طمع (۲)

ابن سعد سرانجام تصمیم خود را گرفت. او که نمی توانست از ملک ری دل برکند لاجرم فرماندهی لشکر یزیدیان را پذیرفت و رسما به جنگ با حسین علیه السلام رفت. در آغاز او همچنان در دل آرزو می کرد که اوضاع بر آن منوال پیش رود که هم حکومت بر ری را داشته باشد و هم از آبرو ریزی و ننگ کشتن پسر پیغمبر صلی الله علیه و آله در امان بماند.

لیکن هرچه می گذشت او خود را بهتر با موقعیت وفق داده و بیشتر از معرفت و انسانیت تهی می گشت. تا آنکه سه روز پیش از شهادت امام حسین علیه السلام ابن زیاد به او نامه ای نوشت که آب فرات را بر حسین علیه السلام و اصحابش ببندند تا قطره ای آب ننوشند...

و عمر سعد فورا پانصد سوار به سوی فرات فرستاد تا آن را محاصره کردند و مانع استفاده حسین علیه السلام و اصحابش از آب شدند.

روزی حسین علیه السلام نماینده ای بسوی ابن سعد فرستاد و او را بگفتگو دعوت فرمود در آن مجلس به او گفت: ای ابن سعد با من همراه شو.

و او پاسخ داد: خانه ام ویران می شود.

و امام فرمود: من آن را برایت خواهم ساخت.

دوباره ابن سعد گفت: زمین هایم را از من خواهند گرفت.

و امام فرمود: من از ملک خود در حجاز بهتر از آن را به تو خواهم بخشید.

و عمر سعد سر فرو افکند و نپذیرفت. عشق حکومت بر ری او را کور ساخته بود. آری آن شب حسین علیه السلام با عمر سعد سخن ها گفت آنگونه که فردا صبح او نامه ای به عبیدالله ابن زیاد نوشت که:

«... اما بعد خداوند آتش را خاموش کرد و اختلاف را بر طرف و امامت را اصلاح نمود زیرا که حسین علیه السلام به من قول داده که یا به همان راهی رود که از آنجا آمده یا به یکی از سر حدات اسلامی... این پیشنهاد پسند شما و صلاح امت است...»

دیری نگذشت که شمر با نامه ای از عبیدالله ابن زیاد به سوی ابن سعد بازگشت، در آن نامه به ابن سعد فرمان داده بود که حسین علیه السلام و خاندانش را بکش و پاره پاره کن و اسب بر سینه و پشت آنان بتاز تا من از تو راضی شوم در غیر اینصورت لشکر را به شمر بسپار.

و ابن سعد که دل به حکومت ری بسته بود فریاد زد ای خیل خدا سوار شوید و مژده بهشت گیرید سپس دست به کمان برد و نخستین تیر را به سمت لشکر حسین پرتاب نمود و به یارانش گفت:

نزد ابن سعد گواهی دهید که من ابتدا به تیر اندازی کرده ام و این چنین به سوی حسین علیه السلام یورش بردند...

آن روز حسین علیه السلام در بین دو لشکر خطبه می خواند :

«همانا من شما را به راه راست می خوانم هرکس از من بشنود رشد یافته و هرکس نافرمانی کند به هلاکت رسیده شما مرا نافرمانی می کنید زیرا که شکم هایتان از حرام انباشته و بر دلهایتان مهر نهاده شده...

سپس فرمود عمر بن سعد کجاست؟ ای عمر تو مرا برای آن می کشی که آن لعین پسر لعین، تو را حاکم ری و گرگان کند. به خدا سوگند این برای تو مبارک و گوارا نخواهد شد و این عهدیست حتمی. تو هرچه می خواهی بکن زیرا که پس از من نه در دنیا و نه در آخرت خوشی نخواهی دید...»

(نفس المهموم ص ۱۱۰)

عمر سعد به حکومت ری دلبسته بود، و شیطان این عشق را برایش زینت داده بود و او تا بدانجا پیشرفت که در پی رسیدن به خواهش دل دست به خون امام زمانش آلانید:

... عمر سعد در میان یارانش فریاد برآورد:

که کیست آن که بر پشت و سینه ی حسین علیه السلام اسب بتازد.

سپس ده نفر آمدند و با اسب بر حسین تاختند و سینه و پشت آن حضرت را در هم کوبیدند...

(نفس المهموم ص ۱۷۸)