موسم حج است و روح و جسم عاشقان به سوی میعادگاه پروردگارشان پر می کشد.حج هجرتیست از پیله حقیر خود تا وسعت بی نهایت خدا. حج بریدن است از خانه و کاشانه و از شهر و دیار و گسستن از هر آنچه ریشه های تعلق آدمی به آن تنیده گشته است.چون تشنه ای عطش زده که به سوی آب می دود و یا کبوتری خسته بال که به آشیانه اش پناه می برد.
حج پاک کردن دل و صفای باطن است.ترک کردن و رها شدن از گذشته های تیره و دست رد به سینه شهوات نفسانی زدن، یک شروع تازه با استعانت جستن از حق است.
حج تجدید عهد و پیمان بندگی میان بنده و خداست: که تو ببخش آنچه پیش از این گذشت و من عهد می کنم تا بعد از این دست و دل از گناه و عصیان شویم.
پیشانی تسلیم به آستان دوست خاضعانه سائیدن است.
وعده گاه آمرزش خداست و امیدگاه بندگان عاصی و پشیمان و شرمسار.
ایام حج را مایه برکت قرار داده است و منفعت و بهره ای برای همه اهل عالم از شرق تا غرب، از خشکی تا دریا، برای آنانکه حج می گذارند و یا نمی گذارند، برای دارا و ندار.
لیکن این سفر برای عاشقان او معنایی دیگر دارد.برای دلدادگانی که با شنیدن نام محبوب ضربان نبض شان به شماره می افتد.آنانکه افسوس دلهای تنگشان از این است که یار زیر همین آسمان تنفس می کند و روی همین زمین خاکی گام برمی دارد، لیک دریغ از لحظه های دیدار.
آنانکه به کاروانسالاری او به زیارت خدا می روند.آنانکه درس معرفت خدا را در مکتب محبوب خوانده اند.به شوق او طواف می کنند، به عشق او سعی صفا و مروه می روند.در جای جای منی و عرفات سراغ جای پای او را می گیرند.
چون پای به بوستان می نهند سراغ باغبان می گیرند.آری برای اینان حج مفهومی دیگر دارد.کعبه تجسمی از ولایت است.طواف، پا در جای پای دوست نهادن است.سعی صفا و مروه به جستجوی عطر او ره سپردن است.
عرفه، به محضرش رسیدن است. به چشم او خدای را دیدن است، از دست او از خدا گرفتن است.و تو نیز اگرچه با آنان نیستی،اگرچه به ظاهر از این سفر الهی محروم مانده ای.لااقل می توانی دلت را، روح و جانت را همراه آن کاروان نمایی.
قدم به قدم پای در جای پای امیرالحاج بگذاری، با او در عرفات حضور یابی و دلت را به او بسپاری و قدر این لحظات را بدانی که مجالی است برای اینکه هرکس هرچه از معرفت و محبت دارد به نمایش گذارد.پس هرچه سهمش از معرفت بیشتر حظ او از این سفر نیز بیشتر.
اینجا دیگر همه نیستند، بلکه حلقه وصل تنگتر و تنگ تر و چرخش غربال تندتر می گردد و انسان ها انگشت شمارتر می گردند(سرمایه) و نزدیکی تو به آن آستان بسته به بهره ایست که از معرفت داری و فاصله تو با آن به اندازه کوتاهی تو در کسب معرفت است.
اکنون که این را دانستی دیگر غمی نیست چون او بزرگواریست که احسان او در کیل تو نمی گنجد و او باکیل تو احسانش را پیمانه نمی کند.مهر او به وسعت آسمانهاست، تو نبودی، او پدر بود.تو نبودی، او چون مادری دلسوز بود.آنگاه که سر در گریبان غفلت فرو برده بود دست او خورشیدی حیاتبخش بر سر تو بود.او با تو داد و ستد نمی کند بلکه به احسان به تو می بخشد و تو اگر زیرک باشی ظرف طلبت و کاسه گدائیت را بزرگ تر می کنی.
حج اگر اقیانوس رحمت بی کران خداست عرفه پیمانه آن است.حج اگر بوستان جمال و جلال اوست عرفه گلشن معرفت است.حج اگر بار عام فضل بی حساب خدا است عرفه سفره خواص اوست.
و تو که زائر صاحب این خانه ای، آنگاه که قدم در این صحرای بی انتهای رمزآلود می نهی حس غریبی تو را دربرمیگیرد، وجود خود را فراموش می کنی، از خود رها می شوی، چون گلبرگی در نسیم یاد و نام او شناور می شوی، گوشه ای می ایستی و تماشا می کنی.
صحرا هم آکنده از عطر حضور اوست و تو بی اختیار نجوا می کنی: مولای من، سید من، آقای من، مولایم کجا هستی، در کجای این سرزمین مقدس ایستاده ای. گوشه گوشه این صحرا بوی تو را می دهد، در وجب به وجب خاک آن جای پای تو را می توان یافت.می توان چشم ها را بست و با گوش دل صدای مناجات تو را شنید می توان گرمای محبت پدرانه تو را احساس کرد.و چه شوری دارد زیر سایه تو زندگی کردن در هوای تو نفس کشیدن با تو بودن.هستی -این عطای پروردگار - را از دستان کریمانه تو گرفتن، در کشتی ولای تو نشستن و اقیانوسهای معرفت رب را درنوردیدن.
چه شکوهی دارد در کنار تو حج گذاردن، پا به پای تو گرد کعبه گشتن، با معرفت تو طواف کردن، سعی صفا و مروه بجا آوردن، نماز خواندن، از زمزم محبت تو نوشیدن، از عصیان و نافرمانی تقصیر کردن،به بندگی رب لبیک گفتن و اینک اینجا در این وسعت بی انتهای معنا در این همایش معرفتها که هرکس به اندازه ظرف فهم و درک خود از آن بهره می گیرد و توشه زندگی خود را ذخیره می کند، در کنار تو با دستان بخشنده تو از خدا گرفتن.
مولای من، ای امیرالحاج حج معرفت و ای کاروانسالار قافله حقیقت در این فرصت دست نایافتنی دعایمان کن که پاکمان کنند از عصیان و معصیت، از گناه بی تو ماندن و از تو دور شدن تا شاید لایق هم صحبتی تو شویم.ظرف های حقیر و ناچیز قلبمان را وسعت بخش تا از محبت تو پیمانه ای بزرگتر گیریم.معرفتی عطایمان کن تا هم در غیبت تو و هم در ظهورت در کنار تو حاضر باشیم.