از کربلا چه آموختیم(۲)؟!

اطاعت امام،اطاعت خدا

 

قافله ای نورانی فروفته در هاله ای مقدّس در حالیکه فوج هایی از فرشتگان و کرّوبیان آن را همراهی و مشایعت می نمایند، آرام و با تأنّی کوچه های مدینه را ترک گفته و به سمت خانه ی خدا و از آنجا تا کوفه ره می سپارد. این کاروان کوچک حسین بن علی(ع) است که به سرمنزل مقصود طیّ طریق می کند.

او درحالی می رود که هدف رفتن خویش را به وضوح و روشنی تبیین فرموده:

«ماییم اهل بیت نبوّت و معدن رسالت و ملائکه در خانه ی ما آمد و شد می کنند و خداوند در آفرینش ما را مقدّم داشت و مُهر خاتمیت را به وسیله ی ما نهاد. حال آنکه یزید مردی فاسق و شرابخوار است. مردم را به ناحق می کشد و به انواع گناهان و معاصی اقدام می نماید. بنابراین هرگز کسی مثل من، با کسی مثل او بیعت نمی کند. » (منتهی الآمال/ص۳۵۶)

و نیز در حالی به مصاف سرنوشت می شتابد که حجت ها را بر همگان تمام نموده است. او در واپسین دقایق، کاغذ و قلم طلب نموده و چنین نگاشته است:

«... اما بعد، هرکس از شما با من باشد، شهید خواهد شد و هرکس نباشد، به پیروزی دست نخواهد یافت... .» (بصائرالدرجات/ص۴۸۱/ح۵)

پیام حسین(ع) واضح است و مقصد روشن. با نیامدن چه چیزی را برای خود حفظ خواهند کرد؟

در ماندن، نه خیری هست و نه گشایشی.

اگر بروند چطور؟

در اینصورت شهادت انتظارشان را می کشد.

شهادت چیست؟

آخرین و بالاترین پله ی بندگی و منتهای عبودیت و یک سکّوی پرواز.

و این فوز عظیم را چه کسی پیش روی آنان قرار می دهد؟

امام. هم او که خود عابدترین مردم است. هم او که مظهر اطاعت خداوند و تجسم بندگی است:

«ای جابر! سلام مرا به شیعیانم برسان و به آنان اعلام نما که بین ما و خداوند هیچ قرابتی نیست، کسی به او نزدیک نمی شود، مگر به اطاعت خداوند... .» (امام باقر(ع)/بحار/ج۷۵/ص۱۸۳)

به یقین خالق هستی جز اطاعت و بندگی از آفریده های خود نمی خواهد، حتی از پیامبران و معصومین. و اطاعت از امام و ولی معصوم فرمان خداوند است و سرسپردگی محض در پیشگاه امام، منتهای بندگی آفریدگار و خداوند امتحان بندگانش را در پذیرش و اطاعت از وی قرار داده است:

«ای محمد! من شما را وسیله ی آزمون خلق خود قرار داده، همه ی بندگانم و مخلوقاتم در آسمان و زمین و هرآنچه در آنهاست را به وسیله ی شما امتحان می کنم تا آنکه پاداش را در حق کسانی که مرا در مورد شما اطاعت می کنند کامل گردانم و عذاب و لعنت خود را نسبت به کسانی که در مورد شما با من مخالفت کرده و معصیت من را می کنند حلال گردانم و به وسیله ی شماست که پاک را از ناپاک جدا می کنم.»(بحار/ج۱۸/ص۳۹۹-۴۰۰)

و امیرالمومنین(ع) نیز چنین می فرمایند:

«همانا خداوند به وسیله ی من بندگانش را مورد امتحان قرار می دهد.»(روضه ی کافی/خطبه ی وسیله)

و در زیارت جامعه ی کبیره چنین خطاب به اهل بیت(ع) می کنیم:

«شما آن بابی هستید که مردم به آن امتحان می گردند»

آری این امام است که فراخوان شهادت داده و چه آزمون غریبی است کربلا! کاروان آهسته و منزل به منزل می رود و خبر کوچ سرخ حسینیان در هر شهر و دیاری می پیچد.

و اما مردم :

گروهی دلسوزانه لب به نصیحت و خیرخواهی گشوده و حسین(ع) را از شمشیرهای آخته ای که انتظارش را می کشند، بیم داد و به ترک رفتن دعوت می کند.

گروهی از مسیر کاروان دور شده و خود را مخفی می کنند تا چشم در چشم فرزند پیامبر(ص) نشده و شرم حضور باعث پیوستنشان به قافله نگردد.

گروهی نیز به محض گرفتن پیام امام زمانشان بی درنگ به او پیوسته و خود را برای جانفشانی در پیش رویش آماده می سازند تا خدا را به برترین عبادت ها -شهادت- بندگی کرده باشند.

و این پیوستن ها و گسستن ها تا آخرین لحظات ادامه دارد.

***

اکنون که عصر غیبت است، آزمون و امتحان به اطاعت از امام همچنان پابرجاست. لکن آیا اطاعت از امام زمان(ع) امروز به چه و معناست و فرمان آن حضرت در این برهه از زمان چه می باشد؟!

احادیث و روایات به ما می گویند که امروز فرمان ایشان، انتظار است. آن هم انتظاری توأم با تقوی و ورع.

«...ای جابر! کسی که خدا را اطاعت نموده و حب ما را داشته باشد، او ولیّ ماست و کسی که خداوند را عصیان نماید، محبت ما برایش سودی نخواهد داشت.» (ادامه کلام امام باقر(ع)/بحار/ج۷۵/ص۱۸۳)

امام باقر(ع) فرمودند:

«ما را به ورع و دوری از محرمات یاری کنید، همانا هرکس خداوند عزّ و جلّ را با داشتن ورع ملاقات کند، خداوند در کار او گشایش می دهد، به درستی که خداوند تبارک و تعالی می فرماید: کسانی که خدا و رسول او را اطاعت کنند با کسانی که در جوار قرب الهی از رحمت های او برخوردارند، یعنی انبیاء و صدیقین و شهداء و صالحین همنشین خواهند بود.» (کافی/ج۲/ص۷۸/ح۱۲)

ابابصیر می گوید که روزی امام صادق(ع) فرمود:

«آیا به شما خبر ندهم از آن عملیکه خداوند عزّ و جلّ غیر از آن را از بندگان نمی پذیرد.

عرض کردم: بله.

پس فرمود: شهادت به یگانگی خداوند و اینکه محمد(ص) بنده و فرستاده ی اوست و اقرار به آنچه خداوند امر فرموده و نیز پذیرش ولایت ما و به خصوص بیزاری جستن از دشمنان ما ائمه و تسلیم شدن به امر ما و پرهیزکاری و ورع و نیز کوشش و صبر و انتظار مهدی قائم(عج).

همانا برای ما دولتی است که خداوند هرگاه بخواهد آن را خواهد آورد.

سپس فرمود: هرکس دوست دارد که از اصحاب قائم(عج) باشد پس انتظار بکشد و عمل خود را با ورع و محاسن اخلاق توأم نماید. پس چنین کسی منتظر خواهد بود و اگر بمیرد پیش از آنکه قائم ما قیام نماید برایش اجری خواهد بود مانند اجر کسی که او را درک کرده باشد. پس جدیّت بخرج دهید و منتظر باشید. گوارا باشد برای شما ای گروه مورد رحمت خداوند.» (غیبت نعمانی/باب ۱۱/ص۲۰۰)

آری آن روز کاروان اندک اندک به میعادگاه سرخ خود نزدیک تر می شد و نسیم رفتن گرم تر می وزید و عطر شهادت واضح تر به مشام می رسید... و آنانی که آمدنی و ماندنی نبودند، پیش از آنکه فرصت از دست برود، تغییر مسیر داده و امام زمانشان را ترک می گفتند و در مقابل ،گروهی دیگر میخ خیمه ها را از جا کنده و در خیمه گاه حسین(ع) برپا می کردند... .

اما امروز در میدان و آزمونگاه انتظار و ورع خیمه ی ما کجا برپاست؟!