نام کاربری:   کلمه عبور:        کلمه عبور خود را فراموش کرده اید؟  |  ثبت نام

منشور انتظار(۸  )



در ادامه ی بحث پیرامون دعای عصر غیبت به این فراز از دعا رسیدیم که:

«اللهم و مدّ فی عمره وزد فی اجله و اعنه علی ما ولّیته و استرعیته»

پروردگارا عمر او را طولانی فرما و بر مدت اجلش بیفزای و او را بر آنچه ولایتش را به وی بخشیده و رعیت او قرار داده ای، یاری ده.



هنگامی که طول عمر و زیاد نمودن اجل حضرت(عج) را از خداوند مسألت می کنیم و یا و حتی جایی که دفع شر مخلوقات را از ایشان می طلبیم، اغلب یک نکته در ذهن انسان تداعی می گردد و آن اینکه وجود مبارک امام عصر (ع) و نیز سایر معصومین (ع) با همه عظمت و فضیلت و منقبت و جایگاه رفیعی که دارا می باشند نهایتا مخلوق و مصنوع خداوند بوده و در تمامی شئون و مراحل زندگی نسبت به او نیازمند و محتاج بوده و خلاصه گدای درگاه الهی هستند.
به عبارت دیگر تمامی این فضایل «آن به آن» به ایشان تفویض گشته و به تملیک آنها در می آید و هر لحظه که خداوند این بخشش و کرامت را قطع نماید، دیگر اثری از این ویژگیها باقی نمانده و فاقد این کمالات خواهند گشت .
و در مورد شرور نیز همین اصل صادق است جسم و روح مطهر امام (ع) هر لحظه در معرض آسیب ها و خطراتی است که از ناحیه انسان ها و یا سایر موجودات متوجه ایشان می گردد و اگر خداوند مستقیما یا بوسیله موانعی که ایجاد می کند جلوی این خطرات و حوادث را نگیرد وجود مبارک امام (ع) مرتبا دچار آسیب و لطمه خواهد گشت .
بنابراین آن حضرت (عج)هر لحظه به عنایت الهی برای دریافت کرامات و فضایل و محفوظ ماندن از شرور و بلایا محتاج می باشند .
و نکته دیگری که این عبارات دعای شریفه به ما گوشزد می سازد رد نظریه «غلوّ» است. به عبارت دیگر شیعه همواره از سوی برخی از مخالفین متّهم به غلوّ گشته و اینکه شأن ائمه را بیش از حد بالا برده و حتی به الوهیت می رساند .
نا گفته نماند که غلوّ تعریف خاصی دارد که نوع افراد از معنای درست آن بی اطلاع هستند و از طرفی به حد و حدود شأن و مقام ائمه نیز هیچگونه احاطه و آگاهی ندارند و لذا در قضاوت خود به خطا رفته، عده ای به افراط افتاده اند و گروهی راه تفریط پیش گرفته اند.
علامه مجلسی (ره) در نقد نظریه این افراد چنین فرموده اند:
غلوّ درباره ی پیغمبر و ائمه آن است که انسان قائل به الوهیّت و ربوبیّت آنان شود ، یا ایشان را شریک خداوند و در معبودیت و خالقیت و رازقیت بداند یا آنکه بگوید خداوند در آنان حلول کرده یا متحد شده یا آنکه مدعی شود که آنان بدون تعلیم پروردگار (یعنی به ذات خود) علم غیب دارند یا آنکه مقام نبوت برای ائمه قرار دهد یا آنکه بگوید با معرفت داشتن به آنها دیگر نیازی به عبادت و طاعت و ترک معصیت نیست .
حال آنکه تمام اینها کفر است و صاحب آن از دین خارج می باشد و ائمه از آنان بیزارند (اثبات الولایه ص۲۳۳)
از طرفی عده ای نیز نسبت به معرفت ائمه (ع) جاهل بوده، قدرت درک معجزات و امور خلاف عادت آن بزرگواران را ندارند و آن را تحمل نمی کنند لذا هرگاه به حدیثی در مورد این معجزات و اعمال عجیب می شوند فورا ادعا می نماید که سند احادیث ضعیف و جعلی بوده و چنین نسبتهایی هم غلوّ به حساب می آید حال آنکه از ائمه ی اطهار شخصا حد و حدود مقام خود را مشخص فرموده اند:
حضرت علی (ع) ضمن روایت طولانی خود معروف به «اربعمائه» فرموده اند :
«بترسید از اینکه درباره ما غلو کنید . ما را بنده و مخلوق بدانید بعد از آن هر چه می خواهید از فضل ما بگویید.» (اثبات الولایة ص ۲۵۸)
و نیز در احتجاج از حضرت علی (ع) نقل گردیده :
«درباره ما از مقام عبودیت و بندگی تجاوز نکنید . سپس هر چه می خواهید بگویید و در عین حال هرگز به کنه مقام ما نخواهید رسید .» (اثبات الولایه ۲۵۸)
در نتیجه مردم باید دو نکته را در مورد ائمه اطهار (ع) مورد غفلت قرار ندهند :
۱- برای اهل بیت (ع) مقام الوهیّت و پروردگاری قائل نشوند .
۲- به بهانه نیفتادن در غلوّ منکر فضائل و مقامات قطعی و مسلم آن بزرگواران نگردند.
«واعنه علی ما ولیته و استرعیته»
در این فراز از دعا ما از خداوند درخواست می کنیم که مولایمان را در اداره هر آنچه بر آن ولایت دارد یاری دهد. اما آیا محدوده ولایت و حکومت آن بزرگواران تا کجاست ؟
قرآن کریم در این باره می فرماید :
«ام یحسدون الناس علی ما آتاهم الله من فضله فقد آتینا ال ابراهیم الکتاب و الحکمة و آتیناهم ملکا عظیما .» (نساء /۵۴)
آیا مردم بر کسانی که خداوند آنها را برخوردار از فضل خود فرموده حسادت می ورزند؟ همانا ما به آل ابراهیم کتاب و حکمت عطا نمودیم و به آنها ملک و سلطنت بزرگی بخشیدیم .
در ذیل این آیه شریفه از تفسیر قمی روایت شده که:
«ناس» در این آیه امیرالمؤمنین (ع) و ائمه بوده و «ملک عظیم» خلافت آن بزرگواران است . (جامع ج۱ ص ۱۰۳)
و نیز از امام صادق (ع) روایت گشته که:
مراد از آن «کتاب»ی که به آن ابراهیم عطا فرمود، «نبوت» است و «حکمت» عبارت از «معرفت امام» و «ملک عظیم» «اطاعت واجبه ائمه» (ع) می باشد (تفسیر جامع ج۱ ص ۱۰۳)
و نیز از امام حسین (ع) نقل شده که :
به خدا قسم چیزی را خداوند نیافرید مگر آنکه او را امر به اطاعت ما فرمود. (اثبات الولایه ۵۷) امام باقر (ع) فرمود :
در کتاب علی (ع) دیدم که ذیل آیه (۱۲۸ سوره ۷) زمین متعلق به خداست و به هر کس از بندگان خویش که بخواهد وا می گذارد و سرانجام از پرهیزکاران است.
من و خاندانم کسانی هستیم که خدا زمین را به ما واگذار کرده و مائیم پرهیزکاران و همه زمین از آن ماست . (اصول کافی ج۱ ص۲)


ادامه دارد.

کتابچه "اربعین، اجتماع قلب ها"

... وَ لَوْ أَنَّ أَشْيَاعَنَا وَفَّقَهُمْ اللَّهُ لِطَاعَتِهِ عَلَى اجْتِمَاعٍ مِنَ الْقُلُوبِ فِي الْوَفَاءِ بِالْعَهْدِ عَلَيْهِمْ لَمَا تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْيُمْنُ بِلِقَائِنَا وَ لَتَعَجَّلَتْ لَهُمُ السَّعَادَةُ بِمُشَاهَدَتِنَا عَلَى حَقِّ الْمَعْرِفَةِ وَ صِدْقِهَا مِنْهُمْ بِنَا فَمَا يَحْبِسُنَا عَنْهُمْ إِلَّا مَا يَتَّصِلُ بِنَا مِمَّا نَكْرَهُهُ وَ لَا نُؤْثِرُهُ مِنْهُمْ وَ اللَّهُ الْمُسْتَعانُ وَ هُوَ حَسْبُنَا وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ .
الإحتجاج على أهل اللجاج    ج‏2   ص 499
بی تردید اجتماع و اصلاح قلوب شیعیان آرزوی قلبی مولایمان امام عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) می باشد ....
 محرم و مراسم و آئین های مقدس و با شکوه آن فرصتی است تا مؤمنین زیرخیمه این صاحب عزای دلسوخته و "پدر مهربان" مشق همدلی و همبستگی کنند.
گروه تحقیق و مطالعه "پدرمهربان" با هدف تذکّر به ارزش و جایگاه این پیوند مقدس و دعوت به آن ، به ویژه در ایام اربعین و حرکت عظیم و شکوهمند جهانی به مقصد بارگاه حسینی، اقدام به تهیه کتابچه ای به نام "اربعین،اجتماع قلب ها" در سه زبان فارسی ، عربی و انگلیسی نموده است.
علاقمندان و عزاداران گرامی می توانند برای تهیه کتابچه به شماره 09392404609 پیام ارسال نمایند.
ضمناً  قیمت هر کتابک 500 تومان است که صرف تأمین هزینه چاپ های بعدی خواهد شد.