عصر طلایی

ساعتهاست که آرام و آسوده خاطر اینجا نشسته ای و گوش جان سپرده ای به این ندای جانفزا و آن کلام حکیمانه که از حنجره ای ملکوتی با لحنی گرم و صدای گوش نواز بیرون می تراود و تا عمق جانت نفوذ می کند.

او آیات و روایات را تفسیر و معرفت را چون درٌ و گهر نثار می نماید و مردمند که کران تا کران نشسته اند و گوش می دهند.

تو از پنجره به بیرون نگاه می کنی و سرسبزی و خرمی در همه جا به چشم می خورد:

این درختان انبوه، سبزه زاران گسترده با جویباری که رقص کنان از میانش می گذرد و آن پرنده که بر شاخسار نغمه ای شورانگیز سر داده ...این عطر آشنا شمیم سعادت است که از هر سو به مشام می رسد.

و تو بیاد می آوری که همین دیروز بود توی همین خیابان قدم که بر میداشتی دود بود و هیاهو، ازدحام بود و احساس پوچی...خانه ها تنگ...دلها ناراضی...آسایش افسانه بود و دشمنی و جنگ و جدال همیشگی...فقر بود و فسادو تباهی...به هر طرف نگاه می کردی نشانی از ظلم بود و ستم ...و زندگی جان کندنی مستمر...تو کتابت را که می گشودی به هر برگی که می خواندی نکته های غامض بود و سوالهای بی پاسخ و یک حسرت همیشگی:

کی شود که او بیاید و همه بیست و هفت حرف علم را بیاورد و نوازش دستان گرم و آسمانیش عقل ها را شکوفا سازد؟

کی شود که او بیاید و معرفت را بکر و دست نخورده، آنگونه که هست و بوده به ما بیاموزد و رود زندگی را در مسیر حقیقت جاری سازد؟

تو چه دور می پنداشتی و دست نایافتنی... اما سرانجام رسید... و چه سخت بود ماهها نبرد با ستم گران و دشمنان حق... اگر نبود یاری خدا و تحقق وعده ای که کرده بود، زمین کجا و دیدن عدالت و چشیدن طعم عدل کجا...ولی آمد و رسید...

و تو اکنون اینجا نشسته ای، پای درس آن یار نادیده دیروز، و امروز نگاه می کنی به چهره مهربان او که اشرقت الارض بنور ربهاست و زیر لب زمزمه می کنی :

السلا م علیک یا حجه االله فی ارضه، السلام علیک یا عین الله فی خلقه، اسلام علیک یا نور الله الذی یهتدی به المهتدون...

و چه سعادتی است پاسخ سلامت را از دهان گهر بارش شنیدن.