اردوگاه انتظار

کیست که نداند رمضان ماه خودسازیست؟ مجال تربیت نفس است، فرصت آماده شدن برای آینده ای روشن، ماه خیز برداشتن و پرواز کردن، مهیا گشتن برای عزم ها، جزم و همت های عالی.

اما آیا تربیت نفس برای چه؟ آماده شدن برای کدامین آینده روشن؟ پرواز کردن به کدامین افق؟

آن کدام مقصد و هدف شکوهمند و با عظمت است که این چنین عزمی راسخ و همتی عالی را می طلبد؟

از قضا مولایمان امام جعفر صادق (ع) در روایتی شرح مبسوطی از برنامه های خود سازی این ماه با شکوه را در اختیار شیعیان قرار می دهند ایشان می فرمایند:

هرگاه روزه گرفتی باید همه اعضا و جوارح تو مشمول این روزه باشد، باید که گوش و چشم و مو و پوست و جمیع اعضای تو از محرمات و حتی مکروهات در پرهیز باشند، باید روزی که روزی گرفته ای با روزهای دیگری که روزه نیستی تفاوت داشته باشد، روزه صرفا نخوردن و نیاشامیدن نیست بلکه بر حذر داشتن زبان از دروغ و باید که از هر آنچه بر شما حرام گردیده چشم پوشی نمائید و چشم خود را بر حرام بپوشانید، با یکدیگر نزاع نکنید و به هم حسد نبرید و غیبت نکنید و به بحث و جدل نپردازید و سوگند نخورید و به یکدیگر دشنام ندهید و ظلم نکیند، رفتار بی خردانه نداشته و از کسالت و پوچی و غفلت و یأس و دلتنگی بر حذر بمانید، لحظه ای از یاد خدا غافل نشوید و خاموش باشید از آنچه نباید گفت، صبور باشید و راستگو و از اهل شر دوری نمائید و از سخن ناپسند و افترا خودداری ورزید و از جنگ و جدال و غیبت و تهمت و سوء ظن و سخن چینی بپرهیزید ...

امام (ع) همچنان به پندهای پدرانه و مواعظ گهربار خود ادامه می دهند و دلسوزانه تأکید می کنند که حتما همه ابعاد وجود بندگان، رمضان را درک نموده و از آن بهره بگیرند و برای آن مقصد ویژه آماده شوند.

تنها یک هدف است که می تواند آن قدر مهم و اساسی باشد که برای رسیدن به آن چنین برنامه ریزیی جدی و دقیق باید صورت پذیرد و تنها یک میدان عظیم جهانی را می توان سراغ گرفت که شرکت در آن، چنین اردوگاهی را نیاز داشته باشد.

و آن مقصد با عظمت الهی چیزی نیست مگر همان نکته ای که امام (ع) در ادامه رهنمود نورانی خود به آن توجه می دهند... منتظر ظهور قائم آل محمد (ص) باشید...

آری این میدان و عرصه انتظار است که وارد شدن به آن، روزه گرفتن ها و خویشتنداریها و تزکیه نفس ها و عبادت های خالصانه لازم است و لیاقت و شایستگی همه جانبه را می طلبد، بعلاوه این مکتب انتظار است که به اعمال و کردار ما و به حقیقت این ماه مبارک معنا و جهت می دهد.

بدون این اعتقاد روزه هایمان تحمل تشنگی و گرسنگی و عبادت هایمان خم و راست شدن های بی حاصل و بخشش ها و نیکی هایمان تمثیل سراب خواهد بود و چون گیاهی سست و ظریف است که بر سنگی روئیده و با اولین قطرات باران شسته شده و از ریشه جدا گشته و خواهد پوسید.

مگر نه آنکه از امام صادق (ع) به ما رسیده است که:

اسلام بر پنج بنیان استوار گشته، بر نماز و زکات و حج و روزه و ولایت. و هرگز به چیزی امر نشده، آنچنان که به ولایت امر شده است. لیکن مردم چهار پایه آن را پذیرفته و ولایت را ترک گفتند و به خدا سوگند اگر کسی همه شبها را با نماز و عبادت بگذراند و همه روزها را روزه بگیرد و بدون ولایت از دنیا برود، نماز و روزه ای از او پذیرفته نمی شود.

پس آیا امروز تبلور ولایت چیست جز انتظار؟!

آیا این انتظار نیست که چکیده و عصاره و ثمره ایمان به ولایت خاندان عصمت و طهارت(ع) به حساب می آید؟! این انتظار نیست که برترین و والاترین عبادات حتی برتر از روزه و حج و جهاد می باشد؟

پس چگونه رمضان اردوگاه انتظار نباشد و مردان و زنانی وارسته و پاکباخته که تسلیم محض مولایشان هستند را در مکتب خود پرورش ندهد؟!

پس چگونه رمضان فرصت زانو زدن در مکتب ولایت نباشد و مجال بهره گرفتن از زلال این خاندان؟!

پس آیا نباید ادعا کرد که رمضان وعده گاه شیعه و میدان مشق انتظار است؟!

در این ماه مبارک است که شیعه تفسیر و تبیین ثقل اکبر (قرآن کریم) را از زبان تنها ترجمان آن ثقل اصغر (اهل بیت(ع) ) مرور می کند و می آموزد.

در این ماه با عظمت است که شیعه با تکیه بر مولایش گرسنگی ها و تشنگی های امروز را به یاد گرسنگی و تشنگی قیامت، تمرین می کند. و شادمانی و نشاط افطار را به یاد فلاح و سعادت آخرت تجربه می نماید. همدلی و مواسات برادران دینی و صله ارحام و گره گشایی از کار دردمندان را به شکرانه خلاصی آن روز عظیم، از مولا و صاحب خویش یاد می گیرید.

او با سلول سلول وجودش از فرصت زودگذر رمضان بهره می گیرد تا زمانی نه چندان دور در عصر ظهور، در خیمه گاه امام زمان (ع)، گوش به فرمان مولایش ایستاده و همه مهارت و تجربه و آمادگی خویش را به کار گرفته و خالصانه او را خدمت نماید.