وداع دخترانه!

...کاروان اسرا به شام رسیده بود.اهل حرم در خرابه ای زندانی شده بودند و رقیه،دختر سه ساله امام حسین(ع) در فراق پدر شب و روز می گریست و نوحه سر می داد.

میان اشک و آه ظرفی مقابل خود دید که پارچه ای روی آن را پوشانده بود.رقیه با دستان کوچکش پارچه را کنار زد، سر پدر را به سینه چسباند و ناله و فغان سر داد:

- پدر جان چه کسی تو را به خون رنگین کرده؟

- باباجان چه کسی رگهای گردنت را برید؟

- باباجان چه کسی منو در این خردسالی یتیم کرد؟

- بابا دختر یتیم تو حالا دیگه به کی پناه ببره تا بزرگ بشه؟

- باباجان زنان بدون پوشش مانده چه کنند؟

- باباجان زنان بی سرو سامان و اسیر به کجا بروند؟

- باباجان با چشمهای گریان چه چاره ای کنند؟

- باباجان زنان رها شده و غریب چه کنند؟

- پدرجان با موهای پریشان کجا بروند؟

- بابا جان بعد از تو چه کنیم؟ وای از روزگار بعد از تو، وای از غریبی که بعد از این ادامه دارد.

- باباجان کاش جانم فدای تو می شد.

- باباجان کاش قبل از این روز نابینا بودم (و سرت را نمی دیدم) .

- پدرجان سر بر خاک می کردم و محاسن تو رو به خونت رنگین نمی دیدم.

...سپس پدر را بوسید و چنان گریه سر داد که از هوش رفت.

وقتی او را تکان دادند دریافتند که از دنیا رفته است.صدای گریه اهل بیت(ع) بلند، و داغها و سوگها تازه شد.آنچنان که هرکسی که از اهل شام می شنید بی اختیار می گریست.در آن روز همه مردم شام گریه کردند.

(سرگذشت جانسوز رقیه(س)، نفس المهموم ص۳۹)