گالری آسمان غدیر” Sky Gallery of Ghadir”

روزی روزگاری، من خلق شدم. من آسمانم . از ابتدای خلقتم، شنیدم که خلقت من و خلقت تمامی هستی از برای محبت محمد و آل محمد بود. از همان آغازین لحظات، مشتاقانه لحظه شماری می کردم تا بر روی زمین، محبوب ترین بندگان خدا را مشاهده کنم. روزها سپری شدند و شبها نیز ... .

«Sky Gallery of Ghadir» گالری آسمان غدیر

روزی روزگاری، من خلق شدم. من آسمانم . از ابتدای خلقتم، شنیدم که خلقت من و خلقت تمامی هستی از برای محبت محمد و آل محمد بود. از همان آغازین لحظات، مشتاقانه لحظه شماری می کردم تا بر روی زمین، محبوب ترین بندگان خدا را مشاهده کنم. روزها سپری شدند و شبها نیز ... .

من یکایک پیامبران خدا را، یکی پس از دیگری، بر روی زمین نظاره کردم. حیرت زده گشتم، از آنجه مردمان بر آنان کردند، چگونه می توانستند چنین کنند؟! با برترین و مهربان ترین مخلوقات خدا، چنان کردند که گویی آنان، بدترین ها بودند و نه زیباترین ها!

اما آن هنگام که محمد(ص) پا به عرصه وجود بر روی کره خاکی نهاد، من پنداشتم که این بار متفاوت خواهد بود. من امیدوار بودم که انسانها، از اشتباهات غم انگیزی که بشریت در طول تاریخ مرتکب شده بود، آموخته باشند. هرگاه دیدم محمد(ص) در زیر آفتاب من قدم بر می داشت، ابری را سایه بانش می ساختم تا مبادا، آفتاب من، محبوب ترین مخلوق خدا را بیازارد.

******************************

آنگاه که محمد(ص) شبها ،تحت مهتاب من عبادت می کرد، فانوس نقره ای ستارگانم را جلوتر می بردم ، تا آن زیباترین چهره را بهتر مشاهده کنم. ملائک را می دیدم که در پشت او صف می کشیدند تا به او اقتدا کنند.

آه ! اگر می توانستم ثانیه ها را از حرکت باز دارم، در آن لحظات چنین می کردم. من تصور می کردم که خلائق از علم آسمانی او بالها خواهند ساخت و به سوی بهشت پر خواهند کشید. اما در نهایت تعجب نظاره کردم که قلب آسمانی او را مکررا شکستند و آن مهربان ترین مرد تاریخ، خیر خواهانه از خداوند برایشان آمرزش می طلبید.

****************************

گاهی از غضب می غریدم. و زمانی از فرط غم، تنها می نگریستم و می گریستم.

****************************

اوقاتی دیگر، سرخ می شدم از خشم . می خواستم فرو پاشم و بر آنها فرود آیم. لیکن خالق یکتا اذنم نمی داد. روزها سپری شدند و شبها نیز ... .

***************************

کاروان عشق از مدینه رهسپار مکه بود. محمد(ص) را سوار بر شترش دیدم. متوجه نگاهی آشنا در چشمان پر مهرش گشتم، آن نگاه همیشه بدان معنا بود که فاطمه (س)، دختر عزیزش، همراهش بود. اما! پس علی کجا بود؟ سپس علی (ع) را دیدم که با دوازده هزار همراه از یمن می آمدتا به زائران ملحق گردند. آن شوق آشنا را در چهره ی علی مشاهده کردم. هرگاه علی (ع) از محمد (ص) دور بود ، اشتیاقی نگران آلود ، بر چهره اش نقش می بست.