خوان کرم

فاطمه ای فاطمه! ای که بزرگوار و عزیز و بلند مرتبه و صاحب یقینی! ای دختر بهترین مردمان عالم! مگر نمی بینی مسکین بینوایی مقابل در خانه ایستاده و صدای التماس و زاری بلند است؟ خدا را می خواند و به ما از گرسنگی شکایت می کند.

بدان که هر کس در گرو اعمال خویش است و نیکوکاران اعمال صالح خویش را به وام می سپارند.

موعد وام آنان بهشت برین است و خداوند آن را بر خسیس و بخیل حرام کرده.

برای بخیلان جایگاه خوار و ذلیلی است که همان دوزخ است و سجین و نوشیدنی او صدید و غسلیق بوده و جاودانه در آن خواهد ماند.

...این علی است که همسرش فاطمه دخت پیامبر را این چنین به برترین خصال ستوده و به عظمت و کرامت می خواند و خوان کرم به او سپرده و وی را به اطعام مسکین یاد آوری می نماید.

و فاطمه چه پاسخ می دهد؟ او نیز می فرماید :

ای پسر عموی عزیز من امر و فرمان شما را شنیده و اطاعت می کنم و از هیچ ملامتگر بی چیزی باکی ندارم. پیشه من کرم و احسان به بینوایان و برّ و نیکی به آنهاست و در این جهان از هیچ مشقت و سختی باکی ندارم.

زیرا می دانم که پاداش تمام اینها بهشت جاویدان است و من به آن وارد شده و شفاعت را خداوند به من اختصاص داده.

...و به این گونه سفره ای را می گشایند به بهانه آن نذر.

کدام نذر؟!

همان نذر که آن روز اهل بیت عصمت برای عافیت حسین (ع) به درگاه پروردگار نمودند.

و حکایت آن روز؟!

...پیامبر اکرم (ص) به منزل دختر دلبند خود زهرای مرضیه (س) به عبادت رفته تا از دو نوباوه ی شیرین زبان خود که با چهره ای زرد و تنی تب آلود در بستر بیماری خوابیده اند دیدار نماید. آن روز پیامبر (ص) دو جگر گوشه خود را در آغوش فشرد و گفت علی جان ای کاش برای شفای اینان نذری کنی.

به این ترتیب هم علی (ع) و هم فاطمه(س) ونیز حسن و حسین (ع) هر یک سه روز روزه نذر کرده و فضه خدمتکار خانه نیز به آنها پیوست.

...چند روز گذشت حسین(ع) بهبود یافته و وقت اداء نذر فرا رسید. اهل منزل روزه گرفتند. آن روز فاطمه (س) مقداری جو را که دستمزد ریسیدن پشم بود آسیاب کرده و ۵ قرص نان پخت و بعد از نماز عشاء همه برای افطار آماده شدند که ناگاه صدای حزینی از پشت در به گوش رسیده که خود را مسکین معرفی نموده و طلب طعام می نمود. علی (ع) بی معطلی قرص نان خود را به مسکین بخشید و بقیه اهل منزل نیز چنین کردند.

شب بعد یتیمی و شب سوم اسیری به هنگام افطار رسیدند و بر سر خوان کرم اهل بیت (ع) می نشیند و عطایی به تمام کمال دریافت می کنند. پس خدا این سفره گسترده را با نزول آیاتی چند ستود و فرمود :

«همانا نیکوکاران در بهشت از نوشیدنی می آشامند که به طعم کافور است و از چشمه ای گوارا می نوشد که به اختیارشان هر کجا که بخواهند جاریست. آنها وفا می کنند به نذر و می ترسند از روزی که سختی آن همه اهل محشر را فرا می گیرد و به خاطر دوستی با خدا فقیر و یتیم و اسیر را طعام می دهند و می گویند ما فقط برای رضای خدا به شما طعام داده و از شما پاداش نمی طلبیم ... (سوره دهر آیات ۵ تا۱۱) (تفسیر کشاف زمحشری)

...اما ای کاش ما نیز در آن عصر حاضر بوده واز دست آن خاندان چیزی به عطا گرفته و بر سر آن خوان گشوده می نشستیم.

مگر ننشسته ایم ؟ آن خوان کرم تا ابد گسترده است و خوانی که وسعت آن کران تا کران آفرینش و میهمان آن، همه خلایق اند. از ازل تا ابد هر جنبنده ای که پای برهستی نهاده و می نهد میهمان این سفره اند. تحفه آن نه فقط طعام و غذا که هر نعمت و برکتی از معرفت و علم و ...هر آنچه خداوند روزی بندگان نموده در این خوان مهیاست.

و در آن دنیا؟

برای یاران و یاوران و دوستداران، شفاعت و بهشت و حور و قصور و آسایش و نعمت ابدی...

اما امروز سراغ این سفره رنگین پر برکت را از که باید گرفت؟

امروز خوان سالار این خوان گسترده، کریم کریمان، از تبار کریمان، مهدی فاطمه (عج) است که به یمن او آفریدگان روزی می خورند و نعمت زندگی می یابند و آسمان بر فراز زمین برافراشته می ماند.

پس سهم ما از این خوان؟

به قدر همت و به اشتهای طلب خود.