آن نامه ها

 

بسم الله الرحمن الرحیم

 

به حسین بن علی(ع) از سلیمان بن صرد و مسیب بن نجبه و رفاعه بن شداد و ....

 

سلام علیک، ستایش خدای را که جز او معبودی نیست و سپاس او را که دشمن ستمگر تو را درهم شکست، آن کسی که بر گرده این امت سوار شده و اختیار آن را از دستشان ربوده و غنیمت آنان را به زور ستانده، و بی رضایتشان بر آنان فرمانروایی نموده است.نیکان را کشته و بدان را باقی نهاده، اموال را میان جباران و ثروتمندان تقسیم کرده، نابود باد چنانچه ثمود هلاک گشتند.

اکنون ما پیشوا و رهبری نداریم، پس به ما توجهی فرموده و به شهر ما قدم رنجه فرما، باشد که خداوند بوسیله شما ما را بحق رساند. نعمان بن بشیر حاکم کوفه در نهایت ذلت در قصرالعماره نشسته و خود را امیر و حاکم مردم می داند، لیکن ما او را امیر ندانسته و در نماز جمعه او حاضر نشده و روز عید به دیدارش نمی رویم و اگر بدانیم شما نزد ما خواهی آمد او را از کوفه بیرون می کنیم تا به اهل شام ملحق گردد.

 

بسم الله الرحمن الرحیم

 

برای حسین بن علی(ع) از شیعیان مومن و مسلمان او

 

... اما بعد به زودی خود را به دوستان و هواخواهان خود برسان که همه مردم این دیار منتظر قدوم مبارک شمایند و غیر از تو را نمی پذیرند، پس شتاب فرموده خود را به تعجیل تمام به مشتاقانت برسان.

والسلام

 

بسم الله الرحمن الرحیم

 

به حسین بن علی(ع) از شبث بن ربعی، حجار بن ابجر عجلی، یزید بن حارث ، عروة بن قیس احسی و ...

 

...اما بعد بوستان ها سبز گشته و میوه ها رسیده است. به سوی ما بیا که لشکر آماده ای انتظارات را می کشد تا تو را یاری نمایند و شب و روز چشم به راهت نشسته اند.

والسلام

 

بسم الله الرحمن الرحیم

 

این نامه ایست از حسین بن علی(ع) به مومنین و بزرگان کوفه

 

...اما بعد نامه های بسیاری از شما به من رسیده و من به منظور شما آگاه گشته ام.سخن همه شما این است که به سوی ما بیا شاید که خداوند به برکت تو ما را به حقیقت برساند.به همین جهت من اکنون برادر و پسر عمو و معتمد خاندان خود مسلم بن عقیل را به نزد شما می فرستم تا مرا از رای خردمندان و فرزانگان شما با خبر سازد، اگر آنچه در نامه هایتان نوشته اید تایید نماید بزودی نزد شما خواهم آمد.سوگند به جان خودم امام نیست مگر کسی که طبق قرآن در میان مردم حکم کند و عادل باشد و قدم از جاده حق بیرون نگذارد و مردم را بر دین خدا دلالت نماید.

والسلام

 

بسم الله الرحمن الرحیم

 

این نامه ایست از حسین بن علی به سوی برادران مسلمان و با ایمان خویش

 

...اما بعد بدرستی که نامه ای از مسلم بن عقیل به من رسیده که در آن آمده است که شما در مورد یاری ما و باز گرفتن حق ما از دشمنانمان اتفاق نظر دارید.پس از خداوند مسئلت می نمایم که احسان خود را بر ما تمام نموده و به شما بخاطر حسن نیت و رفتار نیکتان بهترین پاداش ها را عطا فرماید.آگاه باشید که من مکه را روز سه شنبه،۸ ذی الحجه، به قصد دیار شما ترک گفته ام، هرگاه پیک من به شما رسید آماده یاری من باشید که من همین روزها به شما ملحق خواهم شد.

 

(منتها الامال ص۳۵۲،۳۵۴)

 

 

آری این چنین بود که کوفیان به هزاران نامه حسین(ع) را به دیار خود دعوت نموده و وعده یاری به آن بزرگوار دادند.پس راه کوفه را پیش گرفته و به سوی وعده گاه رب شتافت. بی شک اینگونه نبود که امام(ع) فریب کوفیان را خورده و در دام مرگ غافلگیر گشته باشند، زیرا که امام و همه خاندان عترت از بی وفایی و حق ناسپاسی این قوم خبر داشته اند و نیز از سرنوشت خویش. آنجا که در پاسخ به ام سلمه می فرماید:

«بی گمان من باید کشته شوم و مرا از رفتن چاره ای نیست.به فرموده خدا عمل می نمایم.به خدا سوگند می دانم چه روزی کشته خواهم شد و می دانم کشنده خود را.»

 

لیکن نامه های کوفیان سندهایی مکتوب و بی خدشه بود که روانه تاریخ گشت.در این نامه ها کوفیان به الویت امام و حق انکار ناپذیر او به رهبری جامعه اعتراف نموده و از ظلم و جور دشمنان دین سخن گفته و از وظیفه مسلم خود نسبت به یاری امام...

و به این ترتیب با دعوت رسمی، حجت را بر آن بزرگوار تمام نموده و ناگزیر حرکت کرده اند.اما چه سود که چون امامشان به سویشان شتافت پیمانها شکستند و او را با دشمنان تنها نهادند.

 

در خطبه ای که در مقابل سپاه دشمن ایراد شده امام فرموده اند:

«... هلاکت و اندوه بر شما باد ای گروه حیله گر، ای بی وفایان جفکار، شما ما را به جهت هدایت سوی خویش خواندید و ما اجابت نموده شتابان به جانبتان روی آوردیم.پس شمشیرهایی را که برای یاری ما آماده کرده بودید را به روی ما کشیدید و آتشی را که برای دشمنان برافروخته گشته بود به روی ما گرفتید و با دشمنان خود همدست شدید بی آنکه در بین شما عدلی را ظاهر ساخته یا امید رحمتی رفته باشد.

ای گنهکاران و پیروان وساوس شیطانی، آیا ظالمان را معاونت می کنید و از یاری ما دست برمیدارید؟ سوگند به خدا، مکر و عذر از قدیم در شماها بوده و ریشه های شما به آن پیچیده و شاخه هایش از آن قوت گرفته و لاجرم شما پلیدترین میوه اید.آگاه باشید که زنازاده فرزند زنازاده مرا مخیر ساخته میان دوچیز، شمشیر کشیده و در میدان مبارزه بکوشم یا آنکه لباس مذلت بپوشم و دور است از ما ذلت.اکنون حجت را بر شما تمام کردم و با وجود کمی یاران با شما رزم خواهم کرد.»

(منتهی الامال،ص۴۰۴)

 

و اما امروز ما سوگواران مصیبت حسین(ع) که در این شبها و روزهای حزن انگیز دست تمنا به درگاه الهی بلند نموده و به مقام استغاثه بر لوح دل چنین می نگاریم:

 

ای مولای من، ای فرزند حسین(ع)!

بیا که دلهای ما سخت مشتاق دیدار توست.روزگار بس تیره و تار است و خرمن دین پایمال ددان بیشه ستم گشته و خون حسین همچنان بر سرزمین کربلا می جوشد.بیا که برای دیدار تو لحظه ها را می شماریم.

 

آگاه باشید!! آیا در این دعوت خود صادقیم؟!

آیا دعای عهد خواندن و دعای برای فرج نمودنمان عادت و روزمرگی است؟!

آیا اگر مولای ما نیز چون حضرت حسین(ع) دعوت ما را بپذیرد و به نجات ما شتابد ما چون کوفیان بی وفایی نکرده و خود را برای چنان لحظات حساسی آماده ساخته ایم؟