آرام و بی هدف قدم می زنم و به ویترین مغازه ها خیره می شوم .

اینجا یک پیتزا فروشی است بوی مطبوع غذا از آن به بیرون تراوش می کند از آن می گذرم چند قدم جلوتر می روم و مقابل ویترین یک بوتیک توقف می کنم ، لباس ها ، طرح ها ، تنوع رنگ ها چشم ها را خیره می کند .

به رفتن ادامه می دهم این یکی مغازه لوکس فروشی است. لوسترها با جلوه های بی نظیری از سقف آویزان هستند و ظرف های کریستال زیر نور می درخشند .

این یکی دیگر، جواهر فروشی است : تلألو زینت آلات چشم را مسحور می کند. به تک تک آنها نگاه می کنم و به آدمهایی که به سراغ اینها می آیند و می خرند فکرمی کنم و باز هم قدمی می زنم و پیش می روم از خودم می پرسم چشم انداز بعدی چه خواهد بود؟

به لامپهای کوچک رنگی نگاه می کنم. به صوت حزین قرآن گوش می دهم. آری این یکی، یک حجله است. بی اختیار با خود تکرار می کنم حجله! یعنی نقطه پایان بردفتر یک زندگی!

چرخی می زنم تا اطلاعیه روی آن را بهتر ببینم. جوان ناکام! به تصویر نگاه می کنم. این که عکس من است . طعم تلخ نبودن را در وجود خود احساس می کنم. حجله را دوباره برانداز می کنم، حجله یعنی نقطه پایانی یک عمر، چمیدن در کوچه های زندگی، زندگی من، من که عـمری برای چرخاندن زندگی دویده ام، جفت و جور کردن کم و کسری هایش، حل کردن مشکلاتش، برای آفریدن لحظه های شاد، لحظه های ...

مهلت تمام شد!

وقت رفتن است. من مانده ام با دستی خالی و کوله باری که پر شده از گناه و حجله ای که نقطه پایانیست بر دفتر زندگی.

و این کلامی است از پدر مهربان، امام زمان (عج) خطاب به شیخ مفید:

«بنابراین، هرکدام از شما باید کاری انجام دهد که او را به محبت و مهر ما نزدیک نموده و از کارهایی که خوشایند ما نیست و موجب خشم ما می گردد پرهیز نماید. زیرا که امر ما به یکبار و به طور ناگهانی رخ خواهد نمود و آن موقع، توبه سودی بر حال او نداشته و پشیمانی او از گناه، او را از کیفر ما نجات نخواهد داد.

خداوند تو را به راه رشد ملهم نموده و با رحمت خویش به شما توفیق عنایت فرماید.»