شب گزینش!

ره پیمودن در کوره راه های پوشیده از سنگلاخ و دامنه های مرتفع مسیر است که نفس رهروان را به شماره انداخته و پای را از رفتن باز میدارد در صورتی که همین مسیر در مناطق هموار و سراشیب های ملایم به راحتی طی می شود.

بندگی خدا نیز چنین است؛در گردنه های نفس گیر امتحان چه بسیارند که از حرکت باز می مانند و می گسلند.

...کاروان امام حسین(ع) حرکت خود را از مدینه آغاز نموده بود، بسیاری از همان ابتدا در مدینه ماندند و هرگز بار سفر نبستند،عده ای نیز در مسیر به ایشان پیوستند، جمعی در میانه راه از او گسسته و باز گشتند، گروهی هم تا کربلا با حسین (ع) همراهی نموده، دشواریها و دلهره ها را پشت سر نهاده و تشنگی ها را تحمل کردند، لکن در شب عاشورا ،در آن مقطع حساس و مغتنم برای یاری امام زمان خود و زدودن گرد غربت از چهره کودکان و دلگرم نمودن زنان اهل حرم ، تلاشی ننموده و ارزشمندترین فرصتها را از دست دادند.

آنان دامن مولایی را که از جانب خداوند موظف به یاری او بودند رها کرده و در تاریکی شب کربلا را ترک گفتند و تنها انگشت شمار افرادی، غیور و با همیت و شجاع و شیران بیشه زار وفا و معرفت که شامل اهل بیت و اصحاب خاص آن بزرگوار بودند در کنار امامشان باقی ماندند و امام را با حضور خود دلشاد و خرسند ساختند.

پس امام حسین (ع) در ستایش ایشان چنین خطبه ای خواندند:

«...اما بعد بی شک من یارانی با وفا تر از یاران خود سراغ ندارم و خواندانی مهربان تر از اهل خود نیافتم، خداوند به شما پاداش نیکو عطا فرماید.من دیگر امیدی به این قوم ندارم پس بدانید که من به همه شما رخست رفتن دادم، دیگر بیعتی از من بر گردن شما نیست پس آزادید،این تاریکی شب شما را فرصتی داده است که آنرا مرکب خویش قرار داده و رانه شوید.»

نخست حضرت عباس (ع) فرمودند :

«چرا چنین کنیم؟ که بعد از تو زنده باشیم؟ هرگز خداوند آن روز را پیش نیاورد.»

آنگاه برادران و پسران و برادر زادگان و پسران عبدالله بن جعفر سخن او را تایید نمودند.

امام حسین (ع) ادامه دادند:

«ای پسران عقیل کشته شدن مسلم از جانب شما کافی است، بروید! من به شما اجازه رفتن می دهم.»

آنها پاسخ دادند:

«سبحان الله! مردم درباره ما چه خواهند گفت؟

خواهند گفت که ما بهترین عموزاده و برترین عموی عالم را تنها نهاده ،حتی نه یک تیر در حمایت او از کمان کشیده و نه یک نیزه پرتاب و نه یک شمشیر در راه او زدیم. بلکه او را رها کرده و نفهمیدیم که چه بر سرش آمد؟

نه هرگز! به خدا چنین نخواهیم کرد. بلکه ما جان و مال و فرزندان خود را به راه تو فدا سازیم و در رکاب تو جنگ نماییم و به هرکجا بروی همراهت خواهیم بود.خداوند زندگی پس از تو را برای ما گوارا نسازد.»

سپس این مسلم بن اوسجه بود که به نمایندگی از طرف اصحاب برخاست و عرص کرد:

«آیا از تو دست برداریم؟! آنگاه به درگاه خداوند چه عذری بیاوریم؟

سوگند به خدا دست از تو بر نداریم تا نیزه و شمشیر خود را در سینه دشمن تو فرود آوریم و اگر سلاحی باقی نماند، سنگ بسویشان پرتاب می نماییم تا بفهمند که ما قسم خورده ایم که دست از تو بر نداریم و نیز خداوند بداند که ما حرمت پیامبرش را رعایت نموده ایم.

قسم به خدا اگر من کشته شوم و دوباره زنده گردم و مرا بسوزانند و خاکسترم بر باد دهند و هفتاد بار چنین کنند دست از تو بر ندارم تا در راه یاری تو جان خود فدا سازم، چگونه چنین نکنم ؟افسوس که مرگ جز یکبار نیست!»...

زمان گذشت و دوران سپری شد. اکنون این ماییم که کاروان مهدی (عج)، گرامی فرزند حسین (ع) را همراه گشته ایم.

ما چگونه خواهیم بود؟

آیا ما در کوره راه های امتحان، از رفتن باز نخواهیم ماند؟!

آیا با استفاده از تیره شب غیبت، خیمه مولایمان را ترک نخواهیم کرد؟ و او را تنها نخواهیم گذاشت؟