زیان بی انتها

مرد با سرعت از پله های ساختمان بالا رفته و شتابان وارد دفتر کارش می شود و همانطور که از کنار میز منشی عبور می کند می پرسد:

• از مجوز خبری نشد؟! از ارشاد زنگ نزدند؟!

منشی با دستپاچگی پاسخ می دهد :

• تا حالا که تماس نگرفتند.

• خوب شما زنگ بزن. پی گیری کن. تا جشنواره وقتی نمونده.

مرد جمله خود را تمام می کند و وارد استودیوی مونتاژ می شود، هر کسی مشغول کاریست، افراد گوشی هایی بر گوش نهاده و پشت دستگاه های مختلف نشسته اند.

• خسته نباشید... کار مونتاژ به کجا رسیده؟

• هنوز هیچی! بچه ها دارن کار می کنند.

• یعنی تموم نشده؟!! تو دیروز باید این کار را تحویل می دادی!

• جناب! دیشب که برق نبود، بچه ها اصلا نتونستند کاری از پیش ببرند، دوباره امروز شروع کردند.

مرد با التهاب بیشتری می گوید:

• من این حرفها حالیم نمی شه! فرصتی تا جشنواره نموده. تو باید وقتت را...

زنگ موبایلش صحبت او را قطع می کند.

• چی؟! صدای کدوم صحنه خرابه شده؟ یعنی اصلا صدا نداره یا واضح نیست؟! خوب با بازیگرش هماهنگ کنید بیاد استودیو صدا...اگه نیامد یکی رو پیدا کن بجاش دوبله کنه...

و در همان حال که از استودیو خارج می شود موبایلش را قطع می کند.

حالا مجددا کنار میز منشی رسیده، می پرسد:

• پی گیری کردی؟!

• با ارشاد تماس گرفتم، می گن دو تا از صحنه ها باید حذف بشه تا بتونند مجوز بدن.

• نگفتن کدوم صحنه ها؟

• نه! گفتند خودتون باید برید ارشاد.

دوباره زنگ موبایل به گوش می رسد:

• سلام خانوم! آخر هفتم رو خالی بگذارم؟!!...برنامه ام را برای شما تنظیم کنم؟!!...مگه چه خبره؟!!....آهان دختر خاله شما از خارج تشریف آوردن، باید ببریمشون ویلای شمال...! وسط این همه گرفتاری؟!!...خانم من باید فیلمم رو به جشنواره برسونم...

در این میان مسؤل مالی از راه می رسد و می گوید:

• آقا اجاره لوکیشن ها و هزینه عوامل رو هنوز نتونستیم بپردازیم!! بهشون چی جواب بدم؟!!

• خوب اون وام چی شد؟! قرار بود یه وام جور کنی؟!!!

• وام جور شده، اما سند ملکی می خواد.

• خیلی خوب باشه! یه کاریش می کنم.

مرد روی صندلی، پشت میز کارش ولو شده و به فکر فرو می رود، از صبح خروس خون تا حالا این اولین بار است که توانسته لحظه ای آرام بنشیند، با خود در این اندیشه است که سند ملکی، از کجا و با چه ترفندی تهیه کند؟!...

...حضور غیر مترقبه دو مرد در مقابل دیدگانش، افکار او را بهم می ریزد و با تعجب و حیرت می پرسد:

• ببخشید، با کسی هماهنگی کردید؟!... من اجازه ندادم کسی وارد بشه!...

اما آن دو پیش می آیند، تو گویی صدایی نمی شنوند. مرد دست خود را به سمت گوشی دراز می کند تا از منشی سوال کند، اما آنها پیش دستی کرده، دست خود را روی تلفن می گذارند، در چشمان او خیره شده و با لحنی کوبنده می گویند:

• تو وقتت تموم شده!

• نه! اینطور نیست. هنوز دو هفته تا جشنواره مونده!

دو غریبه به یکدیگر نگاه کرده و می گویند:

• خیلی پرته! هنوز هم دست برنداشته، با اینکه همه سرمایه اش را از دست داده، باز هم به خودش نیومده!

مرد با هیجان بیشتری پاسخ می دهد:

• نه اشتباه می کنید، چیزی رو از دست نداده ام، اینجا یک شرکت پر درآمده، ما کلی فیلم می سازیم، برای همه دنیا کار می کنیم، الان هم داریم برای جشنواره آماده می شیم، یه فیلم توپ که همه دنیا بپسنده!!!

• برای همه دنیا آره، اما برای اون که باید کار می کردی چی؟! این سرمایه در اختیار تو قرار داده شد که فقط برای اون کار کنی!

• برای کی باید کار می کردم که نکردم؟!

و دوباره تکرار کرد: برای کی باید کار می کردم؟! اما این بار آهسته و بی کلام با خود و در درون خود، و پژواک آن را با گوش جان خود شنید که هزار بار تکرار شد: برای چه کسی؟!... و چشم جانش به قامتی بلند بالا می نگریست که میان امواج متلألئ از نور ایستاده بود. قطرات اشک بر گونه های او روان بود و دعوتنامه جشنواره در میان انگشتانش مچاله می شد...