خداحافظ اردوگاه انتظار

هذا شهر رمضان قد تصَّرم. این رمضان است که اینگونه پایان می یابد (مفاتیح الجنان - زیارت وداع)

رمضان این ماه با شکوه پایان پذیرفت و بار سفر بست، رمضان و شب های جواهر نشانش؛ رمضان و روزهای پرفضیلتش؛ رمضان و رایحه جانبخش قرآنش؛ رمضان و ذکر ها و نجواهایش؛ رمضان و وعده های شیرین و اندرزهای صریح و عبرت انگیزش؛ رمضان و درس هایش ...

رمضان و اردوگاه انتظارش ...

رمضان برای ما فرصتی مناسب بود تا یک ماه تمام بی آنکه کار و برنامه روزمره خود را تعطیل کنیم، بدون آنکه طی مسافتی و تغییر مکانی و تبدیل زمانی صورت گرفته باشد، در حال و هوایی متفاوت زندگی جدیدی را تجربه نمائیم.

در واقع از همان نخستین لحظات ورود، عنایات خاص و بارش انوار رحمت خداوند را با همه وجود احساس نموده و صدای غل و زنجیر اسارت را بر پای شیاطین به گوش جان می شنیدیم.

با دعا و استغاثه شبانه، سبک شدن شانه های خود را از زیر بار گناه، وجدان می کردیم و با گرسنگی و تشنگی روزانه، همانگونه که پیامبر (ص) می فرمودند گرسنگی و تشنگی قیامت را به خوبی لمس نموده و خود را در فضای محشر حاضر می دیدیم آنگاه که انبوه خلایق صف در صف در گرمای توانفرسا با لبانی خشکیده از عطش و شکمی گرسنه به انتظار دریافت کارنامه اعمال خود می ایستند و درمانده و پریشان و بی تاب برای پایان یافتن این وضعیت لحظه شماری می نمایند.

و در آن لحظات پر هیاهو و اضطراب چه چیز دلنشین تر از این است که ناگهان صف جمعیت شکافته شده و چهره ای آشنا قدم پیش نهاده و دست تو را گرفته و از میان جمعیت بیرون کشیده و با خود به کناری ببرد و در جمع یاران و همدلان قدیمی، با جام آبی گوارا، سیراب و با طعامی از گرسنگی برهاندت و آن چهره آشنا کسی نیست جز همان مولایی که عمری به آستانش تمسک جسته و مقیم درگاهش بوده ای ...

و باز در همین اردوگاه بود که تمرین کردیم با کنترل اعضا و جوارح و امساک و خودداری از اعمال ناروا، خود را برای درک حضور ولی و صاحبمان زینت داده و جهت شرکت در هنگامه ظهور و جانبازی پیش روی او آماده شویم.

در مکتب رمضان بود که با تلاوت قرآن و تدبیر و تدبر در آیات و روایات، به رمز “تمسک” رسیدیم و دانستیم که تنها راه فلاح و سعادت آویختن به دامان اهل بیت(ع) است و بس.

و با همه وجود دریافتیم که رها نمودن دست از دامان مولایمان در عصر توانفرسای غیبت، در قیل و قال و هیاهوی اجتماعات بشری، در افت و خیزهای زمانه، برابراست با سقوط به ژرفای ضلالت.

و آموختیم که طولانی شدن زمان غیبتش ما را به یاس، نا امیدی و کسالت نکشاند و خود را آنگونه با خواست خداوندی مطابقت دهیم که هرگز نخواهیم تعجیل آنچه را که او تاخیر آن را صلاح می داند و نه تاخیر هر آنچه او تعجیلش را می طلبد.

و نیز در اردوگاه رمضان بود که با تلاش و سازندگی و دستگیری از نیازمندان و همدلی با ارحام و خویشان، روزگار غیبت را به دانشگاه انتظار بدل نمودیم و کوشیدیم تا خود و همراهانمان را برای زندگی در عصر با شکوه ظهور و دولت کریمه آماده سازیم.

اکنون در حالی ماه مبارک رمضان را به انتها رسانده و اردوگاه انتظار را وداع می گوییم که بیش از همیشه می دانیم:

رمضان اگر ماه عبادت است؛

اگر سجود و رکوع و تلاوت و ذکر و دعا و نجوایی هست؛

اگر امساک و پرهیز و تزکیه و تهذیبی هست؛

همگی مقدمه و طلیعه نکته ای است که امام صادق (ع) در شرح اعمال رمضان قاطعانه می فرمایند : ...و منتظر فرج و ظهور قائم آل محمد (ص)باشید...و ولایت خود را برای خداوند خالص گردانید.

آری این ولایت و تمسک به دامان اهل بیت (ع) است که حقیقتا به تمامی این اعمال معنا و جهت داده و به آنها مهر پذیرش می زند.

روزه و نماز و حج و هجرت و جهاد ما، همچون مهره های تسبیحی است که تا به رشته ولایت آویخته نگردند، ارزشی نداشته و در چشم بهم زدنی حبط و نابود می گردند.

انتظار فرج، برترین اعمال بوده، بوسیله آن است که تمامی عبادات ما پذیرفته شده و محتوی پیدا می کند.

و اینگونه است که اگر چه رمضان ها می روند و اردو ها پایان می پذیرند اما انتظار همچنان باقی است ...