دستان آسمانی

سرگردان ایستاده بود و به اطراف می نگریست. نه راه می دانست و نه می دانست که نمی داند. در این میانه هر کس که می رسید او را با خود به سمتی برده و به طریقی حواله می داد. اما این بار ناگهان گرمای دستی متفاوت را بر دستان خود احساس کرد. سرانگشتانی گرم و صمیمی که او را با خود برد به کوچه های وسیع و روشن، به سرزمین های سبز و آباد. و او حسی مطبوع و دلپذیر را تجربه کرد و از شادی به وجد آمد و زیر لب زمزمه کرد: چه سرزمین آشنایی!

و پاسخ شنید: کوچه باغ های دیار فطرت برای همه آشناست.

و این بار قدرشناسانه گفته بود: من سرگردان میان هزار راه ایستاده بودم، نه راه می دانستم و نه می دانستم که نمی دانم. هزار دست بسویم دراز شده و مرا چون برگ زردی بر شانه های باد خزان به هزاران کوی می کشاندند، تا آنکه تو آمدی و مرا با پدری مهربان آشنا کردی و طعم شیرین محبت او را به من چشانیدی. به یقین تو دستی از آسمانی!

و پاسخ شنیده بود: نیستم! اما آشنا هستم با دستان آسمانی. آنان که می گویند:

«فضیلت کسی که جاهلان شیعه را سرپرستی نموده و شبهات ایشان را رفع نماید بر کسانی که برای یتیمان آب و طعام می برند مانند فضیلت ماه است بر ستاره ی سها – که مخفی ترین ستاره هاست- و هرکس در غیبت امام سرپرستی یکی از شیعیان ما را بر عهده گیرد و با علومی که به او رسیده است وی را هدایت کند و در علوم ما او را یاری رساند، پروردگار جهان او را خطاب می فرماید که: ای بنده کریم که مرا یاری نمودی من اولی هستم به کرم از تو. ای ملائکه! به عدد هر حرفی که تعلیم داده است، در بهشت هزار هزار قصر به او بدهید و در آن قصرها آنچه از نعمت ها که مناسب آنهاست برای او آماده سازید.» (عین الحیاة علامه مجلسی ص ۲۱۸)