سریر صیرفی گوید:
من همراه گروهی از یارانم به محضر امام صادق علیه السلام مشرف شدیم. و دیدیم که آن بزرگوار بر زمین نشسته و همچون مادر فرزند مرده شیدایی جگر سوخته ای می گرید و صورتش از اندوه دگر گون شده و چشمانش اشکبار است و چنین زمزمه میکند:
ای آقای من! غیبت تو خواب از دیدگانم ربوده و بسترم را بر من تنگ ساخته و آرامش را از قلبم سلب نموده ...

سریر گوید: چون امام صادق علیه السلام را در چنین حالی دیدیم از شدت ناراحتی عقل از سرمان پرید پنداشتیم مکروهی کوبنده یا مصیبتی از مصائب روزگار بر وی نازل شده است.
گفتیم ای فرزند بهترین خلایق! چشمانت گریان مباد از چه حادثه ای اشکتان روان گشته است؟
و کدام حالتی است که شما را به ماتم واداشته است؟
امام صادق علیه السلام نفس عمیقی کشید و فرمود: وای بر شما صبح امروز در کتاب جفر می نگریستم و آن کتابی است مشتمل بر علم بلایا و مصائب عظیم و علم ماکان و مایکون تا روز قیامت. همان کتابی که خدای تعالی آن را به محمد صلی الله علیه و آله و ائمه پس از او اختصاص داده است.
در آن کتاب خواندم میلاد قائم ما و غیبتش و تاخیر کردن و طول عمرش امتحان مومنان در آن زمان و پیدایش شک و تردید در قلب های آنها به واسطه ی طول غیبت و نیز مرتد شدن مردم از دینشان که خدای تعالی فرموده است: و کل انسان الزمناه طائره فی عنقه
که مقصود از آن ولایت است. پس از آنکه به این مباحث نگریستم رقتی مرا فرا گرفت و اندوه بر من مستولی شد.
ما گفتیم: ای فرزند رسول خدا به ما تفضل نما و مقداری از آن را برایمان بازگو فرما.
فرمود: خداوند تعالی در قائم ما سه خصلت جاری ساخته که آن خصلت ها در سه تن از پیامبران نیز جاری بوده است: تولدش را چون تولد موسی علیه السلام. غیبتش را چون عیسی و تاخیر کردنش را همچون تاخیر نوح مقدر کرده است.
بعد از آن عمر عبد صالح (خضر علیه السلام) را دلیلی بر عمر او قرار داده است.
به آن حضرت گفتیم: ای فرزند رسول خدا! اگر ممکن است این مطلب را برای ما توضیح دهید.
فرمود: اما تولد موسی علیه السلام، چون فرعون با خبر شد که پایان پادشاهای او بدست حضرت موسی علیه السلام است دستور داد کاهنان را حاضر نمایند. و آنها وی را ازنسب موسی آگاه کردند. و گفتند که وی از بنی اسرائیل است. و فرعون به کارگزاران خود دستور میداد که شکم زنان باردار بنی اسرائیل را پاره کنند و حدود بیست و چند هزار نوزاد را کشت اما نتوانست به کشتن موسی علیه السلام دست یابد. زیرا او در حفظ و حمایت خدا بود.
بنی امیه و بنی عباس نیز چنین اند وقتی باخبر شدند که پادشاهی امیران ستمگر آنها بوسیله ی قائم ما پایان می پذیرد.
با ما به دشمنی برخاستند. برای قتل اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله و نابودی نسل او شمشیر کشیدند. بطمع آنکه بر قتل قائم ما دسترسی پیدا کنند. اما خدای تعالی امر خود را بر ظالمان افشا نمی سازد.
و نور خود را کامل میکند اگرچه مشرکان را خوش نیاید.
و اما غیبت عیسی علیه السلام: یهود و نصارا به اتفاق گفتند او کشته شده است لیکن خداوند سخن آنان را تکذیب نمود: و ما قتلوه و ما صلبوه ولکن شبه لهم.
و غیبت قائم نیز چنین است و این امت آن حضرت را به خاطر طول عمرش انکار می کنند. پس یکی گوید او متولد نشده، دیگری گوید او مرده است و دیگری این کلام کفر آمیز را بازگو کند که امام یازدهم ما عقیم بوده است و گوینده ی دیگری با این کلام از دین خارح شود که تعداد ائمه به سیزده یا بیشتر رسیده است.
و شخص دیگری خداوند را نافرمانی کرده گوید روح قائم در جسد دیگری سخن می گوید.
اما تاخیر کردن نوح علیه السلام چنین است که چون از خداوند برای قوم خود طلب عذاب کرد خداوند تعالی روح الامین علیه السلام را با هفت هسته خرما نزد وی فرستاد و به او گفت ای پیامبر خدا خداوند به تو میگوید: اینها بندگان من هستند و آنها را با صاعقه ای نابود نمی کنم مگر پس از آنکه در دعوت خود تاکید کرده و حجت را کامل کرده باشم. پس تو بار دیگر قومت را دعوت نما و من برای این کارت به تو پاداش خواهم داد. و این هسته ها را بکار و فرج و خلاص تو آنگاه است که آنها برویند و بزرگ شوند و میوه به بار آورند و این مژده را به مومنان پیرو خود بده و چون پس از زمانی طولانی درختان رویید و به بار نشست از خداوند خواست که وعده اش را عمل سازد.
اما خداوند تعالی فرمان داد که هسته این درختان را بکارد و دوباره صبر و تلاش کند و حجت را بر آنان تاکید کند. و آن حضرت این خبر را به پیروان خود بازگو کرد و سیصد تن از آنان از دین برگشتند و گفتند اگر ادعای نوح حق بود در وعده خداوند خلافی نمیکرد. سپس خداوند هر بار دستور می داد که نوح هسته ها را بکارد تا آنکه به هفت بار انجامید و هر بار گروهی از مومنان از دین بر میگشتند تا آنکه هفتاد و چند نفر بیشتر باقی نماندند. آنگاه خداوند تعالی وحی فرمود که اکنون صبح روشن از پس شب تار دمید و حق خالص از ناحق جدا شد و بد طینتان از دین بیرون رفتند اگر من چنین نمی کردم و این طوائف از دین خارج شده را باقی می گذاشتم به وعده ی خود درباره مومنان وفا نکرده بودم زیرا من وعده کرده بودم که آنان را جانشین زمین کنم و دینشان را استوار گردانم تا با رفتن شک از قلوبشان مرا خالصانه عبادت کنند. پس به امداد ما و با وحی ما کشتی بساز.
سپس امام صادق علیه السلام فرمود: غیبت قائم ما نیز طولانی خواهد شد تا حق آشکار شده و زنگار ارتداد شیعیانی که دارای سرشت پلید هستند پاک شود.
زیرا که آنان احساس کنند مومنین در ایام ظهور مهدی از عزت و امنیت بهره مند می گردند بخاطر نفاق و دروغشان به وحشت خواهند افتاد.
مفضل گوید عرض کردم: یابن رسول الله ناصبی ها گمان می کنند این آیه (وعد الذین آمنو منکم و عملوا الصالحات...) درباره ابوبکر و عمر و علی نازل شده است. فرمود خداوند دلهای ناصبیان را هدایت نکند. کجا در زمان یکی از این سه نفر و یا در زمان خلافت ظاهری امیر المومنین علی علیه السلام که مسلمین مدام مرتد می شدند و جنگ برپا بود آن امنیت و رفع ترس و برطرف شدن شک از سینه ها که خداوند در این آیه فرموده برقرار بود؟
و آنگاه حضرت این آیه را تلاوت فرمودند:
"موقعی که پیغمبران از راهنمایی پیغمبران مایوس گشتند و گمان کردند به آنها دروغ گفته شده یاری ما به آنها رسید"