوه بر وجودم سایه افکنده و من سخت دلتنگم، غمی ناشناخته و مرموز هردم به قلبم چنگ می زند، غم شهادت علی(ع) !

می دانم آری از یاد نبرده ام ایام ضربت خوردن مولا در ماه رمضان می باشد، اما اکنون ربیع الاول است و ایام طرب شیعه، عید حضرت زهرا(س)، میلاد پیامبر(ص) و امام صادق(ع)... اما پس چرا من حزن ضربت خوردن علی را احساس می کنم، آن هم نه ضربتی بر جسم مولایم بلکه ضربه ای سهمناک و دژخیمانه که بر تارک عظمت و شوکت آن ابرمرد بی همتای خلقت فرود می آید و خون حق محاسن هستی را سرخفام می سازد.

خدایا! این چه هفته ایست که شادی ربیع را بر شیعه حرام کرده است و بجای بوی میلاد و عطر اهل بیت عفونت مشمئز کننده سقیفه از آن به مشام می رسد؟!

تو گویی آن دوشنبه شوم دوباره تکرار گشته است، آنهم به وسعت تاریخ! دوباره حق علی را پایمال می کنند اما این بار نه بوسیله دشمنان او که بوسیله شیعه نمایان وهابی زده.

هر روز سخنرانی، هر روز مقاله، هر شب مصاحبه، سایت، خبرگزاری،... هر گوشه پرچم دلسوزی و خیرخواهی برافراشته گشته. تریبونی به روشنگری ترتیب داده شده ترتیب داده شده است، واژه هایی بس فریبنده بکار گرفته می شود، خرافه زدایی، مقابله با تهاجم فرهنگی مذهبی، جلوگیری از تفرقه، اندیشه های متعصبانه.

آری در هزار قالب و به هزار رنگ می کوشند اصیل ترین، پایدارترین، سندمندترین اعتقادات شیعه را هدف قرار دهند. با تبر عوامفریبی ریشه های باورهای دینی را ریشه کن سازند. روزی حدیث کساء را از مفاتیح پاره می کنند، روز دیگر سند زیارت عاشورا را زیر سوال می برند، روز دیگر به بهانه تکیه بر اصول دین امامت و عدل را از اعتقادات مردم حذف می کنند، روزی دیگر کتب و تفاسیر روایی شیعه را مورد سانسور قرار می دهند و روزی به این ترتیب به بهانه همبستگی و جلوگیری از تفرقه صحیح ترین باورهای دینی شیعه را که حقیقتی به بلندای غدیر و به وسعت دعوت پیامبر(ص) دارد را آماج تیر، کلام و قلم خود می سازند. قیافه حق به جانب گرفته با ژست مصلحت اندیشی تشیع را مقابل قدمهای وهابیت قربانی می کنند.

براستی چه دستهای پنهانی در کار است؟ چه نقشه های شومی در حال اجراست؟... این سکوت دهشت زا، این تاریکی و شب یلدای غیبت، این دشمنان قسم خورده دوست نما و این دوستان کند ذهن بی خرد و یک حقیقت همیشه مظلوم به نام «ولایت» و کران تا کران غربت!

کجایند شیخ صدوق ها؟! کجایند مجلسی ها؟! کجایند علامه حلی ها؟! کجایند شیخ مفیدها؟! کجایند شیخ انصاری ها؟! کجایند سیدبن طاووس ها؟! کجایند...

آیا اگر بودند سکوت می کردند؟!

آیا اجازه می دادند که اینگونه هستی شیعه به تاراج رود؟!

آیا می نشستند و دست بر دست می نهادند و نظاره می کردند تا موریانه های دست ساز تربیت شده میراث های غدیر را از درون متلاشی کنند؟!

وهابیون و وهابی زدگانی که حتی برادران اهل تسنن ما نیز آنان را از خود رانده اند هرگوشه این سرزمین را جولانگاه خود قرار دهند و مسجد و منبر بسازند و مسجد و منبر تشیع را همچون در و سرای فاطمه(س) بسوزانند؟

آیا هیچگاه از خود پرسیده ایم همبستگی و پیوند مذاهب برای چیست و چرا پیشنهاد می شود؟

آیا منظور این است که با دست به دست هم دادن و تشکیل جبهه واحد، اسلام و مسلمانان جهان را در مقابل دشمنان جهانی، قدرتمند سازیم و تمامیت آن را حفظ کنیم؟

آیا می خواهیم با پرهیز از اختلاف و دو دستگی و جنگ داخلی موجودیت شیعه را از آسیب پذیری در امان نگاه داریم؟

کجا و کی چنین اهدافی با مثله کردن و زنده به گور نمودن ولایت علی بن ابیطالب -همان مطلب عظیمی که خداوند به پیامبر(ص) فرمود اگر آن را ابلاغ نکنی رسالتش را ابلاغ نکرده ای- حاصل می شود؟

آیا همبستگی که به قیمت اضمحلال اصول و ارزش های یک مکتب صورت می پذیرد، با تفرقه ای که بنیان برکن است چه فرقی و تفاوتی خواهد داشت، جز اینکه یکی بی صدا و از درون موریانه وار دچار تلاشی می سازد و آن دومی از برون و آشکارا شبیخون می زند؟

مولای من! ای چشم بیدار و دست گشاده و گوش شنوا و پرچم همیشه برافراشته خداوند کجایی که ببینی شیعه خانه ات دوباره به خطر افتاده ، دوباره قامت نحیف این تنها مأمن تشیع در جهان کج گشته است، دست های خیانت پیشه ای، مغزهای فریبکاری به کار افتاده اند، کجایی تا با بازوان غیرتمند علی آسایت خیبر توطئه و خیانت را از جا برکنی و دژ شیاطین جن و انس را در هم کوبی.

مولای من چشمان منتظرانت در انتظار اعجاز پیامبرانه توست.