آفتاب بر سریر

 

سامرا این روزها چهره دیگری به خود گرفته است، شیعیان از قم و ری و دیگر سرزمین های اسلامی به این شهر آمده اند تا پیکر مطهر مولا و پیشوای خود امام حسن عسگری را تشییع نمایند. ساکنان اطراف نیز برای تماشا و خبر گرفتن، خود را به اینجا رسانده اند. هر گوشه گروهی ایستاده و سرگرم گفتگو هستند:

• حالا که امام به شهادت رسیده اند چه کسی جانشینی وی را به عهده خواهد گرفت؟

• معلوم است، برادرش جعفر.

• اما او که مردی شرابخوار و ناصالح است.

• با این حال جز او کس دیگری در خاندان امام باقی نمانده.

• چه می گویید؟! من خود شنیده ام که آن حضرت تولد پسرشان را به شیعیان خبر داده اند.حتی بسیاری از یاران نزدیک امام آن کودک را در منزل ایشان دیده اند و مولا او را بعنوان جانشین خود معرفی کرده اند.

• حالا اگر ساعتی صبر کنیم او را به چشم خواهیم دید، زیرا که من شنیده ام که بر پیکر امام جز امام نماز نمی گذارد.

• اما مگر نمی بینی، این جعفر است که خود را برای نماز خواندن بر پیکر برادر آماده می کند.

• نه! نه! نگاه کن. کودکی شتابان بسوی او می رود. ببین دامن عبایش را کشید و او را کنار زد.

  «ای عمو کنار رو که من سزاوارترم تا بر پیکر پدرم نماز گزارم.»

این صدای محکم و با صلابت همان کودک بود که جعفر را کنار زد و خود بنا بر وظیفه الهی بر پیکر مطهر پدر گرامیشان امام حسن عسگری (ع) نماز گزارد و اینگونه آغاز ولایت خود را رسما به جهانیان اعلام فرمود و بعنوان آخرین وصی پیامبر(ص) رهبری امت را به عهده گرفت.

و همانگونه که عیسی مسیح(ع) در گهواره نبوت یافت و یحیی (ع) در خردسالی به پیامبری برگزیده شد و جد بزرگوارش امام جواد(ع) در کودکی به امامت رسید، او نیز در پنج سالگی سکاندار کشتی ولایت گردید تا شیعیان جدش را به ساحل نجات رهنمون گرداند.

او نیز همچون پدران بزرگوارش خورشید طالع، ماه تابان، چراغ فروزان، ستاره رهنما در تاریکیهای جهل و نا امیدی، آب گوارا در زمان تشنگی، رهبری بسوی هدایت، آتشی روشن بر بلندای قله ها، ابری بارنده، بارانی شتابنده، سقفی سایه دهنده، زمینی گسترده، چشمه ای جوشنده و برکه و گلستان است.

همچون پدرانش همدم و رفیق، پدری مهربان، برادری برابر، مادری دلسوز به کودک، پناه بندگان خدا در گرفتاریهای سخت و امین خدا در میان خلق، حجت او بر بندگانش و خلیفه او در سرزمین هایش، دعوت کننده بسوی خدا و دفاع کننده بسوی اوست....

و اگرچه امروز از دیدگان ما غایب است، لکن همواره و همیشه در بین ما بوده، پای بر فرش هایمان گذارده، در مجالسمان حاضر می گردد. از احوال ما غافل نبوده، در رسیدگی به مشکلات ما کوتاهی نمی نماید، امر و نهی و اداره و هدایت امتش را فراموش نمی کند. هر آنکس را که خواهان رشد باشد ارشاد می فرماید و آنکس که او را بخواهد، می یابدش. موهوم و دور از دسترس نیست، غیبت و ندیدن او از ماست، وگرنه او همه جا حاضر و از همه افعال و اعمال شیعیانش باخبر است، از کژی های ما افسرده و از نیکی و صلاح ما شادمان می گردد.

صبورانه انتظار می کشد تا روزی که خداوند اذن فرج را امضاء و اجازه ظهور نماید. دعا و استغاثه می کند و تعجیل امر خود را از پروردگار طلب می نماید، همو شیعیانش را به صبر و صلاح، دعا و استغاثه و ارتباط و پیوستگی با خود امر می کند، و از ما می خواهد که در ظلمات غیبت دست از دامان او بر نداریم، رابطه خود را با او قطع نکنیم، راه و طریق درست انتظار را از او بیاموزیم و همانگونه که او امر می کند به صبر و انتظار و سعی و تلاش و ... بپردازیم.

و اکنون ما نیز سالروز این آغاز باشکوه، و بر سریر و تخت نشستن آفتاب ولایت را به مولای بزرگوار خود و شیعیان شیدای او تبریک و تهنیت گفته، با او پیمان می بندیم آنگونه که شایسته شیعه بودن ماست عمل نماییم و از خدای رحمان و مولای مهربان خود استعانت می طلبیم که ما را یاری دهد تا تسلیم امر او باشیم و نخواهیم تاخیر هرچه او خواهان تعجیل آنست و نه تعجیل هر چه او خواهان تاخیر آن، و طول غیبت بر ما نیفزاید جز ایمان و یقین.

الهم اکشف هذه الغمة عن هذه الامة بحضوره و عجل لنا ظهوره، انهم یرونه بعیدا و نره قریبا برحمتک یا ارحم الراحمین.