میوه محبت

از پیامبر گرامی(ص) روایتی نقل شده که در آن فرموده اند:

«در بهشت سه درجه و در جهنم سه مرتبه است، پس اعلی درجات بهشت مخصوص کسانی است که ما را در دل دوست داشته و با دست و زبانشان یاری کنند و در درجه دوم کسانی هستند که ما را در دل دوست داشته و با زبانشان یاری نمایند، در درجه سوم کسانی هستند که فقط محبت ما را در دل داشته باشند.

در پایین ترین مرتبه آتش کسانی هستند که دشمنی ما را در دل داشته و با دست و زبان خود برعلیه ما فعالیت کنند و در مرتبه قبل از آن کسانی هستند که دشمنی ما را در دل داشته و زبان خود را بر علیه ما به کار گیرند و در مرتبه قبل از آن کسانی هستند که دشمنی و عداوت ما را در دل داشته باشند.»

(محاسن،ج۱،ص۲۵،حدیث۴۷۲)

در این روایت نورانی چند نکته قابل دقت است:

• نخست اینکه گوینده این کلام وجود مبارک رسول خدا(ص) صاحب دین و آورنده آن از جانب خداست و او در جایگاهی قرار دارد که بیشترین صلاحیت را داراست برای اینکه از بهشت و دوزخ و رضا و غضب الهی بما خبر دهد و سخنان آن بزرگوار از وحی و سرچشمه الهی گرفته شده و هرچه توصیه بفرماید از جانب خداست. دوست داشتنی که پاداش آن بهشت است، ثمره معرفت می باشد. به هر میزان شناخت ما از معصومین و مولایمان امام عصر(عج) بیشتر باشد، ارتباط قلبی ما با ایشان بیشتر می شود. معرفت اینست که بدانیم خداوند این شخصیت های قدسی و نورانی را چگونه خلق نموده و چه مقام و جایگاهی در نزد خداوند دارند. بدانیم که آنها انسانهایی معمولی نیستند که فقط کمی از ما عابدتر و با تقواتر باشند بلکه خداوند ایشان را نوری واحد خلق نموده است و سایر مردم از نور دیگری بوجود آمده اند و همانگو نه که دعای ماه رجب می خوانیم فرقی بین آنها و خدا نیست جز اینکه ایشان مخلوق و مصنوع خداوند هستند و همانگونه که خود امر فرموده اند ما مقام آنان را از ربوبیت و پروردگاری پایین آورده و مجزا می کنیم آنگاه ایشان را به اوصافی بی انتها ستایش می نماییم. در واقع آنان اگرچه بنده و مخلوق خداوند می باشند لیکن به اذن و خواست خداوند صاحب اختیار جهان و اداره کننده آن هستند آنگونه که خدا بخواهد و ما هرگاه معترف به جایگاه آنها باشیم ایشان را دوست خواهیم داشت.

  محبت حقیقی انسان را به اطاعت می کشاند، وقتی به کسی محبت داشتیم ناخودآگاه در اطراف او و در نزدیکترین فاصله ممکن با او سیر می کنیم و دائم سعی می کنیم آنچه را او دوست دارد بشناسیم و برایش مهیا کنیم، آنگونه رفتار کنیم که او راضی و شادمان شود، پس بی اختیار رنگ و بوی او را می گیریم. حضرت علی(ع) می فرمایند:

  «شما نمی توانید در زهد و سادگی مانند ما باشید، حداقل ما را با ورع و تقوا یاری دهید.»

  پس ما نیز عنان و اختیار چشم و گوش و دست و زبان و فکر و آرزوها و تمیلات قلبی خود را به مولایمان می سپاریم تا رها شده نباشند.

  چه یاری از این بالاتر که ما عملا از خیل فاسدان جامعه نبوده و به آمار آنها نمی افزاییم، حال اگر در اطراف خود در محیط خانواده و اجتماع هم الگوی معرفت مولایمان باشیم چه بسا توفیق پیدا نموده مولایمان را با دستانمان نیز یاری دهیم.

• نکته قابل ذکر دیگر این است که یاری امام (عج) لزوما در اعمال فوق العاده، طی مسافت های طولانی نیست بلکه ما او را آنگونه یاری داده ایم که خود دوست می دارد و می پسندد.

• نکته بعدی کمترین سرمایه ای که یک شیعه می تواند داشته باشد حتی اگر دستی و توانی برای یاری نداشته باشد محبت اوست، محبت قلبی کمترین چیزیست که می تواند پیوند انسان را با مولای خود حفظ نماید. آن بزرگواران این نقطه ناچیز را نیز از نظر دور نداشته آن را نیز به حساب آورده و برای آن نیز پاداش در نظر گرفته اند، بنابراین کمترین محبت نیز می تواند دستگیره نجاتی باشد که روزی بکار آید.

• نکته آخر اینکه بدا به حال آنان که این سعادت را نداشته اند که حتی آن جرقه از محبت را نیز در دل خود داشته باشند و بدتر آنکه به دشمنان این خاندان نزدیک شده و دست و زبان خود را در راه رضای آنان به خدمت گرفته اند و هیزم های دوزخ خویش را به دست خود مهیا ساخته اند.