دو محمد(ع)، دو طلوع

هفدهم ربیع ، سالروز طلوع خورشید نبوت از مشرق حقیقت و میلاد گرامی مولودی است که با آمدنش بت های درون و برون درهم شکست و مظاهر شرک و کفر فروپاچید.

او آمد تا اجسام مرده و فسرده جاهلی را که در وادی نادانی و خرافه پرستی، عادات و سنت های ناپسند و خوی هایی بدور از کرامت انسانی سرگردان بودند را حیات بخشد و آیین زندگی آموزد. مکارم اخلاق را به کمال رسانیده و بذر توحید را در بوستان فطرت برویاند.

مولودی امروز بر دامان پاک مادر نشست که تا سالیان دیگر کاروان سالاری ی رحیل هدایت را بر عهده گرفته و تا مقصد سعادت رهنمون گردد.

آری آن خردمند مرد آسمانی، مظهر رحمت و آغوش گشوده محبت الهی، سالیان سال دلسوزانه و با مهر و شفقت بندگان را به سوی آفریدگار خواند، رنج ها کشید و مشقت ها بر خود هموار ساخت تا زنگار فراموشی از فطرت ها بزداید و چشمه ی جوشان توحید را در کویر سینه ها از نو جاری سازد و گنجینه های پنهان عقل و دانایی و معدن های سرشار حکمت را بکاود و به کار اندازد.

خفتگان شب بلند غفلت و جهالت را با ضربات پی در پی سرانگشتان انذار بیدار نماید و آیات جان بخش کتاب رب را بر گوش دل ها تلاوت و نسخه ی شفا بخش آن یکتا طبیب را به بیماران و درماندگان ضلالت برساند و کشتی نجات را بر دریای دنیا افکنده و تا ساحل آخرت سکان داری نماید.

اینگونه محمد(ص) آن نگین خاتم نبوت و پایان بخش سلسله ی رسالت، همه عمر جوشید و خروشید و کوشید تا چراغ روشنی بخش توحید را برای همیشه برافروزاند، لکن درخشش و تابش و کمال و اتمام این نور حقیقت را به محمد(عج) دیگری سپرد که در عهد و روزگاری دیگر ظهور کرده و ابرهای تیره ظلمت و گمراهی را از گرد خورشید حق پراکنده و آفتاب توحید را به تمامی شدت و نورافشانی خود رسانده و هستی را بدان حیات و زندگی بخشد.

و او امت خویش را بشارت داد که:

«مردی از تبار من به سلطنت خواهد رسید تا به سنت من عمل نماید و خداوند از آسمان برای وی روزی فرستد و زمین آنچه دارد بیرون دهد. جهان را پر از عدل نماید چنانکه پر از ظلم و ستم گشته باشد.

خداوند دین را به وسیله ی او ختم نماید چنانچه توسط ما گشوده بود. مردم بوسیله ی (مهدی) ما از آشوب ها نجات یابند چنانکه از منجلاب شرک بیرون آمده اند.

او دل ها را پیوند دهد و ایشان را بعد از دشمنی با هم برادر کند.»

از امام باقر(ع) روایت است که روزی پیامبر(ص) در جمع اصحاب فرمودند:

«پروردگارا! برادرانم را به من بشناسان. اصحاب گفتند مگر ما برادران شما نیستیم؟

فرمود: نه شما اصحاب من هستید. برادران من مردمی در آخرالزمان هستند که به من ایمان می آورند با اینکه مرا ندیده اند. خداوند آن ها را پیش از آنکه از صلب پدران و ارحام مادرانشان بیرون آورد با نام و نام پدرانشان به من شناسانده. ثابت ماندن یکی از آنها بر دین خود از صاف کردن درخت خاردار با دست در شب ظلمانی دشوارتر است و یا مانند کسی که پاره ای از آتش چوب درخت غضا را در دست نگاه دارد.

آنها چراغ های شب تار می باشند. پروردگار آنان را از هر فتنه ی تیره و تاری نجات می دهد.»(مهدی موعود ص ۸۹۵)

آری اکنون محمدی(عج)-دوازدهمین مشعل دار چراغ هدایت- از تبار محمد(ص) در بین ماست و اوست که سرانجام زمین را از مظاهر شرک و کفر و بت پرستی زدوده و بنیان ظلم و جور را درهم شکسته و عدالت و امنیت و یکتاپرستی را خواهد گستراند و اتمام دین و اکمال توحید را بر عهده خواهد گرفت و اینک در چنین فرخنده روزی او را مورد خطاب قرار داده ایم و می گوییم:

ای پدر مهربان! اکنون ما در همان تیره شب ظلمانی غیبت که پیامبر بزرگوارمان خبر داد قرار گرفته ایم و زنجش آن خارهای تیز و گزنده و سوزش لهیب آتش بر سرانگشتان ناتوان اعتقاد و ایمان خویش احساس می کنیم.

بی یاری شما چگونه از این کوره راه تیره و تار گذر توانیم نمود؟! بی دستگیری شما چگونه به سرانجام فلاح و رستگاری خواهیم رسید؟

پس همچون همیشه به آستانت تمسّک جسته و به دامان پر مهرت توسّل می کنیم تا دستگیرمان باشی و یاریمان دهی!