بیعت شکنان!

دیگر کمتر کسی بود که خبر شهادت پیامبر(ص) به او نرسیده باشد. شهر یکپارچه در عزا و ماتم فرو رفته بود و سکوتی سهمگین و مرگبار فضا را پر کرده بود، هنوز حضرت علی (ع) مراسم غسل و کفن پیامبر را به پایان نرسانده بود؛ مدینه حادثه ای شوم را انتظار می کشید.

سرانجام از نهیب هجمه ای شیطان گونه، سکوت سنگین فضا در هم شکسته شد؛ تو گویی آفت و ملخ به مزرعه هجوم آورده است اما حقیقت این بود که نه صاعقه ای در کار بود و نه حمله و آفتی. بلکه این سپاه پشتیبانی از اصحاب لعین سقیفه بود که برای بیعت از مردم بسیج گشته و به شهر می تاخت.

تاریخ طبری چنین نگاشته است:

در آن زمان رسم چنین بود که صحرانشینان عرب هر از گاه به شهر می آمدند تا آذوقه سالیانه خود را تهیه نمایند و از آنجا که امکان داشت در بازگشت مورد هجوم راهزنان قرار گیرند دسته جمعی به شهر می آمدند و همه افراد قبیله با هم برای خرید می رفتند.

آن روز هم آنها به همین منظور به شهر آمده بودند، و درست زمانی وارد مدینه شدند که قبلا در سقیفه برای ابوبکر ملعون بیعت گرفته بودند و اکنون عمر ملعون در تلاش بود که از بقیه مردم نیز بیعت بگیرد.

با دیدن صحرا نشینان قبیله اسلم، فکری به ذهن عمر ملعون رسید. به سراغ آنان رفت و گفت: کمک کنید تا برای خلیفه پیغمبر(ص) بیعت بگیریم، ما هم در عوض به شما آذوقه رایگان خواهیم داد.

صحرا نشینان که از این پیشنهاد بی نظیر بوجد آمده بودند ابتدا خود بیعت کردند و سپس به اشاره عمر ملعون به شهر یورش بردند.کوچه ها از ازدحام جمعیت بند آمده و رفت و آمد مشکل شده بود، اعراب صحرا نشین در کوی و برزن می گشتند و به هر کس می رسیدند کشان کشان او را به سوی ابوبکر ملعون آورده و وادار به بیعت می نمودند. به این ترتیب قبل از غروب آفتاب به اعجاز زر و زور و به همت مردان قبیله اسلم، پایه های خلافت ابوبکر و عمر لعن الله علیهم محکم شد.خلافتی که آغاز نابود کردن اسلام و به هدر دادن زحمات پیامبر(ص) بود، زمینه ساز عاشورا و به خاک و خون کشیدن خاندان آن بزرگوار و به اسارت بردن زنان حرم....

عمر ملعون خود در این باره چنین گفته است: من به پیروزی یقین نداشتم تا قبیله اسلم آمدند و کوچه های مدینه را پر کردند.

(تاریخ طبری۱/۱۸۴۳چاپ اروپا)

آری این آخرین باری نبود که عده ای به طمع دریافت آذوقه و زر و سیم، امام خود را رها کرده و به صف دشمنان او می پیوستند، درکربلا نیز چنین کردند.

کوفیان با نامه های بی شمار خود مولایشان را به سوی خود دعوت نموده و به او قول یاری دادند.

آن روز نیز ابن زیاد، عمر بن سعد را با وعده حکومت ری با خود همراه نمود و با لشکری به کربلا فرستاد و خود در کوفه به منبر رفت و مردم را از عواقب مخالفت با یزید ترساند و تهدید نمود، سپس کیسه های زر به مردم نشان داد و با وعده احسان و جایزه ایشان را تشویق به یاری یزید نمود و اینگونه کوفیان که با نامه های بی شمار، مولایشان را به سوی خود دعوت نموده و به او قول یاری داده بودند در همان روزهای نخست پیمان خود را شکستند و امام خود را به زر و سیم و آسایش خیالی دنیا فروختند و نه فقط آن بزرگوار را تنها نهادند بلکه به صف دشمنانش پیوسته لشکری عظیم ترتیب دادند و عاشورایی در کربلا آفریدند که تاریخ، ننگین تر از آن به خود ندید.