مشعل هدایت

حسین علیه السلام تنهای تنها بود، دیگر نه از اصحاب کسی باقی مانده بود، نه از اهل بیت علیه السلام.

همه پیش روی امام زمان شان جنگیده و جان خود را فدا نموده بودند و اکنون حسین علیه السلام یکه و تنها در میدان می جنگید.

اما نه، انگار صدایی مردانه از درون خیمه ها بگوش می رسد. اما چه طنین ضعیف و رنجوری داشت.

-ای عمه، عمه جان از من دست بردار رهایم کن بگذار بروم و پیش روی پدرم -پسر پیغمبر صلی الله علیه و آله- جهاد کنم ...این صدای علی بن الحسین(ع) بود که شمشیر برداشته به سوی میدان می شتافت .

- زینب جان!، ام کلثوم! او را برگردانید نگذارید علی به میدان بیاید. او باید زنده بماند تا زمین از حجت خدا خالی نگردد و این نیز صدای پدر بزرگوارش حسین علیه السلام است که حتی تا آخرین لحظات در فکر باقی ماندن نسل آل محمد صلی الله علیه و آله و در اهتزاز ماندن پرچم هدایت بود.

کربلا در روز عاشورا عرصه جولان خونینی میان حق و باطل بود. و نه بر هر انسان و هر مسلمان که بر هر پدیده و مخلوقی واجب بود که آن روز به کمک حق بشتابد و مظهر روشن و آشکار آن، حسین علیه السلام را یاری دهد.

آن روز حضرت علی بن الحسین، زین العابدین علیه السلام در کربلا حاضر بود لیکن دست مصلحت و حکمت الهی تدبیری رقم زد که تنها یادگار ولایت را از رفتن به میدان نبرد و نوشیدن شربت شهادت معاف دارد. و آن تدبیر، پوشاندن لباس بیماری بود.

آری آن روز زین العابدین(ع) با تنی تبدار و جسمی نحیف شمشیر برداشت و به قصد یاری پدر از خیمه برون شتافت، لیکن عمه های بزرگوارش به فرمان امام حسین علیه السلام او را به خیمه باز گرداندند آنگاه امام حسین علیه السلام در آن واپسین لحظات اسم اعظم و مواریث انبیاء را به او سپرد و برای آخرین بار با او وداع فرمود.

اینچنین بود که علی بن الحسین علیه السلام علیرغم حضورش در کربلا زنده ماند تا حجت خدا بر زمین باقی بماند زیرا که رسول خدا (ص) چنین فرمودند که :

«لولا الحجة لساخت الارض باهلها»

«اگر حجتی از جانب خداوند بر زمین نباشد زمین اهل خود را در خود فرو می کشد.»

و چه بسا زمین باقی نمی ماند که بخواهد اهل خود را در هم فرو برد.

بدینسان علیرغم میل وارثان سقیفه که می خواستند خورشید امامت را در کربلا خاموش سازند، خداوند آن نور را در وجود علی ابن الحسین علیه السلام و امامان از نسل آن بزرگوار روشن نگاه داشت تا به امروز که مشعل هدایت در دستان آخرین وارث غدیر، پرچمدار والای ولایت، امام عصر (عج) می درخشد.

باشد که با ظهور آن حضرت، نور حق به تمامیت رسیده و عرش تا فرش را فروزان سازد.