در سوگ پدر

آنروز هیچیک از یاران امام حسن عسگری(ع) حال خوشی نداشتند، زیرا خبر رسیده بود که خلیفه معتمد عباسی لعن الله علیه امام را مسموم نموده است و امام در بستر بیماری افتاده اند.

خلیفه پزشکان دربار را به مراقبت آن حضرت گماشته بود تا چنین وانمود کند که او در بیماری امام دخالتی نداشته بلکه دلسوز آن حضرت نیز می باشد.

من و عده ای دیگر از اصحاب امام خود را به منزل آن بزرگوار رسانیدم تا برای آخرین بار امام خود را دیدار نماییم. حضرت با چهره زرد و دستانی لرزان نامه هایی را که برای شیعیان خود نوشته بودند به ما سپردند تا به صاحبانشان برسانیم. سپس غلام خود عقید را صدا زدند و او جوشانده ای را که آماده کرده بود برای حضرت آورد، امام ظرف را گرفتند و به دهان خود نزدیک نمودند لیکن دستان مبارکشان از شدت ضعف می لرزید و قدح به دندانشان می خورد. امام قدح را کناری نهاده و رو به یکی از یاران خود نمودند و پرسیدند: چگونه است حال شما، آیا تردید شما در مورد جانشین من از بین رفت؟ و او پاسخ داد آری مولای من با شنیدن خبر ولایت سید و صاحبمان همه شیعیان مطمئن و دلگرم شدند.

حضرت فرمود: مگر نمی دانی که زمین از حجت خالی نمی ماند، سپس به سمتی اشاره نمودند و گفتند به آن اطاق بروید کودکی را در حال سجده خواهید دید، او را نزد من بیاورید.

عقید در را گشود و ما کودکی را به حال سجده دیدیم که انگشت سبابه خود به آسمان بلند کرده بود، چون سلام کردیم نماز خود را کوتاه نموده و به نزد پدر بزرگوارش آمد و سلام گفت. چون به او نگریستم چهره ای نورانی و درخشان داشت، بین دندانهایش گشاده، موهایش مجعد و پیچیده بود. چون نگاه پدر بر او افتاد گریست و فرمود: ای سید اهل بیت! آبی برایم بیاور که من بزودی به سوی پروردگار خود خواهم رفت، آن کودک قدح را به دهان پدر نزدیک نمود امام چون سیراب شد فرمود: مرا برای نماز آماده نما پس دستمالی در دامن خود گسترده وضو ساختند و رو به فرزند نموده فرمودند: بشارت باد تو را ای پسرم که تویی مهدی و حجت خدا بر روی زمین، تویی پسر من و کودک من و منم پدر تو، تویی م ح م د بن الحسن بن علی بن محمد بن علی بن موسی بن جعفر بن محمد بن علی بن الحسین بن علی بن ابیطالب(ع) و پدر تو رسول خداست و تویی خاتم ائمه طاهرین و رسول خدا به تو بشارت داد و نام و کنیه اش را به تو بخشید و این عهدیست بر من از پدرم و اجداد طاهرین تو صلی الله علی اهل بیت ربنا انه حمید مجید.

آنگاه حضرت چشم بر هم نهاده و روح مطهرشان به سوی پروردگار پرواز نمود.

و این چنین مولا امام حسن عسکری(ع) به لقای پروردگار شتافت و آنگونه که خود فرموده بود قبر مبارکشان در سامرا برای مردم امان گشت از بلاها و عذاب های الهی.

ما شهادت آن بزرگوار را به محضر فرزند گرامیشان امام عصر (عج) تسلیت می گوییم.