چهل منزل تا میقات

با کاروان نور

منزل بیست و سوم

فضا آکنده از عطری دل آویز است و جهان در هاله ی سبزی خیال انگیز فرو رفته، زمین پوشیده از گل های رنگارنگ بهاری، و جویبار نجواکنان جاری.

و آن بالا، بالاترین قسمت، میان صخره ها غار کوچکی پیداست.

از دهانه غار، نوری به بیرون می تراود. نوایی آسمانی با آهنگی کوبنده مدام تکرار می کند:

اقرا باسم ربک...

و اینگونه بعثت آغاز می گردد.

محمد (ص) که اینک خاتم انبیا و مرسلین گشته، از عبادتگاه خود، غار حرا، پای بیرون می نهد، همه هستی به پیش پای او سر تعظیم، فرود می آورد.

گیاهی نیست، جانداری نیست، جمادی نیست جز اینکه بر او سلام می کند.

کهکشان ها نیز به او تبریک می گویند.

کاروان روز دیگری را آغاز نموده، روزی که چون دیروز نیست، بلکه یکی از فرخنده ترین ایام خلقت است. روز اتصال ناسوت به ملکوت، روز ارتباط خاک است با افلاک، روزی است که بشر افتخار پیدا کرد تا به یمن وجود پیامبر (ص) برنامه سعادت را دریافت نموده و از هلاکت نجات یابد.

روزی که حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی (ص) رسما تاج نبوت بر سر نهاد.

کاروانیان شب را به دعا و عبادت گزرانده و از خدا طلب نمودند که به ظرف وجودشان وسعت بخشیده و توفیق درک حقیقت بعثت را به آنان عطا فرماید.

و اینک، صبحگاهان، به این امید که پیمانه خویش را از فضل و رحمت بی کران خداوند کامل نمایند بنا بر نذری که از پیش داشته اند روزه گرفته اند.

ذکرگویان و استغاثه کنان از تپه ها و کتل ها عبور می کنند و پیش می روند، در آن دور دست ها گنبدی سبز رنگ پیداست که نشان از امام زاده ای دارد، و همراهانمان تصمیم گرفتند به نیت صله ی ارحام پیامبر (ص) به زیارت رفته و نماز صبح را آنجا بخوانند. امامزاده در بالاترین نقطه ی یک دره ی سرسبز قرار دارد و ما میکوشیم از شیب تند دره بالا برویم و خود را به آنجا برسانیم. یکی از همراهانمان می گوید:

- نگاه کنید! به نظر میرسد آن بالا یک غار هست. بد نیست سری به آنجا بزنیم و از نزدیک آن را ببینیم. ساعتی بعد ما در آستانه ی غار ایستاده و به درون آن می نگریم.

• این غار مرا به یاد غار حرا انداخت البته ظاهرا حرا غار کوچکی بوده که پیامبر در آن به عبادت مشغول بودند. تصور کنید الان ناگهان جبریل نازل شده و بگوید اقرا باسم ربک. ...