• پروردگارا از گناهان من درگذر و مرا از روسیاهی قیامت نجات ده که جز تو آمرزنده ای نیست. آفریدگارا! تو بخشنده و کریم و توبه پذیری، غفلت و جهلم مرا به خطا کشانده و اسرار پیامبرت را فاش نمودم، این کوتاهی و قصور را بر من ببخشای و از خیانتکارانم قرار نده... .

سه روز بود که صدای ناله و مناجات ابولبابه در مسجد می پیچید و او در خلوت به درگاه الهی ندبه و زاری می کرد و صحنه ی خطایش همواره پیش رویش بود لذا در انتظار غفران و آمرزش الهی خود را به ستون مسجد بسته، روزها را روزه گرفته و شب ها را به عبادت صبح می کرد.

...هنگام ظهر فرا رسیده و نمازگزاران کم کم وارد مسجد شده و به سراغ ابولبابه می رفتند تا خبری از او بگیرند و او همچنان در حال ندبه و زاری بود که صدای قاصد پیامبر در مسجد طنین انداخت:

• ای ابولبابه مژده! فرشته ی وحی آمد و به رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم خبر داد که تو مورد عفو قرار گرفته ای.

مسجد در شادی و هلهله فرو رفته بود لکن او می گفت: من این ریسمان را نخواهم گسست تا این که رسول خدا شخصا به این جا آمده و به علامت عفو و بخشش این ریسمان را باز نماید، در غیر این صورت تا زنده هستم این جا خواهم ماند.

رسول خدا با عطوفت و مهربانی نزد وی آمد و ریسمان را به دست مبارکش گشود و در همان حال فرمود: اگر از ابتدا نزد ما آمده بودی همانا از خداوند برایت طلب عفو و آمرزش می کردیم لکن چون امر خود را به خدا واگذار کردی باید در انتظار فرمان او می ماندی...

پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم ریسمان را از گردن ابولبابه باز نموده و رفته بود لکن بحث و گفتگوی مردم همچنان ادامه داشت:

• اگر تو مستقیما به پیامبر خدا رجوع کرده بودی، او خود برایت طلب مغفرت می نمود و زودتر از این ها بخشیده می شدی!

• مگر از یاد برده ای که خداوند پیامبر اکرم و خاندانش را باب رحمت خویش قرار داده است و فرمان داده که «از درها وارد خانه شوید.»

• اشتباه کردی ای ابولبابه! تو باید خود را به ستون ولایت رسول خدا و خاندانش می بستی نه به ستون مسجد!

***

رمضانی فرا رسید و فرصتی دیگر برای تزکیه و تهذیب نفس و پاک شدن از گناهان و کسب فضایل و خلق و خوی نیکو و شایسته و صیقل خوردن و صفای باطن.

پیامبر گرامی اسلام در فرازهایی از خطبه ی شعبانیه خویش چنین فرمودند:

«... از گناهان خود به درگاه خداوند توبه کنید... بدبخت کسی است که در این ماه از بخشایش الهی دور بماند... .»

و نیز آن حضرت در روایتی طولانی چنین فرمودند که:

«... اگر فردی در پرونده ی عملش نافرمانی و خطا و تقصیر مشاهده کرد باید از خداوند طلب مغفرت کند و تصمیم بگیرد دوباره آن گناه را مرتکب نشود و آن را با تکرار صلوات و عرضه کردن ولایت امیرالمومنین علی علیه السلام بر نفس و پذیرش آن و اظهار لعن و نفرت از دشمنان او -که حقش را غصب کرده و از مقامش محروم نمودند- از صفحه ی اعمالش پاک کند، هنگامی که چنین کرد خداوند تبارک و تعالی فرماید: با این ولایتی که نسبت به اولیاء من داری و برائتی که از دشمنانم اظهار نمودی در حساب تو نسبت به گناهت سخت گیری نخواهم کرد.» (بحارالانوار/۷۰ /۶۹ / ح۱۶)

بی شک امروز مولایمان امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف آخرین جانشین پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم، خود ستون ستبر و استوانه ی استوار ولایت بوده و باب توبه و تربیت ما؛ در زدودن هر گناه و کسب هر فضیلتی باید به او رجوع کرد و از وی استعانت خواست، او روح رمضان است پس با تکیه به ولایت آن بزرگوار این سلوک معنوی را آغاز می کنیم تا از دروازه ی نورانی حضورش به سرزمین سرسبز مغفرت و غفران الهی وارد گشته و از صفای باطن و ضمیر پاکیزه ای که ثمره ی آن قرب و ملازمت این محبوب آسمانی است بهره مند گردیم.

آری یک بار دیگر برای استفاده از مکتب پربار رمضان آماده می شویم لکن به جاست پیش از ورود، با خواندن نماز استغاثه ای از آن یگانه مربی خلقت -امام زمان علیه السلام- طلب ارشاد نموده و بخواهیم کامل ترین بهره از این ماه پر برکت نصیبمان شود.