و آن گل که پرپر شد...

روایت کرده اند که :

پیامبر اکرم (ص) از زهر سم مسموم و در بستر احتضار افتاده بود و اهل بیت و اصحاب راستینش در اطرافش گرد آمده، حزن و اندوه وجودشان را فراگرفته بود لیکن در این میان، وجود مبارک پیامبر (ص) خود بیش از همه می گریست و اشک از محاسن مبارکش جاری بود.

اصحاب پرسیدند : یا رسوا الله چرا این چنین می گریید؟

فرمود: می گریم برای فرزندانم و آنچه پس از من بر ایشان خواهد رفت. فاطمه را می بینم از ظلم و ستم ها که بر او خواهند کرد و فریاد استغاثه او که بی پاسخ خواهد ماند. او می نالد و می گوید یا ابتاه! اما کسی به یاریش نمی شتابد و او همچنان تنها می ماند و امت من بر این ستم سکوت می کنند.

و فاطمه (س) شروع به گریستن نمود.

پدر او را دلداری داد: آرام باش دخترم و پاسخ شنید: پدر جان گریه نمی کنم از آنچه بر من خواهد گذشت که سوز دلم از فراق توست.

پیامبر فرمود: پس تو را بشارت باد ای پاره تنم که تو به زودی به سوی من شتافته و اولین کسی خواهی بود که به من ملحق می گردی.

آری آن روز تلخ و سیاه زندگانی پیامبر (ص) به پایان آمد و مصائب و رنج های فاطمه (س) آغاز گشت.

ضرب تازیانه و زخم ستم دشمن و سیلی بی وفایی است بر آن گل برگ نازنین خدیجه، که بر بستر بیماری افتاد و دل از این دنیا شست.

همدل و غمخوارش تنها شوهر گرامیش علی(ع) بود و جگرگوشه هایش حسنین(ع) و زینب(س) و ام کلثوم(س) و عیادت کنندگانش سلمان(ره)، ابوذر(ره) و...

وعده پیامبر (ص) نزدیک می شد و اندک اندک زمان رفتن فرا می رسید. پس او امیر المومنین(ع) را به بالین خود خواند تا به او وصیت کند.

علی (ع) در کنار بستر همسر حاضر شد و فرمود: آنچه خواهی وصیت کن ای دختر رسول خدا (ص) و فاطمه (س) چنین آغاز سخن نمود: ای پسر عمو هرگز مرا دروغگو و خائن نیافتی و من هیچگاه تو را مخالفت نکرده ام و علی (ع) پاسخ داد: تو نیکوکارتر و بزرگوارتر از آنی که من گلایه و سرزنشی از تو داشته باشم و جدایی تو چه سخت است بر من لیکن از مرگ چاره ای نیست، سوگند به خدا که مصائب پیامبر (ص) تازه گردیده و رنج فراق تو بر من گران آمد پس انا الله و انا الیه راجعون بر مصیبتی که بس دردناک و سوزاننده است. مصیبتی که تسلی دهنده ای نداشته و بلایی که جایگزینی ندارد. پس علی (ع) سر فاطمه (س) را به دامان گرفت و هر دو ساعتی گریستند ...

آنگاه فاطمه زهرا (س) ادامه داد: باز وصیت می کنم تو را که بر جنازه من حاضر نشوند آنان که که بر من ستم کردند و حق مرا گرفتند چرا که انان دشمن من و دشمن خدا و رسول اویند پس نباید احدی از ایشان و پیروانشان بر من نماز بگزارند، پس شبانگاهان که دیدگان بر خواب روند مرا به خاک بسپار.

آن شب فاطمه خود را شستشو داد و معطر نمود و بر بستر آرمید و روح ملکوتیش به آسمان پر کشید، کودکانش خود را بر مادر انداختند و او را بوسیدند و بوئیدند و با آه و حسرت وداع گفتند و علی (ع) آنگونه که زهرا (س) خود خواسته بود شبانه پیکر مطهر همسر را غسل داد و کفن نمود و پنهان از چشم دشمنان به خاک سپرد و صورت چندین قبر دیگر در گورستان آماده ساخت تا دشمنان ندانند که مدفن او کجاست و نتوانند بر او نماز بگذارند و خیال نبش آن را به خاطر نگذرانند...

اگر چه صحیح ترین روایات حاکی از این است که ان بزرگوار در خانه خود دفن شده اندو ... و بدین سان اولین گل از گلستان رسول خدا(ص) پرپر گشت. تا سندی بر ظلم و بی داد منافقان زمانش باشد.