بسم الله الرحمن الرحیم
قال امیر المومنین (ع): « لو قد فقدتمونی لرایتم بعدی اشیاء یتمنی احدکم الموت مما یری من الجور والعدوان .... » (تحف العقول ص 175) امیرالمومنین علی (ع) طی خطابه ای فرمودند : «اگر مرا از دست دهید بعد از من چیز هایی خواهید دید که آرزوی مرگ نمایید، بر اثر آنچه از ظلم و جور و عدوان مشاهده خواهید کرد ....» آیا غدیر را فراموش کردند؟! آیا هشدار مولایشان را ندیده گرفتند؟! آیا روشنایی را وانهادند و به سوی تاریکی گریختند؟!

آری، آری چنین کردند!

یا علی تورا با آن همه فضیلت ها ،شجاعت ها ، سابقه های درخشان ،و بعد از آن همه سفارش و تاکید پیامبر اکرم (ص) و علیرغم شاهدی انکار ناپذیر چون غدیر خم رها کردند و به دامان سقیفه شتافتند !

و آنگاه -همان سان که بیمشان داده بودی- رنج ها و مصیبت ها و ظلم ها پی در پی به آنها روی آورد . پس دو باره به سراغت آمدند آن هم به هجومی که حسنین ات زیر دست و پا ماندند، و با تو دست بیعت دادند . اما این بار نیز با تو در اجرای آیین خدا همدلی ننمودند و عدالتت را تاب نیاوردند و تو را آن چنان آزردند که نفرین شان کردی :

«خدایا مرا از اینان باز گیر و کسی چون خودشان را بر ایشان بگمار .»

آری آنان حق تو را پاس نداشتند و این بار تو را به دم تیغ شقی ترین افراد سپردند و خود به ماتم نشستند. اگر چه تو را نه در محراب مسجد کوفه که پیش تر از آن در سقیفه از دست داده بودند.

پس آن گونه که سزایشان بود به آتش بیداد بنی امیه و بنی عباس و مصیبت بی پایان بی تو بودن فرو غلتیدند.

ولی وای بر ما!

ما نیز امروز ترا تنها نهاده ایم .

ما ترا ستودیم و تقدیس نمو دیم ، با القاب و عناوین با عظمت از تو یاد کردیم ،نامت را بر فرزندانمان نهادیم، نهج البلاغه ات را به هزاران زینت آراستیم و حتی سالی را به اسمت نام گذاری کردیم.

ولی در جاری زندگی ،در راه و رسم و خط و مشی هایمان تو چه جایگاهی داشتی؟

هم ترا فراموش کردیم و هم فرزند بزرگوارت را، همو که آمدنش را چنین بشارت داده ای :

«خدا زنده نگاهدارد قائم ما را که قیام خواهد نمود ، آنگاه که مردم به کار خود مشغول باشند.»

و اینک او در بین ماست، در مجالس مان شرکت می کند، بر فرش هامان پا می گذارد و در سختی ها پشتیبان ماست ...

ولی ما از او بریده ایم ، یاد اورا از خاطر بر ده ایم و رسمش را نیز ! زندگی هامان از او خالی است ....

ما او را تنها گذاشته و به دامان غیبت سپرده ایم و به نبو دنش خو کردهایم .

آری ما مولایمان را نیز چون تو از دست دادیم و این بار نه در مسجد کوفه که در یاد و خاطرمان ، در راه و رسم زندگی مان .... به شمشیر جهل و حق ناسپاسی سپرده ایم .

و بدین ترتیب همان گونه که هشدار داده بودی به دام صد بلا افتاده ایم .

و چه بلایی شوم تر از بی تو بودن !

پس آسایش و آرامش از خانه هامان رخت بر بسته

زهد و پاکدامنی جای خود را به فساد و تباهی داده

گرفتاری و فقر و سر در گمی قرین همیشگی مان گشته

از توحید و عبودیت بدامان شرک و کژ اندیشی افتاده ایم

و هر از گاه از شدت اندوه آرزوی مرگ می کنیم

و اما امروز در این مو هبت عظیم الهی و در کنار سفره پر برکت ماه رمضان -ماه میهمانی خدای مان-، ما را فرصتی دوباره بخشیده تا در شب های گرانبهای قدر ، سر بر آستان عبودیتش نهاده ، همچون بردگان گریخته به دامان مولای مان باز گردیم .

یا علی آمده ایم تا محبت و شفقت بی پایان ترا در آغوش مولای مان مهدی علیه السلام باز یابیم ،

آمده ایم به در گاه خدای مان استغاثه کنیم :

پروردگارا بی او بودن تا کی؟

همه را دیدن و او را ندیدن تا کی؟

آمده ایم تا با امام زمان مان -مهدی (عج)- دوباره عهد ببندیم که دیگر از او جدا نخواهیم شد.

دیگر دستمان را از دستان پر مهرش به طمع هر دست گناه آلودی جدا نخواهیم کرد.

آمده ایم تا در این شب عظیم و عزیز از درگاهت،به فضل و رحمتت درخواست کنیم تا باقیمانده از این دوران جدایی را بر ما ببخشی و به سرگردانی مان پایان بخشی.

آمین، رب العالمین