محرم زره رسید و غدیر سیه پوشید (۴)

شکوه های امیرالمؤمنین (ع)

سلام بر تو و پدرانت، سلام بر تو و بر خاندان تو که یاری کننده اند، سلام بر تو و بر ملائکه آسمانت، سلام بر آن کشته مظلوم و بر برادر مسموم او، سلام بر علی اکبر، سلام بر علی اصغر شیرخوار، سلام بر بدن هایی که جامه هایشان را ربودند ... (زیارت ناحیه مقدسه)

آری کاروان غدیر می بایست به راه خود ادامه می داد و در مسیر خود تا ابد بر جهانیان نور و هدایت و سعادت نثار می نمود. لیکن در همان نخستین گردنه به دام راهزنان افتاد و حاضران و شاهدان و امتی که انتظار می رفت مدافعان غیر باشند، عملا کاروانسالار غدیر امیرالمؤمنین (ع) را تنها رها کردند و رفتند.

چرا و به چه دلیل ؟

به دلیل ویژگی و خصوصیاتی که از آنها سخن به میان آمد و گفته شد و اما اینک در دل های علی (ع) و شکوایه او ...

آن حضرت خطاب به کسانی که جنگ جمل را به راه انداخته بودند چنین فرمودند :

«... خداوند در کتاب گرامی خود می فرماید : از پروردگار جهان و از رسول و فرستاده او پیروی نموده و نیز از کسانی که سزاوار فرمان دادن و امر نمودن هستند (نساء ۵۹) و در حقیقت فرمان آنان فرمان خدا و رسول است اگر عناد نورزید. این جمله درباره اهل بیت نازل شده و این عنوان مخصوص ما می باشد. و شما با ما مخالفت نمودید و حق ما را انکار کردید و بر خلاف توصیه و عهد پروردگار متعال قدم برداشته و در این راه به خودتان ضرر زدید. آیا فراموش کردید که خداوند می فرماید : چون امری که موجب امن و یا خوف است به گوش آنها برسد بدون تحقیق و تفکر آن را انتشار می دهند و اگر در این مورد سکوت و توقف اختیار نموده و جریان آن را به رسول خدا و اولی الامر واگذار کنند البته آنان حقیقت را می فهمند و نتیجه و عاقبت امر را استنباط می نمایند.

منظور از اولی الامر ما هستیم و خداوند متعال دستور داده در امور و حوادثی که روشن نیست به ما مراجعه نمائید و شماها اگر به دستور و عهد خدا و رسول او عمل نکنید به سزای بد رفتار خودتان خواهید رسید، چنانکه خداوند می فرماید : وفا کنید به عهد من تا وفا کنم به عهد شما و از عذاب و غضب من بپرهیزید.

ما اهل کتاب و حکمت هستیم، ما آل ابراهیم هستیم که خداوند متعال ما را فضیلت و برتری داده و دیگران به مقام ما حسد می ورزند. خداوند می فرماید: بلکه حسد می ورزند به رسول اکرم و اهل بیت آن حضرت در مقابل آنچه خداوند متعال آنان را از فضل خود عطا فرموده است و ما آل ابراهیم را کتاب و شریعت و حکمت و حقیقت و حکومت و عظمت شایانی دادیم. پس بعضی از مردم ایمان آوردند و برخی خودداری کردند و کفایت می کند برای این مردم آتش دوزخ.

ما آل ابراهیم هستیم، ما مورد حسد شما واقع گشتیم، چنانکه پدران و اجداد ما مورد حسد دیگران واقع شدند ... این مردم غافل بودند که برتری و تفوق و فضیلت می باید از جانب خداوند متعال صورت گیرد و خدا باید انسان را برای مقام و مرتبه ای انتخاب کند و اختیار نماید این مردم فریب ظاهر را خورده و از فضایل و مقامات روحانی بی اطلاع هستند.» (احتجاج ج۲ ص۶۳)

آن حضرت در قسمتی از خطبه طالوتیه خود فرموده اند :

«... ای امتی که فریبش دادند و فریب خورد، و فریب آن کس که فریبش داده بود را شناخت ولی باز هم روی همان فریب خوردگی پافشاری کرده و ایستاد و از هواهای نفسانی پیروی کرد و در راه تاریک گمراهی خود گام برداشت و با اینکه حقیقت براو آشکار شده بود از پیروی آن سرپیچی کرد و از پیمودن راه روشن خود داری نمود، سوگند بدان خدایی که دانه را شکافت و جانداران را آفرید، اگر علم و دانش را از معدنش به دست می آوردید و آب را از محل گوارایش می نوشیدید و خیر و خوبی را از جایگاهش ذخیره می کردید و راه را از قسمت روشنش می گرفتید و به راه حق و درست گام بر می داشتید، راه ها برای شما روشن می گشت و نشانه ها برای شما آشکار و اسلام برای شما می درخشید و به خوشی و فراوانی می خوردید و عائله مند و گرفتار در میان شما نبود و به هیچ مسلمان و غیرمسلمانی که از عهد و پیمان شمایند ستم نمی شد، ولی شما راه تاریکی را در پیش گرفتید پس دنیا با همه فراخیش بر شما تاریک شد و درهای علم و دانش به روی شما بسته گردید. پس از روی دل خود سخن گفتید و در دین خود راه اختلاف پیمودید و ندانسته در دین خدا فتوا دادید و از گمراهان پیروی کردید و آنان شما را گمراه کردند و امامان خود را رها کردید آنها نیز شما را رها کردند پس به این روز افتاده اید که به هوای نفس خود حکم می کنید .

در حالیکه زمانی که در مسائل پیش آمده از اهل ذکر سوال کرده و پاسخ می شنیدید خودتان می گفتید که حقیقت علم و دانش واقعی همین است. پس چه شد که (با وجود این اقرار و اعتراف) آنها را ترک کردید و پشت سر انداختید و با ایشان به مخالفت پرداختید؟

باشد که به زودی تمام آنچه را که کِشتید درو کنید و عواقب وخیم جرم ها و کارهایتان را دریابید. سوگند به آن که دانه را شکافت و جنبندگان را آفرید به خوبی دانستید که منم زمامدار شما و‌ آنکس که به پیرویش مأمور هستید و منم دانشمند شما و آن کسی که نجات شما به علم و دانش اوست و نیز وصی پیامبر شما و برگزیده پروردگار شما و زبان نور شما (پیامبر و قرآن) و دانای به مصالح شما.

آرام آرام به شما خواهد رسید آنچه بدان وعده داده شدید و آنچه به امت های پیش از شما فرود آمد و به زودی خداوند از شما راجع به پیشوایانتان پرسش خواهد کرد. و شما با ایشان محشور خواهید گشت و به سوی پروردگار خود بازگشت خواهید نمود.

همانا اگر من به اندازه اصحاب طالوت یا به تعداد اهل بدر، یار و یاورانی در عِداد شما داشتم هر آینه شما را با شمشیر می زدم تا به حق برگردید و به راستی و صدق توجه نمائید. و این کار برای بسته شدن شکاف پدید آمده (در دین) و با رفق و مدارا موافق تر بود. خداوندا تو میان ما به حق حکم فرما که تو بهترین داورانی.» (روضه کافی ج۱ ص۴۴)