منشور انتظار(۱)

 

به راستی چه چیزی پدران و گذشتگان ما را بر آن می داشت که هر جمعه با اسبانی زین کرده و آماده و خنجری صیقل داده شده به کنار دروازه شهر بیایند و چشم به افق بدوزند؟

آنها یقین داشتند که حتی اگر اکنون به کام دل نرسند و بر این آرزو بمیرند، باز هم در آن روز موعود، کفن پوشیده و شمشیر بر کف، از مقبره ها برخاسته به یاری محبوب خواهند شتافت.

کدامین عشق، کدامین معرفت در جان هایشان ریشه دوانیده بود؟!

معرفت زندگی بخش!

معرفتی که مرده ی جهل و شرک و کفر جاهلیت را زندگی می بخشد. معرفتی که چون ستاره در اعماق کهکشانها، دست نایافتنی است. دانایی که همپا با معرفت خدا و انبیاء است.

اما چگونه بدین شناخت رسیده بودند؟!

آیا در مکتب عرفان زانو زده و یا از فلاسفه و حکما و ادیبان فرهیخته، از فرزانگان و خردمندان کهن و... آموخته بودند؟ و یاخود به تحقیق و کشف و شهود پرداخته و به همت عالی بدان دست یافته بودند؟

یا آنکه نه، به تنها و یگانه ترین وسیله این کسب، متوسل گردیده و این اکسیر حیات بخش را از سرچشمه حقیقی آن نوشیده بوده اند؟

آری! این گوهر یکتا را باید از تنها معدن آن طلب نمود، خواستنی با قلب و عقل و زبان و عمل، لحظه به لحظه، آن به آن و بی انقطاع؛ از درگاه خداوند لایزال که:

پروردگارا! خودت را به من شناسان و معرفتت را بر من ارزانی دار، که اگر از این معرفت نصیبم ندهی رسولت و خاتم انبیاء را نخواهم شناخت.

پروردگارا! پیامبرت را به من معرفی فرما، که بی شناخت آن بزرگوار به معرفت حجتت نیز دست نخواهم یافت.

پروردگارا! مرا بر حجت خویش معرفت ده، که هر آینه اگر حجت تو را نشناسم در دین خویش گمراه گشته ام.

پروردگارا! مرا به مرگ جاهلیت نمیران، و اجازه مده قلب من پس از آنکه تو آن را هدایت بخشیدی راه گمراهی پیش گیرد...

ابوحمزه گوید که امام باقر (ع) به من فرمود:

«همانا خداوند را کسی می پرستد که او را بشناسد، و اما کسی که خدا را بشناسد او را اینگونه مانند عامه مردم گمراهانه می پرستد؟!»

عرض کردم قربانت گردم معرفت خدا چیست؟

فرمود : «باور داشتن خدای عزوجل و باور داشتن پیغمبرش (ص) و دوست داشتن علی (ع) و پیروی از او و ائمه هدی (ع) و بیزاری جستن از دشمنان ایشان، این چنین شناخته می شود خداوند.»

ادامه دارد...