طمع(۱)

روز عاشورا کربلا صحنه نبرد یزید لعنه الله علیه با امام حسین علیه السلام نبود بلکه صحنه تضاد و تزاحم تمامی صفات و ویژگی های انسانی و مکنونات درونی آدمیان بود، همه نیروهای اهریمنی در آن روز گرد هم آمده و در جبهه مخالف حق صف آراسته بودند.

پستی و دنائت، آسایش طلبی، جهل و ساده انگاری و ... و سرانجام حرص و طمع، فرصت بروز و عرصه جولان می یافتند.

کربلا عرصه امتحان و فرصت رویارویی و نبرد تن به تن آدمیان با نفسشان نیز بود.

عمربن سعد یکی از کسانی است که در کربلا با طمع و آز درون خود رودررو قرار گرفت و سرانجام پشتش به خاک مالیده و شکست خورد. پس به جنگ امام زمانش شتافت...

تاریخ نویسان چنین آورده اند که عمرسعد هرگز مردی جنگاور و دلاور عرصه جهاد نبود و با شمشیر و سلاح سروکار نداشت او مردی زاهد و عابد و واعظ بود و به کودکان مدینه درس قرآن می داد. او در دربار ابن زیاد رفت و آمد داشت و از نزدیکان او به شمار می رفت و این روزها وعده حکومت سرزمین ری را از او گرفته و از شادی در پوست خود نمی گنجید. لذا ابن زیاد از این موقعیت استفاده کرده به او گفت:

-ابن سعد تو با این وجهه ی مقبولی که در میان خلق داری مناسب ترین کسی هستی که به جنگ حسین بروی.

-جنگ با حسین؟ چه می گویی ابن زیاد، به جنگ با حسین بروم؟!من؟! که واعظ و معتمد این مردمم؟

-اتفاقا به همین دلیل تو را انتخاب کرده ام.

-اما من مردی جنگاور نیستم و پیوندی با گرز و شمشیر ندارم.

-با ملک ری چه؟ آیا هنوز طالب آن هستی؟

-ملک ری؟! منظور تو از این سخن چیست؟!

-همین که گفتم اگر ملک ری را می خواهی باید به جنگ حسین بروی. تنها زمانی به آرزویت خواهی رسید که یک تن از خاندان محمد صلی الله علیه و آله زنده نمانده باشد.

-ابن زیاد تو مرا برای حکومت ری انتخاب کرده ای و مردم همه این را شنیده اند مرا به دنبال همین کار بفرست. برای جنگ با حسین در بین اشراف کوفه افرادی مناسب تر از من نیز وجود دارند و تو...

-من تو را برای مشورت نخوانده ام اگر به فرماندهی لشگر ما به کربلا می روی که هیچ وگرنه فرمان حکومت را پس فرست.

-پس لااقل فرصتی به من بده.

ابن سعد متفکر و محزون دارالحکومه را ترک کرد و به سراغ بزرگان و صاحبنظران قوم خود رفت و با آنان به مشورت پرداخت...

-ابن سعد تو را به خدا سوگند خود را با حسین علیه السلام رودررو مکن که گناهی بس عظیم مرتکب می شوی و قطع رحم پیامبر خدا صلی الله علیه و آله می کنی.

-ای عمر به خدا اگر از دنیا و دارائی ها و سلطنت زمین بگذری بهتر از آن است که با خون حسین علیه السلام خدا را ملاقات کنی ...

شب بود، و ابن سعد تا به صبح پریشان و مضطرب در کنار بستر قدم می زد و با خود کلنجار می رفت. او به یاد می آورد که روزی در کوچه های مدینه با علی علیه السلام روبرو شده بود و آن حضرت او را مورد خطاب قرار داده و فرموده بود:

«وای بر تو ای ابن سعد چگونه باشی آنگاه که میان بهشت و دوزخ بایستی و دوزخ را انتخاب کنی.»

اکنون پسر سعد معنای هشدار امیر المومنین را با همه وجود احساس می کرد.

حکومت سرزمین ری با آن وسعت و آبادانی، آرزوی دیرینه اش بود و او آن را با رفت و آمد بسیار به دربار ابن زیاد و دلجویی از او وعده گرفته بود... چگونه می توانست از آن دل بکند... ای کاش حسین به کربلا نمی رفت کاش او نیز چون من با یزید کنار می آمد. کاش این دو ماجرا با یکدیگر هم زمان نمی شدند... ملک ری، خون حسین؟ به راستی پیروز این نبرد نابرابر چه کسی بود؟

دیگر صبح شده بود و ابن سعد راه دارالخلافه ابن زیاد را پیش گرفته بود تا لحظاتی دیگر پیروز آن نبرد شبانگاهی مشخص می شد.

حالا ابن زیاد در درگاه خود بر تخت نشسته بود و ابن سعد در مقابل وی ایستاده و چشم در چشم او دوخته بود.

و ابن سعد سرانجام نفسی تازه کرد و گفت:

من می روم.