عید الزهرا(س)

صفحات تاریخ را برای هزارمین بار ورق زده و می خوانم....

چند روزی می شد که پیامبر خدا(ص) در بستر بیماری آرمیده و جسم مبارکش از اثر زهری که توسط آندو ملعونه در غذایش ریخته شده بود به رنج و التهاب افتاده، اهل بیت و اصحاب در گرد بسترش حلقه زده اند و تو در پشت پرده اشک می ریزی.

در میان همهمه مردان، صدای پدر را می شنوی که می گوید:

«قلم و کاغذی بیاورید که چیزی بنویسم تا بعد از من گمراه نشوید.»

هنوز سخن پدرت تمام نشده که صدای ناهنجار مردی به هوا می رود که با دستپاچگی به میان حرف پیامبر(ص) دویده نهیب می زند:

«نه! این مرد بیمار است و هذیان می گوید...»

تو این نغمه ناساز را خوب می شناسی! همه را بیرون می کنند و تو به کنار بستر پدر می آیی هنوز ننشسته گریه سر می دهی، پیامبر تو را به سینه خود می فشارد و چیزی در گوش تو نجوا می کند که لبخند بر لبانت می نشاند.

سرانجام پیامبر(ص) از دنیا می رود و سیلاب مصائب و حوادث تلخ به سوی تو روان می گردد و من می اندیشم چگونه می شود اینهمه مصیبت بر سر کسی فرود آید...

اما این هنوز آغاز راه است، چندی نمی گذرد که تو صدای هیاهو و فریادهای پی در پی را در کوچه می شنوی که مردم را دعوت به بیعت می کنند و بعد هم ماجرای آتش زدن در و از بین رفتن محسنت...

کاش همه چیز همین جا تمام می شد و تو ریسمان بر گردن شویت و مولایت و مقتدایت نمی دیدی و من با خود گفتم آیا برای اندوه این خاندان پایانی هست؟ و بعد تو ماندی و پهلویی در هم شکسته، گونه ای نیلگون و سیلی خورده و بستر بیماری...

و من دانستم که این رنجنامه ادامه دارد، شبها علی(ع)به خانه می آید و کنار تو می نشیند و تو از او می پرسی پسرعمو مردم با تو چگونه اند و او می گوید: سلامم را نیز پاسخ نمی دهند و تو روی در هم می کشی و می گویی می دانم می دانم، مگر هزار بار به در خانه هایشان نرفتیم و از آنان برای پس گرفتن حق تو از غاصبان یاری نطلبیدیم اما...

تو خاموش می شوی، هیچ نمی گویی، من زمزمه می کنم آیا این شب سیاه را سپیده ای هست.

این بار فکر پلید دیگری به ذهن شیطانی خلیفه می رسد: غصب فدک!

دیگر جای سکوت نیست تو باید به دفاع برمی خواستی؛ دفاع از شویت، از حریم ولایت، از امام زمانت، از عطای پدر بزرگوارت.

پیکر نحیفت را در حجابی از حجب و عفاف به مسجد رساندی و خطابه ای غرا ایراد نموده و افشاگری کردی و پرده نفاق و دشمن را دریدی، گوش های مردم بعد از مدتها سخنی آشنا شنید که رنگ و بوی کلام پیامبر(ص) را داشت، سرها برای ساعاتی به زیر افکنده شد، غاصبان رسوا شده بودند، خلیفه در پی نیرنگی تازه برای حفظ آبرو سند فدکت را به تو پس می دهد، اما هنوز به خانه نرسیده ای آن ابلیس مجسم، جرثومه کفر و نفاق به تو می رسد، در میان نعره و فریاد و لگد و سیلی آن سند را به چنگ آورده و پاره می کند و تو از شدت درد می نالی که:

«خدا شکمت را پاره کند... !»

و من بر خود می پیچم و می گدازم و نجوا می کنم: ای خدا! آیا می شود برای او سهمی از شادمانی در این دنیای پر اندوه وجود داشته باشد و لو به اندازه نسیمی یا بارقه ای.

اما افسوس، تو مانده ای و بستر بیماری، بستری که تنها چند صباح دیگر پذیرای تو خواهد بود. سرانجام مرغ جانت به ملکوت پر کشید در حالیکه بر دشمنانت غضبناک بودی.

اما امروز خبری به من رسید:

دستی مردانه و با صلابت در آسمان چرخیده و خنجری مقدس بر پیکری شوم فرود آمده، شکمی پلید دریده شده و آرزوی تو برآورده!

تو نبودی زیرا که پیکرت میهمان خاک سرد گور بود گرچه نمی شود گفت که با خبر نشدی. نسیمی از شادمانی وزید اگرچه به اندازه بارقه ای کوتاه و لحظاتی گذرا...

باشد که در آن روز موعود که ظالمان و طاغیان از گورها به در آورده شده و مجازات می شوند. ما هم باشیم و شاهد تازیانه خوردن غاصبان و تماشاگر شادی حقیقی و کامل شما اهل بیت باشیم.

لعن الله ظالمیک یا فاطمة الزهرا.