این روزها کمتر از علی(ع) سخن می گویند

مولای من! علی جان! چرا این روزها نام زیبای تو کمتر بر سر زبانهاست؟

تو که عصاره و چکیده رحمت خداوندی، تو که مظهر عظمت الهی، تو ای که پیامبر لو لاک و ماخلقت الافلاک، در دامان خود پرورانده ات، از حکمت و دانش و معرفت خویش تو را تغذیه نموده و از همان نخستین روزهای دعوت که تعداد پیروانش به عدد انگشتان دست هم نمی رسید، تو را وصی و جانشین خود اعلان فرمود و صدها بار به هزار عبارت و کلام تکرار کرد :

من علی را دوست دارم، شما نیز او را دوست بدارید زیرا که خدا دوست دار علی است.

تو ای که کعبه، میلادگاه و مهد ولادتت بوده و پدرانت اسوه توحید و یکتاپرستی. تو ای که در کودکی اسلام آوردی و اولین مسلمان بودی. تو ای که ستون های دین بر بازوان مردانه ات استوار شد و نهال آن به مجاهدت تو جان گرفت و بارور گشت. تو بعد از پیامبر استوانه اسلام بودی و به فرمان خداوند جانشین و خلیفه اش.

و همو بود که در غدیر با آن تشریفات و مقدمات با شکوه، رسما علم و پرچم رهبری امت را بتو سپرد.

اما چرا بعد از آن همه درخشیدن ها،معرفی ها و تاکیدها، سکوت و تاریکی و انکار حاکم شد؟!

پیامبر(ص) این تکیه گاه استوارت از دنیای فانی به جوار رحمت خدا کوچید و تو تنها ماندی، دشمنانت از سقیفه حجابی ساختند تا جهانیان را از نور تو محروم گردانند، دخمه ای که خورشید وجودت را در آن محبوس سازند، حسدها و کینه ها، آنان را دیوانه کرده بود و می خواستند هر چه زودتر نور تو و فرزندانت را خاموش سازند.

پس بر کرسی خلافت تکیه زدند و آن حقی را که خداوند برایت قرار داده بود غصب نمودند، و مردم را نیز با خود همراه ساختند، آن سست عنصران بی حمیت را، زخم خورده های کین و نفرت را، آسایش طلبان دنیا پرست را، آنان که فراموش کردند عظمت تو و وصیت پیامبر را و یا خود را به فراموشی زدند و به دنیا چسبیدند.

نه به فریاد اعتراض تو وقعی نهادند و نه به نصیحت های سلمان و ابوذر و مقداد و میثم -این تنها تیرهای ترکش حقیقت- و نه خطابه غرای زهرا(س) این اولین شهید ولایت که در مسجد مدینه فریاد برآورد:

«...اگر خلافت را به او(علی علیه السلام) می سپردند، برکات آسمان و زمین بر آنان گشوده می شد، ولی آنان از حق روی گردانیدند، پس بزودی خداوند آنان را به آنچه برای خود کسب کرده اند مواخذه می نماید و کسانی که ظلم نمودند بزودی سزای آنچه کسب کرده اند به آنان می رسد و نمی توانند مانع چنین عاقبتی شوند...» اسرار فدک ص۲۶۵

لیکن افسوس که بعد از آن همه دلایل محکم، پیمانت را شکستند و تو را تنها گذاشتند.نه تنها فضایل آشکارت را نادیده گرفته، لکه بر منبرها تو را سب نمودند، صدها سال تو و فرزندانت را و دوستان و دوستدارانت را دشنام دادند و کشتند و بر دار زدند.

هر چیز نشانی از تو داشت از میان بردند، چه دیوارهایی بنا نشد که جگر گوشه ای از تو را درون خود مدفون ساخت و چه چاهها که سرهای شیعیانت را زیر تیغ دشمن به یادگار نگرفت...

صدها سال بر این منوال گذشت تا اندک اندک «شیعه خانه» تو پا گرفت. ایران، حرم امن شیعیان تو شد، تنها نقطه ای از جهان که نام تو را به دور از بیم و هراس بر زبان راندند و از فضایل تو سخن گفتند، از تو نوشتند و یاد تو را آوازه گیتی ساختند، تا شاید گوشه ای از حق بر زمین مانده ات را احقاق نمایند، تو را ای علی، تو را که اگر مردم بر سر پیمانت می ماندند دوزخ خلق نمی شد.

گرد نام تو جمع شدند و از مهرت دلگرم. الغدیرها نوشتند، احاق الحق ها، المراجعات ها نگاشتند تا بلکه غبار از گوشه ای از حقیقت پنهان مانده تو بزدایند...

اما امروز چه شد... دوباره ابرهای تیره بر نام و یاد تو نشست...

کدام مصلحت ایجاب کرد که تو -این درخشنده ترین حقیقت تاریخ که اگر نبودی بهشت خلق نمی شد- در حاشیه قرار بگیری؟

چرا این روزها کمتر از تو سخن می گویند؟

چرا هر کجا سخن از اتحاد و یگانگی و همبستگی به میان میآید نخست، یادگارهای تو را به پای آن قربانی می سازند؟

چرا دم زدن از تو را تعصبات کور و افراطی می نامند؟

چرا دشمنانت را نباید دشنام بگوییم؟

چرا دوستدارانت را نباید ستایش کنیم؟

چرا هر گاه از جلوه های روشن واضح حقانیت تو سخن بگوییم خرافه پرستی کرده ایم؟

بعد از آن همه سفارشها، آن همه تاکیدها که پیامبر(ص) فرمودند، آن زحمت ها که در راه معرفی تو متحمل گشتند، راستی مگر فرمان خداوند نبود که اگر ولایت علی را به جهان ابلاغ نکنی رسالت خداوندی را نرسانده ای، مگر دستور پیامبر نبود که این پیام را حاضران به غایبان و پدران به فرزندان برسانند، مگر این تکلیف هر شیعه ای در طول تاریخ نبوده است که ولایت تو را تبلیغ کند؟

پس کجا رفت فرمانبرداری و اطاعت ما از پیامبر خدا(ص)؟

چرا هرگاه پای همبستگی و رفع اختلاف به میان می آید ولایت تو را از فروع بی اهمیت و کنار نهادنی به حساب آورده، وجه المصالحه قرار داده، پیشکش دشمنان دیروز و دوستان امروز می کنند؟!

مگر این سخن از پیامبر نیست که فرموده اند:

«اهل بیت من مأمن و پناهگاه امتم از اختلاف هستند و هر گاه قبیله ای با آنان مخالفت نمود خود دچار تفرقه شده و حزب شیطان می گردند.»(مستدرک،ص۱۴۹)

بنابراین هیچ صلح و صلاحی تحقق یافتنی نیست مگر در تمسک به ریسمانی که پیامبر خود به ما معرفی نموده اند. تنها بازگشت به پیمان استوار غدیر می تواند پایان بخش تفرقه ها و تشتت ها باشد. آیا عزت و سرافرازی جز از جانب خداست و تمسک به ولاهای او و بیزاری از دشمنان او ؟

آیا تاریخ خود گواه این نکته نبوده است که هرگاه عزت و شرف را جز از درگاه الهی و استوانه های مطهری که برای ما قرار داده اند جسته ایم، ذلت و تباهی و خواری، پشیمانی و ندامت، نصیبمان گشته است؟

مگر ما نیستیم که ایام محرم و عاشورا در عزاداری و سینه زنی، از زبان امام حسین(ع) تکرار می کنیم هیهات منا الذله؟!

پس چگونه هنگام عمل، مصالح خود را در جای دیگر جستجو می نمائیم و به راه و طریقی که خدا و پیامبرش، همو که ما ینطق عن الهوی ان هو الا وحی یوحی بوده، پشت کرده و به عقل ناقص خود راه و رسم همبستگی را ترسیم می نمائیم؟

آیا زمان آن نرسیده به دامان اهل بیت بازگردیم و به آخرین وصی و یادگار آن بزرگواران -امام عصر(عج)- تمسک جسته و با استغاثه به درگاه آن حضرت پایان تشتت ها و رسیدن به اتحاد و یگانگی وحدت حقیقی را تمنا نماییم؟