میلاد نور

سپاس و ستایش خدای را که محمد صلی الله علیه و آله را به نور خود خلق فرمود و بدو ردای نبوت پوشانید و جهانیان را به نور مبارکش آفرید و او را بر همه هستی برتری داد و به نشان «لولاک لما خلقت الافلاک. (اگر تو نبودی افلاک را خلق نمی کردم)» مفتخر ساخت، پش آنگاه خاندانش را از نور او بیافرید و همه را در زمین ساکن ساخت و هدایت بندگان بدیشان سپرد.

در وصف آفتاب رویش چنین گفته اند که چهره اش درخشان و نورانی و قامتش بلند و با عظمت بود و مهابت او بیننده را به تواضع وامیداشت.

گیسوان تابدارش تا به نرمه گوش می رسید و ابروانی پیوسته و بینی باریک و کشیده و محاسنی انبوه داشت.

اعضاء بدن مبارکش متناسب و میان دو کتفش پهن می بود، با تانی و وقار گام برمیداشت و به روش متکبران راه نمی رفت، به چهره ها خیره نمی شد و بیشتر اوقات سر به زیر بود، ابتدا به سلام می نمود و کمتر سخن می گفت و به غیر ضرورت دهان نمی گشود و چون حرف می زد در کوتاه ترین جملات برترین معانی را منتقل می فرمود، دائم در تفکر و اندیشه بود و به کاری اشتغال داشت، از بیکاری و بیهودگی اجتناب می نمود.

نرم خو بود و درشتی و غضب در خلقش نبود، با خلق مهربان بود و کسی را تحقیر نمی نمود.

هرچند پدیده ها و نعمات خداوند را به تکریم یاد نموده و هیچیک را ناچیز نمی شمرد ولی در مدح خوردنی و آشامیدنی داد سخن نمی داد.

اگرچه برای امور دنیا به خشم نمی آمد لیکن در راه خدا چنان به خشم می آمد که کسی او را نمی شناخت.

هرگاه شاد می شد خنده او تبسم بود و بی صدا می خندید، اطرافیانش را به قدر علم و ایمان و فضیلت تکریم می نمود و آنچه به صلاح دنیا و آخرتشان بود بدیشان می آموخت و تاکید می نمود که حاضران به غایبان برسانند.

مجلس آن بزرگوار همواره پر ازدحام بود، حاجت حاجتمندان را برمی آورد و سوال پرسش کنندگان را پاسخ می فرمود و کسی از مجلس او خارج نمی شد مگر آنکه حلاوت علم و حکمت را چشیده بود.

همواره احوال غایبان را می پرسید و هرگز از آنان غافل نمی شد و نیکانشان را بسیار فضیلت می داد، به هرکس بیشتر احسان می کرد او را در کنار خود جای می داد.

در مجلس نمی نشست مگر به یاد خدا و جای مخصوصی برای خویش در نظر نمی گرفت و با همه حاضران سخن می گفت آنگونه که هرکس احساس می نمود که گرامی ترین است در نزد او.

در مجلس او بدگویی نمی شد، عدل و احسان و انصاف و تقوا رعایت می گشت و غریبان را بین خود جای می داد و مشکل گرفتاران را رفع می نمود.

در کلامش ناسزا و تملق و کنایه گویی نبود، بدین ترتیب هیچکس از همنشینی او بی بهره نمی ماند و دست خالی برنمی گشت.

آری خداوند پیامبرش را از نور عظمت خویش بیافرید و به زیباترین صفات و برترین کمالات بیاراست، پس او را در محضر ربوبی خویش تربیت فرمود، معرفت خویش در وجود مبارک او به ودیعه نهاد و قلب او را کانون محبت خویش ساخت و از علم بی نهایت خود، پیمانه ها بدو بخشید و او را خزانه علوم خود نمود، از صبر و حلم زیورها و از کرامت و وقار و متانت جامه ها به او پوشانید، کلامش را به فصاحت آراست و شجاعت و بی باکی را پشتوانه اش قرار داد.

پس آنگاه خاندانش را از نور او آفرید و آنان را برایش یار و پشتیبان قرار داده و آنان را از هر پلیدی و ناپاکی دور داشت و به گوهر عصمت مزین ساخت و به خلق خود منت نهاده، لطف و کرم نمود و ایشان را به هدایت خلقش بر زمین گسیل داشت.