پیام کوتاه

چراغ راهنمایی قرمز شده و اتومبیلها توقف کرده بودند، مرد میانسال به صندلی اتومبیل خود تکیه داده و با همه هوش و هواس به اتومبیل جلویی خیره شده بود: یک اتومبیل شیک با ویژگی های منحصر به فرد و ظاهری با شکوه .

مرد لحظاتی خود را به جای راننده آن گذاشت، رانندگی با این ماشین چه لذتی باید داشته باشد! چه عزت و اعتماد به نفسی به انشان می دهد!...

بعد نگاهی به راننده آن ماشین انداخت: چه باکلاس!...

با خود فکر می کرد: من هم باید ماشین مدنتری زیر پام باشه!...ماشین خودمو که بدم، یک مقدارم روش می ذارم...، می مونه حقوق این ماه کارگرا...فکر نمی کنم اگه پرداخت دستمزد اونا یه چند روزی عقب تر بیفته طوری بشه...،اگه بشه تا آخر هفته زیر پام باشه، وقتی با فامیل می ریم پیک نیک، چه حالی داره منو با این ماشین مدل بالا ببینن،...

در همین افکار بود که زنگ موبایلش او را به خود آورد...

• حاج آقا! برای مشت حسین، یک کلیه پیوندی پیدا شده...اگه امروز پولش رو به حساب واریز کنیم، میشه تا آخر هفته عملش کنن...

• ای بابا! عدل تو همین گیر و دار گرفتاریای ما... همین الان که من هزار تا مشکل و چاله چوله دارم که پر کنم، زنگ زدی می گی فلانی کلیه اش بیسار شده، بیساری فلانش ... اصلا من نمی فهمم که مشکل دیگران رو چرا من باید حل کنم؟! مگر کس دیگری توی این شهر نیست که برن سراغش...

بعد هم با عصبانیت موبایل را قطع کرده و به روی صندلی پرت می کند...صدای بوق اتومبیل های پشتی به او می فهماند که چراغ سبز شده و او راه می افتد...

هنوز از چهار راه دور نشده که صدای زنگ موبایل توجه او را مجددا به خود جلب می کند، اما این بار، با صدای قبلی متفاوت است، صدای زنگ دریافت پیام کوتاه...

و این پیام که بروی صفحه موبایل نقش بسته:

...شما اموالتان را فزونی بخشیده و بر بینوایان مومنین سخت گرفته، آنان را سرگردان و بیچاره کردید...دیگر چه عذری دارد؟

سراسیمه موبایل خود را کنترل می کند تا بیابد که فرستنده این پیام که بود؟!...اما از نشانی فرستنده خبری نیست!