محرم زره رسید و غدیر سیه پوش شد

عاشورا ، فریاد سرخ غدیر

سلام بر آن که خدای جلیلش او را پاکیزه نمود. سلام بر آن که جبرئیل به او افتخار داشت. سلام بر آنکه میکائیل در گهواره برای او لالایی گفت. سلام بر آن که پیمانش را شکستند. سلام بر آن که حرمتش را دریدند. سلام بر آن که خونش را به ستم ریختند. سلام بر آن که با خون زخمهایش غسل دادند. (زیارت ناحیه مقدسه)

آری منافقان چنین اراده نموده بودند که نور خداوند را با دهان های آلوده خویش خاموش سازند، غافل از آنکه خداوند بر آنست که نور خویش را به تمامیت و کمال درخشندگی ساطع سازد اگر چه کافران را خوشایند نباشد.

و این بار غدیر را زخم خورده و مجروح به کربلا کشانیدند تا ریشه اش را بکلی خشکانیده و آنجا را برای همیشه مدفنش سازند.

لیکن بنابر مشیت الهی عاشورا فریاد سرخ غدیر گشت و غدیریان در کربلا با نثار خون خود یکبار دیگر با میثاق های غدیر بیعت کرده و پیام جاودانه اش را به حقیقت طلبان عالم ابلاغ نمودند.

اگر چه روزگاری آن حرامیان سیه دل با چپاول یادگارهای غدیر، چند صباحی ما را از فیض حکومت ظاهری امامانمان محروم ساختند، لیکن ولایت امام بر عالمیان هرگز نابودی پذیر و غصب شدنی نیست. کما اینکه امروز آن پرچم همیشه برافراشته بر شانه های ستبر مولایمان امام عصر (عج) استوار گشته و آن بزرگوار رهبری الهی خویش را با بصیرت و درایت الهی اعمال نموده و چشم انتظار روزی هستند که به اذن خداوند حق غدیر را از غاصبانش پس گرفته و اهداف و رسالتهای آن را پیاده نمایند.

در هر صورت عاشورا این غدیر خونین، درس ها و پیام هایی برای ما مردمان دور مانده از کربلا دارد که باید بیاموزیم و به کار بندیم تا کاروان رسالت به سرانجامی سبز منتهی گردد:

معرفت و تسلیم:

اولین و ارزشمندترین درسی که یاران مولایمان حسین (ع) به ما آموخته اند همان معرفت و شناخت امام و اطاعت محض از ایشان است. آنان در این جهان تنها و تنها امام زمان خود را مقصد و مقصود خویش قرار داده و به خاطر او به دنیا و زیورهای آن با قاطعیت پشت کرده بودند.

که این مسئله بزرگترین نقطه ضعف ما مردمان عصر غیبت است. در حقیقت شیطان چنان دنیا را پیش روی ما آراسته و محبت آن را در قلوبمان جایگزین ساخته که شخصیت و انسانیت خویش در گرو این می یابیم که شب و روز، فکر و ذهن هایمان به راه و روش بدست آوردن و اندوختن بیندیشد و دست و پا و اعضا و جوارحمان در پی بسط دنیا بکوشد و عملا تمام عمرمان مصروف تهیه خورد و خوراک، انباشتن وسایل و لوازم و کسب مقامات و عناوین اجتماعی گردد. اگر بعد از مرگمان برآیند تلاشهای دوره زندگیمان را ترسیم کنند، ثمره عمرمان چیزی جز جابجایی مشتی سنگ و چوب و جمادات از گوشه ای از این کره خاکی به گوشه دیگر نیست، فقط همین. تمام همّ و غمّ خود را صرف بدست آوردن دنیایی کرده ایم که امیرالمؤمنین علی(ع) چنین وصفش می کند: «دنیای شما با همه زینتهایش در نظر من از آب بینی گوسفندی بی ارزش تر است.» و یا در جای دیگری فرمودند: «به خدا سوگند که این دنیای شما در نظر من از استخوان خوکی که در دست فردی جذامی است پست تر است.»

هیچیک از ما آنگونه که اصحاب و یاران امام حسین (ع) بودند، بنده ی سر سپرده و گوش به فرمان امام زمان خود نیستیم و عبارت «بابی و امی و مالی و نفسی»(پدر و مادر و مال و جانم به فدای شما باد!) در زندگی عملی ما جایی نداشته و تسلیم و اطاعت محض از امام سر لوحه زندگی ما نیست.

معیت و همدلی:

ما با هر زیارت عاشورایی که می خوانیم از صمیم قلب دعا می کنیم : «یا لیتنی کنت معکم و افوز فوزا عظیما» ای کاش ما نیز با شما بودیم و به آن سعادت عظیم دست می یافتیم.

«معیت» تنها یک همراهی و همپایی ظاهری و فیزیکی صرف نیست، بلکه بیشتر از جنس همدلی و سنخیت اعتقادی است که از یک معرفت عمیق نشأت گرفته باشد. همچون مردان کربلا ، که بسان یک روح در اجسام متعدد برای نثار جان خویش در محضر امام زمانشان حاضر گشتند، ما نیز باید در رابطه با امام زمانمان به چنین معیت رسیده و به سبب همان سنخیت و هم جهتی باطنی چون ذرات فلز جذب مغناطیس وجود آن بزرگوار گردیم.

خود را همواره در معرض امتحان یافتن:

آن ستارگان درخشان و انگشت شماری که در کربلا جان خود را فدای مولایشان نمودند، از غربال آزمون گذشته و در امتحان عظیم الهی سربلند بیرون آمدند.

اصلی ترین نکته امتحان ما، عبودیت خداوند از طریق اطاعت و سر سپردگی نسبت به آستان امام زمانمان می باشد و هر یک از ما باید نخست در اندیشه و قلب خود به این باور رسیده و وجدان کنیم که در ارتباط با مولایمان دائما در معرض امتحان و آزمون هستیم، پس اگر جهان به صد جلوه اعم از وسوسه های شیطانی، زر و زیور دنیوی و نفسانیات درونی به ما روی نماید، پیوند اطاعت و ارتباط خود را با مولایمان قطع نکنیم و بر امتحان بزرگ عصر غیبت پیروز گشته و به فوز عظیم دست یابیم.

حفظ ارزش های غدیر:

درس با ارزش دیگری که از عاشورا و عاشورائیان می گیریم ، پایبندی و حفظ ارزش های غدیر است. غدیر مهمترین منشور حیات شیعه بوده و ائمه(ع) خواه با صلح، خواه با شهادت و نثار جان خود از آن پاسداری کرده اند.

یکی از وظایف شیعیان عصر حاضر حفظ ارزشهای غدیر از طریق بزرگداشت عاشوراست. کما اینکه مکرر در نقل های مختلف آمده که علمای شیعه از طرف دیگران مورد سوال قرار گرفته اند که چرا برای اتفاقی که سالیان سال پیش افتاده، اینگونه مراسم گسترده عزاداری تشکیل داده و نام امام حسین (ع) را همواره زنده نگه می دارید؟

پاسخ علمای شیعه همواره این بوده که ما در مورد غدیر مرتکب کوتاهی جبران ناپذیری شده و در بزرگداشت آن به حد کافی همت ننمودیم و دشمن میدان وسیعی برای تحریف آن حقیقت بدست آورد، لیکن امروز هرگز نباید چنین اشتباهی را در مورد عاشورا تکرار کنیم و تا به دشمن فرصت تحریف حقایق و محتوای عاشورا را ندهیم.

لذا باید توجه داشته باشیم که نگذاریم محتوای عاشورا -که همان محتوای غدیر است و اصلی ترین پیام آن پایبندی به ولایت ولی معصوم زمان (عج) می باشد- از یادها برود. اگر چه این واقعه عظیم همچون سایر شعائر دینی، ارزش های جزئی تری نیز همچون امر به معروف و نهی از منکر ، تأکید به احکام و شرایع و نماز و زکات را نیز در بر می گیرد، لیکن همه این موارد جزئی تر همواره تحت الشعاع و در خدمت آن هدف اصلی و کلی بوده است.

اگر از «امر به معروف و نهی از منکر» سخن به میان آمده، فراموش نکنیم که در خطبه غدیر خوانده ایم که پیامبر اکرم (ص) با نهایت تاکید مهمترین مصداق امر به معروف و نهی از منکر را ولایت امیرالمومنین(ع) و ائمه معصومین از ولد ایشان معرفی نمودند.

اگر از «نماز» سخن به میان می آید، روح و حقیقت و باطن صلاة، ولایت امیرالمومنین(ع) و ائمه معصومین از ولد ایشان است و ...

لذا ما نیز در مراسم و آیین های عاشورایی، جهت گیری و سمت و سوی مراسم خود را به گونه ای تنظیم کنیم که این اهداف پر رنگ شده، و عملا پیمان ها و میثاق های غدیر مورد توجه و بیعت مجدد قرار گیرد.

و البته بسیار نکوهیده و مایه تأسف است که آب و رنگ ظواهر عزاداری، شکل و اندازه علم و کتل، سوز و گداز نوحه ها و امثال آن تا حدی بزرگ شود که محتوای عاشورا کمرنگ شده و حقیقت آن تحت الشعاع جلوه های آن قرار گیرد ولیکن از آن تأسف انگیزتر و بدتر این است که به بهانه مبارزه با این ظواهر افراطی و خرافات زدایی از نحوه عزاداری، محتوا و حقیقت آن را مورد هدف قرار داده و در مجموع به گونه ای عمل کنیم که نهایتا فراهم آوردن اسباب رضایت مخالفان شیعه و دشمنان اهل بیت(ع) را به دنبال داشته و کسانی که یزید لعن الله علیه را امیرالمؤمنین به حساب آورده و امام حسین(ع) را خارجی و خروج کننده نسبت به او دانسته، و مصائب عاشورا را واکنش طبیعی خلیفه اسلام نسبت به یک آشوبگر جلوه می دهند، قدمی به اهداف خود نزدیک تر نماید.

به هر جهت همانگونه که گفته شد مهمترین پیام عاشورا -این فریاد سرخ غدیر- در عصر ما، تمسک به امام زمان (عج) آخرین پرچمدار ولایت بوده و این فریاد یاری طلبی جدش حسین (ع) امروز از زبان آن بزرگوار تکرار می شود که:

آیا کسی نیست که از حرم رسول خدا (ص) دفاع کند؟ آیا خداپرستی در میان شما نیست که درباره ما از خداوند بترسد؟ آیا دادرسی نیست که به امید پاداش الهی به داد ما برسد؟ آیا یاری کننده ای نیست که به امید آنچه که نزد خدا می باشد ما را یاری کند؟ (لهوف ص ۱۶۱)