مرد اگرچه مشتاق بود که هرچه زودتر به محضر امام سجاد علیه السلام رسیده و با ایشان گفتگو کند لکن ضعف روزه شتاب را از او گرفته بود، پس به آرامی گام بر می داشت و در راه به آن چه در سر داشت می اندیشید.

با خود می گفت اگر امام این روشم را بپسندد برای همیشه از عذاب وجدان رها شده ام.

ساعتی بعد او در گوشه ی منزل امام نشسته و چنین درد و دل می کرد: مولایم! من مردی هستم که تمایل به زنان در قلبم ریشه دوانده و گاه چنان شدت میابد که مرا به گناه کشانیده و لذا به دام زنا می افتم، لیکن بعد، از پی جبرانش برآمده و به جای آن یک روز روزه می گیرم و امیدوارم این روزه کفاره ی آن گناه باشد.

امام زین العابدین علیه السلام رو به او نموده و فرمودند: بدان که هیچ چیز نزد خداوند محبوب تر از این نیست که او را اطاعت کنند و مرتکب گناه و معصیت نشوند. زنا نکن و روزه هم نگیر!

در این هنگام امام باقر علیه السلام نیز پیش آمده و دست مرد را فشرده و گفتند: آیا کار دوزخیان می کنی و امید بهشت داری؟! (بحارالانوار/۷۰:۲۸۶)

***

حضرت بقیة الله علیه السلام این ستون مستحکم ولایت در یکی از سفارشات خویش شیعیان را چنین هشدار داده اند که:

«ما را از ایشان دور نمی دارد مگر آن دسته از کردارهایشان که ما را ناپسند و ناخوشایند است و از آن ها روا نمی داریم... .» (کلمة الامام المهدی/ص۲۰۰)

در این کلام گهربار حضرت به نکته ای اساسی تصریح فرموده اند و آن این که اگر چه انوار هدایت و گرمای محبت امام -این خورشید پشت ابر- همواره ساطع می باشد لکن حجاب های ظلمانی و موانعی وجود دارد که ما را از دریافت این شعاع های حیات بخش محروم می سازد که چیزی نیست مگر پرده های سیاه گناه.

پس برای قرب و نزدیکی به کانون محبت امام هیچ راهی نیست جز ترک این معاصی و کنار افکندن پرده ها، کما این که در کلام امام سجاد علیه السلام دیدیم که اثر مخرب گناهان آن چنان عمیق و گدازنده است که جز ترک آن چاره ای نیست و با هیچ عمل صالحی جبران نمی گردد.

امیرالمومنین علی علیه السلام فرمودند:

«من (به هنگام ایراد خطابه ی شعبانیه ی پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم) برخاستم و عرض کردم ای رسول خدا! برترین عمل در این ماه(رمضان) چیست؟!

پس فرمود: ای اباالحسن بهترین عمل در این ماه پرهیز از گناهان است و از چیزهایی که خداوند عز وجل حرام نموده.» (اقبال الاعمال:۲)

برای آنانی که قرب و نزدیکی به کانون محبت امام و دریافت شعاع های حیات بخش این خورشید پشت ابر، مطلع آرزو و منتهای طلب آن ها می باشد ماه پربرکت رمضان نیکو فرصتی است که با قرار گرفتن در سیستم انسان سازی آن، روح و روانشان صیقل خورده و زنگارهای گناه و معصیت از آن زدوده می گردد بعلاوه اندیشه و تفکر و ضمیرشان را از قرار گرفتن در مسیری که آن ها را از مولا و محبوبشان دور می کند، پرهیز می دهد، پس فرصت های ناب این ماه را غنیمت شمرده و با نیت قرب و نزدیکی به امام زمانمان و رفع حجاب های ظلمانی که میان ما و محبت او فاصله می افکند پا به آستان رمضانی دیگر نهاده و فرامین رسول گرامی اسلام را سرلوحه ی اعمال خود قرار می دهیم.

باشد که تا پایان این ماه گامی چند به کانون محبتش نزدیک تر شده باشیم.