جمعه معهود!

شعبان، آکنده از رایحه حضور اوست و جمعه، سرشار از عطر ظهورش!

شعبان که از راه می رسد شمیم جانبخش او زمان را معطر می سازد، نبض هستی به شماره می افتد، چشمه امید می جوشد، آرزوهای فراموش شده جان می گیرد و چون اشتیاق، در دل شعله می کشد و چون اشک، در دیدگان حلقه می زند چون باور، در قلب ها گل می دهد و چون شعر، بر زبان ها جاری می شود.

و خدا کند که خوانده باشد آن دوگانه هستی ساز را.

امام صادق (ع) فرموده اند: هر گاه که آن شب جمعه فرا رسد، خداوند فرشته ای را به آسمان دنیا فرو فرستد و چون فجر طالع شده و سپیده بدمد، آن ملک بر بالای خانه خدا قرار گیرد و منبرهایی از نور در آنجا نهاده و علی و حسن و حسین(ع) از آن بالا روند، فرشتگان و پیامبران و اهل ایمان گردشان حلقه زنند و درهای آسمانی به یکباره گشوده شود، چون خورشید به میان آسمان رسید رسول خدا (ص) گوید: پروردگارا! میعادی که در آن کتاب دادی چه شد؟ «خدای آن دسته از شما را که ایمان آورده و اعمال شایسته داشته باشند وعده داده است، هر آینه در زمین خلافت بخشد.» (نور/۵۵)

آنگاه فرشتگان و پیامبران نیز همانند این سخن را بگویند.

سپس محمد(ص) و علی و حسن و حسین(ع) به سجده افتند و بگویند: بار پروردگارا! حریم تو هتک شد و برگزیدگان تو کشته شدند و بندگان شایسته ات خوار شمرده شدند، در این هنگام آنچه خدا خواهد انجام می دهد که آن روز، روز معلوم است. (غیبت نعمانی ۲۷۶)

وه که اگر او خوانده باشد آن دو رکعت نماز را...

دوران مشقت و فراق به سرآمده و عصر با او بودن آغاز می گردد؛

جنگ و ستیز و ویرانی جای خود را به صلح و ثبات و آبادانی می دهد؛

ظلم و ستم و تجاوز از صحنه عالم برچیده و عدل و داد گسترده می گردد؛

و تو می توانی در کلاس درس او، در محضر مبارکش، معرفت حقیقی را از زبان وی بیاموزی؛ جهل و نادانی ریشه کن شده و عقل ها کامل می گردد؛

فقرو نادانی، ضعف و بیماری رخت بربسته غم ها زدوده و شادی وانس و نشاط بر قلب ها حاکم می گردد؛

نعمت و برکت، سرسبزی و خرمی، امنیت و آسایش، ایمان و توحید در عالم جلوه گر می گردد؛ آری این چنین زمین به نور ولایت او روشن تر از خورشید خواهد شد؛

...و ما ظهورش را به انتظار نشسته ایم.