نشان جاودان

عصر عاشورا بود؛ هیاهوی جنگ پایان پذیرفته و پیکر مطهر سید الشهدا، پاره پاره و خون آلود در قتلگاه آرمیده و نیز جسم خونین شهدا در گوشه گوشه خاک سرد کربلا بر زمین افتاده، فضا آکنده از دود و بوی خیمه های نیم سوخته است.

از این صحنه ی حزن انگیز سینه زمین تنگ است آسمان بغض آلود، کوه ها و صحراها با کینه و نفرت بدین سو می نگرند و پرندگان، نغمه های سوزناک سرداده اند.

جاندار و بی جان تلخ می گریند، همه کائنات بجز یزیدیان که پرده غفلت و فریب چشم ها و گوش هایشان را پوشانده و شیطان کردار زشتشان را زینت داده.

چنین می پندارند که به مقصد شوم خود رسیده و چراغ حقیقت را برای همیشه خاموش کرده اند.

آری در آن ساعت غم فزا سینه امام زین العابدین(ع) این شاهد و یادگار کربلا از شدت اندوه و حزن درحال انفجار بود.

آن بزرگوار خود چنین فرموده است:

«در دشت کربلا، بعد از آن واقعه که بر ما رفت پدرم و برادرانم، عموزادگانم و یاران ما کشته و زنان و اهل حرم را سوار بر شتران بی جهاز به کوفه می بردند من به پیکر بر خاک افتاده شهیدان می نگریستم که هیچ کس در پی دفن بدن های مطهرشان نبود، سینه ام از این قضیه چنان تنگ شد که گویی هر آن روح از جسمم پرواز خواهد کرد.»

عمه ام زینب نگاهی به چهره ام افکند و نگران و پریشان پرسید:

«ای یادگار پدر و برادرانم تو را چه می شود چرا با جان خود بازی می کنی؟»

ومن پاسخ دادم:

«چگونه بیتابی نکنم و جان ندهم با آنکه پیکر عزیزانم پدرم،برادرانم، و عموزادگان و هم خاندانم را برهنه و عریان در خاک و خون غلطیده بر ریگ بیابان افتاده می بینم. نه کسی بر بالین آنها سوگواری نشسته نه کسی در فکر دفن آنهاست گویی کشتگان سپاه کفر و ترک و دیلم اند.»

آری این سیه دلان دیوسیرت، نقشه ها کشیدند و مکرها کردند.در پی اجرای مقاصد پلید خود صفها آراستند و سپاهیان ترتیب دادند و چنین پنداشتند که قدم به قدم قله های پیروزی را فتح می کنند و ناهمواریهای پیش رو را هموار می سازند.

دیگر مانعی در پیش رویشان نمانده و هر صدایی در گلو خفه شده و هر جنبنده ای از حرکت باز ایستاده.

آنان اراده بر کمین ایستاده خداوند را نمی دیدند و همچنان مکر می کردند و از مکر خدا غافل بودند و خداوند صبر می کرد، صبری خدایی، تا روزی که عذاب را ناغافل -چون عقابی که بر صید خود فرود می آید- بر آنان نازل کند و ریشه ظلمشان را بسوزاند.

آری خداوند آنان را رها نموده بود تا آنگونه که می خواهند در کربلا جولان دهند و چنان صحنه ای بیارایند که ولی خدا و حجت زمانشان امام سجاد علیه السلام را از تاثر و تاسف جان برلب آید.

اما زینب کبری سلام الله علیها آن پرورده ی دامن زهرا (س) چه زیبا و حکیمانه یادگار برادر را پاسخ گفت و آرامش را به او باز گرداند:

«پاره تنم از آنچه می بینی بی تاب مشو به خدا سوگند پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم، پدرت و جدت را به تحمل و صبر بر این مصیبت سفارش فرموده بود.

دل بدمدار، که خداوند خود با گروهی از این امت که در بین اهل آسمان معروفند و برای فرعون صفتان و دیوسیرتان زمین گمنام و غریبند، عهد بسته و آنان را بر این کار گمارده که بدن های پاره پاره این شهیدان گران قدر را جمع نموده و به خاک سپردند و سپس بر قبر پدرت نشانه ای گذارند تا برای همیشه آشکار باقی ماند و هرگز محو نگردد.

و سلاطین جور و پیشوایان گمراهی هرچه بکوشند و هر اندازه مکر نمایند تا این نشان جاودان را نابود و ناپیدا نمایند، کوشش آنان به ثمر نرسیده و این نشان درخشان تر و تابناک تر به تارک گیتی خواهد درخشید.»

نفس المهموم ص ۱۸۱

و این مکر خداست که سعی کافران را بر علیه خودشان، به ثمر خواهد نشاند.

و مکرو ومکر الله و الله خیرالماکرین.