شبیه ترین مرد از تبار او

...بشرّیت پیله ای از غفلت و بی خبری به دور خود تنیده بود. انحطاط و تباهی، جهل و خرافات، ظلم و فساد سایه ی سیاه خود را بر جهان افکنده بود و اندک اندک آخرین نشانه های دین و معرفت و پروردگار، اخلاق و فضیلت، عفّت و شرف و علم و خرد از جوامع رخت بر می بست.

در این هنگامه ی زوال و نیستی، پروردگار عالمیان که رحمت و کرم به بندگان را بر نفس خویش نگاشته بود، پرتوی از نور مقدّس خود را به ظلمتکده ی زمین روانه ساخت تا در کالبد تکیده ی حقّ، روحی دوباره بردمد و خونی تازه در رگ های آن به جریان اندازد؛ پس محمّد(ص) را در میان خلقش مبعوث نمود. همو را که به بهترین آداب تربیتش نموده و به «إنّک لعلی خُلُق عظیم»(قلم: ۴) ستوده بود، و نیز قلبی مهربان و رؤف به او بخشیده و فرموده بود: «همانا تو به رحمت الهی با آنان ملایم و خوش خلق گشتی، حال آن که اگر سخت دل و نابردبار می بودی از گردت پراکنده می شدند.» (ال عمران: ۱۵۹)

این گونه بود که خاتم الانبیاء محمّد مصطفی(ص) از جانب ربّ آمد تا پیام آسمانی و دعوت رحمانی او را به خلقش برساند.

پس آمد و بار دیگر از ایمان گفت و با آن فرو رفتگان چاه ضلالت، از بلندای حقیقت سخن گفت و قلّه های رفیع سعادت و چشم اندازهای بدیع معرفت را پیش رویشان نمایاند.

و چه بسیار رنج و شکنج ها دید و زخم ها چشید و در راه ابلاغ رسالت الهی خود با کافران و مشرکان و منافقین و شیاطین جن و انس جنگید تا سرانجام چراغ روشن ولایت را بر ستون این ویرانکده آویخت و دوازده اختر تابناک امامت را بر آسمان سعادت تعبیه نمود تا مسیرحقّ و صراط مستقیم پروردگار برای همیشه، واضح باقی مانده و خیر و صلاح بندگان تا ابد پیش رویشان، آشکارا نهاده شود.

لیک اما هنوز جلوه ی حقّ بر گستره ی گیتی تجلّی نکرده و اهداف دست نایافته ی بسیاری در پیش رو مانده بود که فرصت به سر آمد و رسول پروردگار به کوچی نابهنگام در بستر شهادت آرمید؛ هنوز پیکر مطهّرش در آغوش خاک جای نگرفته بود که حاصل و دسترنج زحمات وی دستخوش نیرنگ شیاطین و منافقین گشت و چنان که می دانید با غصب حقّ جانشینانش، جامعه ی اسلامی با سرنوشتی تلخ مواجه گردید و در مسیر سعادتمندانه ی آن انحراف و تغییر ایجاد گشت و جز آن گروه اندکی که دست تمسّک از دامان اهل بیت پیامبر(ص) رها نکردند، بقیه وامانده و سرگردان برجای ماندند... .

با این وصف، پیامبر اسلام(ص) همواره چشم اندازی روشن و امیدوارانه درمقابل پیروان خود ترسیم نموده و می فرمود:

«اگر از دنیا جز یک روز باقی نباشد، خداوند آن روز را به قدری طولانی می سازد که مردی از اهل بیت من جهان را مالک می شود. معجزات به دست او آشکار می شود و اسلام به وسیله ی او غلب و چیره می گردد. خداوند هرگز خلف وعده نمی نماید.» (روزگار رهایی ۱: ۷۹)

آری سرانجام، کشتی دین را مردی به ساحل مقصود خواهد رسانید و اهداف الهی رسول پروردگار را تحقق خواهد بخشید که شبیه ترین فرد است به او.

و برای وجه این تشابه جهات بسیاری ذکر گردیده. از جمله این که:

شباهت نام و کُنیه

هر دو بزرگوار، هم نام و هم کنیه ی یکدیگر می باشند.

در روایتی از امام حسن عسگری(ع) آمده:

«او هم نام پیامبر اکرم و هم کنیه با اوست. و کسی است که زمین در زیر پایش طی می شود و هر مشکلی در برابرش آسان می گردد.» (روزگار رهایی ۱: ۹۹)

شباهت خُلق و خُوی

در مورد شباهت خلق و خوی آن حضرت با رسول خدا(ص) نیز چنین آمده:

امام رضا(ع) فرمودند:

«اخلاق حمیده ی او چون جدّش -رسول خدا(ص)- می باشد.» (روزگار رهایی ۱: ۱۲۸)

و نیز حضرت علی(ع) در بیانی طولانی چنین فرمودند:

«... گویی آن ها (یاران مهدی(عج)) را با چشم خود می بینم که همه یک رنگ و یک قد، جمالشان یکی و جامه شان یکی است، گویی همه یک دل و یک جهت به دنبال گمشده ای می گردند و در حقّ خود حیران و در کار خود شتابان هستند که یکباره مردی از آخر دیوار کعبه پدیدار شده و از زیر پرده ی خانه ی کعبه بیرون می آید، که از نظر سیما، سیرت، صورت، خلقت و اخلاق شبیه ترین مردم به رسول خدا(ص) می باشد. از او می پرسند: آیا تو مهدی هستی؟! می فرماید: آری من مهدی هتسم. پس همگی با او بیعت می کنند.» (روزگار رهایی ۱: ۴۱۶)

شباهت شیوه و روش مبارزه

پیامبر اکرم(ص) فرمودند:

«مهدی(عج) مردی از عترت من است، بر اساس سنّت من می جنگد چنان که من بر اساس وحی جنگیدم.» (روزگار رهایی ۱: ۴۵۱)

و نیز آمده است که میراث های پیامبر(ص) به همراه آن بزرگوار می باشد. امام صادق(ع) در این باره فرموده اند:

«فرج ما هنگامی است که صاحب این امر با میراث های پیامبر(ص) از مدینه خارج شده و رهسپار مکه ی معظمه می گردد.

راوی پرسید: میراث های پیامبر(ص) چیست؟

فرمودند: شمشیر، زره، امامه، بُرد، تازیانه، پرچم، کمان و زین اسب آن حضرت. چون وارد مکه شد شمشیر را از غلافش بیرون می آورد و زره، برد و امامه را می پوشد. پرچم را بر افراشته و تازیانه را به دست می گیرد و از خداوند تبارک و تعالی اذن ظهور می طلبد.» (روزگار رهایی ۱: ۵۱۰)

و در مورد دین و آیینی که مردم را به آن دعوت می فرماید این چنین آمده:

امام صادق(ع) فرمودند:

«تحقق آیه ی شریفه ی (لیظهره علی الدین کلّه...) به دست مهدی(عج) است. ما بر شیوه ی رسول خدا(ص) هستیم، تا خداوند به ما اجازه دهد که برای اظهار آیین او شمشیر بکشیم و مردم را به سوی او فرا خوانیم که در پایان چنین خواهیم کرد چنانچه پیامبر(ص) در آغاز چنین کرد.» (روزگار رهایی ۱: ۵۰۳)

و چه زود از راه خواهد رسید آن روز که اراده ی حتمیّه ی پروردگار و آرمان های حضرت محمد(ص) و آرزوهای دیرین انبیاء و فرستادگان الهی و وعده های نوید بخش ائمه ی اطهار(ع) به وسیله ی رادمردی از تبار او تحقق یابد.