باز دوباره زندگی

با تو می گویم ای پارهٔ تنم!

ای دلبندم!

در این واپسین لحظات، حکایت هزارباره را بار دیگر برایت تکرار می کنم، تا شکوه عشق را بخاطر بسپاری و عهد و پیمانت را از یاد نبری. با تو می گویم حکایتی را که با جان آمیخته است:

از همان اولین تکاپوهای رویش که جوانه لطیف وجودم جان گرفت، با لالائی های شورانگیز مادر و زمزمه های زیر لب مهربان پدر، با نامش آشنا شدم و طعم حضورش را همراه با اشعه های جانبخش خورشید و خُنکای جویبار و نوازش نسیم، جرعه جرعه نوشیدم، جانمایه مهرش در رگهایم جاری می شد و با تار و پودم اجین، من قد می کشیدم و می بالیدم، سبکبار و سرمست گیسوان به باد می سپردم، چشمانم به راهش نگران می ماند، به راه او که سرانجام می آمد و با دستان بهارآفرینش باغ هستی را زندگی می بخشید، با نفسهای آسمانیش غنچه ها می شکفت و علف های هرز غم می پژمرد.

به یاد او می زیستم و می رستم، هر صبح و شام از او می گفتم و از او می شنیدم، سراغش را از پرندگان مهاجر می گرفتم و از نسیم جویای احوالش می شدم، تا اینکه تو در جانم روئیدی و بر دامنم نشستی، من ترا از محبتش و از شیرهٔ وجودم سیراب نمودم و پروردم و تو هم دل و هم صحبت و هم نوای دل شیدایم شدی. من این بار، قصه باغبان مسافرم را با تو گفتم و هزاربار برایت حکایت کردم و بر لوح سبز وجودت نگاشتم؛ اما افسوس که پاییز عمرت فرا رسیده و سرانجام دست تقدیر ترا از من خواهد ربود، ولی بدان که بهار آمدنی است.

***

باد خزان زوزه کنان نزدیک می شود و در میان آسیاب بادی قدیمی می پیچد و پره های فرسوده و زنگار خرده اش را ناله کنان به گردش در می آورد، آنگاه از میان پرچین های انبوه می گذرد و در شاخ و بال تک درخت پیر می پیچد. او با اندوه به تنها برگ باقیماندهٔ خویش می نگرد و با سرانگشتان حسرت آن را برای آخرین بار نوازش می کند و به خود می فشرد.

سرمای جان سوزی برگ زرد را فرا می گیرد، وجودش کرخ می شود، سوزشی در دُمبرگ خود احساس می کند، تک برگ زرد با صدائی مبهم از مادر جدا شده و خود را به آغوش باد می سپارد و چرخ زنان به زمین می رسد و خش خش کنان زیر پای رهگذری که تازه از راه رسیده خرد می شود.

صدای فریاد مادرش با آخرین ناله او بهم می آمیزد که:

بهار را بخاطر بسپار. بهار ظهور!